Właśnie że zaniżają! W podstawówce dopóki mnie nie dali do klasy matematycznej w innej szkole, to zawsze wszyscy pozostali zaniżali mi poziom. W klasie matematycznej to pewnie ja innym zaniżałem, ale jakoś tego nie odczuwałem. W liceum znowu cała klasa zaniżała mi poziom. Jest to kurwa tak, że ty po minucie lub pięciu minutach już wiesz koniec lekcji, ale musisz czekać na innych tępaków i się nudzisz. Jak cię wezmą do tablicy i powiesz dobrze, to cała reszta jest na ciebie wkurwiona. W efekcie końcowym nic się nie uczysz.
Też offtop, ale pobocznym skutkiem (obok obniżenia poziomu nauki) jest spędzanie w jedno miejsce dziewczyn i chłopaków w tym samym wieku. Porównać przeciętnego 15-sto latka z 15-sto latką - bitch, please. Kobiety jednak wcześniej dojrzewają fizycznie. Żadna z atrakcyjnych lolitek się nie ogląda za chłopakami w swoim wieku, wolą się bujać ze starszymi gośćmi (nie dziwi mnie to). Rówieśników zostawiają dla brzydulek. A nastoletnich młodzianów z dziewiczym wąsikiem wpędza to w stulejarstwo i udrękę oglądania nieosiągalnego a kuszącego towaru przez kilka godzin dziennie.
Ale ty tutaj opisujesz zalety tego, że klasa jest mała - a to już inna rozmowa - a nie zalety, że w klasie są ludzie upośledzeni umysłowo. Kaleki mogą przecież uzyskiwać dobre wyniki w nauce. Bo rozumiem, że mówisz o ludziach kalekich fizycznie. Więc obecność jednego dauna, który i tak nie brał udziału w normalnym toku lekcji, o niczym nie świadczy. Chociaż na wolnym rynku nie wyobrażam sobie, aby zatrudniać dodatkową nauczycielkę specjalnie dla jednego dauna - na takie marnotrawstwo pieniędzy może sobie pozwolić tylko państwo, no chyba że bogaty rodzić opłaciłby sobie taką nauczycielkę dla swojego dziecka z zespołem downa. I nie sądzę, aby w prywatnej, dobrej szkole rodzice chcieliby posyłać swoje dzieci do klasy z daunem, pomijając to, czy ich obawy byłyby uzasadnione.
. 1-2 dauny w niczym nie przeszkadza. Serio. Obecnie zdrowe dzieci tez sa posylane.W prywatnych szkołach też? Czy tylko państwowych?
Tylko ci, którzy robiliby to ze względów ideologicznych. Gdy człowiek musi zapłacić za coś bezpośrednio z własnej kieszeni, a tym bardziej, gdy chodzi o przyszłość i wykształcenie dziecka, które być może ma zapewnić mu utrzymanie na starość (nie ma ZUSU), dokładnie zastanawia się nad tym, jaką decyzję podjąć.
Kwestia dyskusyjna. Dla dobra nauki należało by przeprowadzić następujący eksperyment: adoptujemy dziecko z afrykańskiej rodziny z obszaru o najmniejszym średnim IQ. Od dziecka otaczamy je najlepszymi korepetytorami - matematykami, intensywnie ćwicząc dziennie przez kilka godzin. Czy takie dziecko wygrywałoby olimpiady przynajmniej na szczeblu krajowym? Kiedyś podobny eksperyment - pisałem o tym na forum - przeprowadził ojciec sióstr Polgar, wzorując się na ojcu Mozarta. Od małego ćwiczył swoje córki na mistrzynie szachowe, co mu się udało - jedna nawet została mistrzynią wśród mężczyzn (chyba ta najstarsza). Taki eksperyment mógłby zadać poważny cios zwolennikom tezy, że geny determinują inteligencję, do których kiedyś sam się zaliczałem (dzisiaj jestem sceptyczny - szczególnie po rozmowach z nauczycielami w klasach olimpijskich). Ciężko aby tam, gdzie wzorem do naśladowania są murzyni wymachujący łapami, co nazywa się rapem, występowało dużo inteligentnych ludzi. Przypominam, że obszarem o najwyższym średnim IQ jest Azja, gdzie obowiązuje kult ciężkiej pracy i zdobywania wiedzy. Gdybym miał kilka dodatkowych milionów na zbyciu, zasponsorowałbym taki eksperyment. Jest też pytanie, jak zdefiniować inteligencję. Bo chyba można uznać za inteligentą osobę, która wygrywa olimpiadę matematyczną na szczeblu krajowym? Czy istnieją badania potwierdzające korelację z bardzo wysokim IQ a wygrywaniem olimpiad w naukach ścisłych (matematyka, fizyka, chemia)? Opieranie się tylko na IQ to próba pójścia na skróty. Innym czynnikiem wyróżniającym wielkich geniuszy jest zdolność do długiego, wręcz obsesyjnego skupienia całej swojej uwagi nad danym zagadnieniem.
