No to skoro twierdzisz, że prawie wszystkie są nic nie warte, to podaj te, które uznajesz i uzasadnij dlaczego. Jeśli nie będziesz w stanie, uznam, że odrzucasz wszystkie testy, a skoro tak to jesteś porównawczym agnostykiem i nie ma sensu gadać z Tobą o lepszości/gorszości jednych opcji nad drugimi.
Tak to nie. Bo jakość w przypadku formatów stratnych powinno się mierzyć w formie wielkości odstępstwa od bezstratnego oryginału. Jeśli coś jest bliższe oryginałowi, to jest też wyższej jakości. A spokojnie można dobrać taki materiał oryginalny, z którym stratny cbr poradzi sobie gorzej niż stratny vbr, czyli zaprezentuje gorszą jakość, bo nie będzie mógł dodać sobie bitrate'u w krytycznych miejscach i bardziej będzie w nich odbiegał. Tym bardziej, jeśli będą to miejsca łatwo zauważalne dla ludzkiej percepcji.
W bezstratnych nie, skoro są bezstratne. Nie ma znaczenia czy odtwarzasz niespakowanego wave'a, FLAC, Monkey's Audio, TAKa, ALACa czy cokolwiek innego. Mogą mieć różne rozmiary a jakość nagrania będzie ta sama - oryginalna. FLAC ma kilka stopni kompresji, więc plik może mieć różne rozmiary, a jakość będzie ta sama.
Ale liczy się jeszcze mechanizm tej kompresji w enkoderze. Co z tego, że ustawisz sobie najniższą kompresję w mp3, skoro tę samą jakość mógłbyś uzyskać w innym formacie o lepszym algorytmie, przy nieco większej kompresji i mniejszym pliku?
Bądź co bądź tworzenie stratnego formatu jest sztuką, polegającą na obrabowaniu słuchacza z częstotliwości, których i tak nie zauważy. Rzecz w tym, że nie ma rozwiązań doskonałych i trzeba iść na kompromisy, więc czasem słuchacz zauważa. I ewolucja formatów stratnych polega na tym, że zauważa coraz mniej.
To czemu mamy być z definicji nierozsądni?
To już różnie - zależy jak bardzo są ograniczające. W przypadku enkoderów nie widzę najmniejszego powodu, by sięgać po patentowane.
To zawsze jest prawda, bo przyjmujemy, że oryginał to 100% jakości od której format stratny może się tylko oddalić - zależy o ile.
To są bezsensowne kryteria.
Ta wypowiedź przede wszystkim była wewnętrznie sprzeczna. Napisałeś o tym, że powinniśmy wybrać opcję, którą uznałeś za nierozsądną a na początku dyskusji wręcz się od niej odżegnałeś:
Różnica jest wyczuwalna.
Ja nie rozumiem, dlaczego scena ma być przed nami. Ja wolę być w środku wydarzeń.
Ponoć już jest. A nawet była.
) I zgadzam się, że współczesne DR to abominacja! Ostatnio oglądałem wywiad ze Stevenem Wilsonem. Powiedział, że jego tajemnicą jest to, iż nie oddaje swoich nagrań do "mastering engineera". Czyli dostajemy, jakby, niezmasterowane miksy.
Częstotliwość próbkowania ma wpływ na moment, w którym słyszysz dany dźwięk. To, czy czyjeś ucho to słyszy, czy nie i jak duże ma to znaczenie, to inna kwestia (napisałem, że nie robiłem testów). Ale czepianie się 96 kHz używając argumentu, że ucho nie słyszy częstotliwości wyższej od 20 kHz jest bez sensu, bo chodzi o co innego. Z punktu widzenia fizyki AFAIK nie obalono przypuszczenia, że częstotliwość próbkowania powyżej 44 kHz ma znaczenie, jeśli wziąć pod uwagę to, o czym mówię.
Pytanie jest raczej w drugą stronę - czy istnieją fragmenty, w których da się rozpoznać różnicę między 16 a 24 bit? Ja nie wiem.
No to oczywiste jest. Jak już napisałem - można nawet taki materiał dobrać, dla którego próbkowanie 1 kHz / 1 bit będzie wystarczające.
Ale dla jakiego materiału? Jestem gotów założyć się o flaszkę, że istnieją takie fragmenty, dla których zauważę różnicę między 16 a 24 bit. Z jakiegoś powodu wymyślono algorytmy tzw. dither, które wprowadzają szum "subkwantowy" (np. 1/2 bita dla 16 bitowego kwantowania) i są one stosowane przez ogromną większość inżynierów dźwięku. Najciekawsze jest to, że w przypadku niektórych algorytmów szum ten bywa słyszalny! Skoro więc profesjonalny inżynier dźwięku decyduje się wprowadzić słyszalny szum do utworu, żeby zmniejszyć jego błąd kwantyzacji dla 16 bitów, to oznacza, że ten słyszalny szum jest dla niego mniej dokuczliwy od błędu kwantyzacji, a więc z dużym prawdopodobieństwem ja też usłyszałbym ów błąd, jeśli byłbym w stanie usłyszeć szum dithera.