Psychoanaliza

[jkruk2]

Kolego GC możesz podać jakieś źródło powyższej informacji?

 

[Alu]

Informacja pochodzi z pseudonaukowego filmu paradokumentalnego "What the bleep do we know!?"

 

[Kompowiec2]

hmm nieźle, czyli w ciągu dnia dochodzi do nas 21.6 MB (14 dyskietek) informacji świadomie, 50 GB nieświadomie.
W ciągu roku wyjdzie to jakieś 7.88 GB i 18.25 TB. Diff bardzo znaczący.

 

[Alu]

To są prawdopodobnie dane w sensie wszystkiego co zbierają zmysły - obraz, dźwięk, smak itd.
Jest w tym ziarno prawdy w sensie, że ogrom informacji ze zmysłów jest przez mózg filtrowany.
Ale to nie znaczy jeszcze, że ląduje gdzieś w podświadomości.

 

[jkruk2]

Ok, to teraz podajcie proszę definicję słowa świadomość, bo bez tego nie można zrozumieć takich zdań jak np. takie "Dochodzą do nas informacje, które odbieramy świadomie".

 

[DEZ.informacja]

Ale to nie znaczy jeszcze, że ląduje gdzieś w podświadomości.

No właśnie nie ma żadnego "gdzieś tam w podświadomości". Zostaje nadana w jakiś dziwny sposób podmiotowość milionom ślepych algorytmów operujących na zgromadzonych danych. Jak już musiacie, nazwijcie to zjawisko podświadomością, ale to wprowadza tylko większy semantyczny bałagan. Psychoanaliza ma być skuteczną terapią - a nie jest. Skuteczna (bo naukowa) jest behawioralna-poznawcza. Tyle.

Ok, to teraz podajcie proszę definicję słowa świadomość

To Cię zadowoli: ?

Consciousness is the number of feedback loops required to create a model of your position in space with relationship to other organisms and finally in relationship to time.

 

[jkruk2]

Zgadzasz się z takim tłumaczeniem:

"Świadomość to liczba sprzężeń zwrotnych (?) potrzebna do powstania modelu twojego położenia w przestrzeni wraz z relacją do innych organizmów i ostatecznie relacją do czasu"

Sprzężenie zwrotne to po prostu feedback. "Feedback loop" to może np. "pętla sprzężenia zwrotnego".

Tak czy inaczej napisz czy zgadzasz się z tłumaczeniem, bo bez tego dyskusja nie może pójść dalej. Tak przy okazji to zdanie jest z tego filmiku co wkleiłeś?

 

[DEZ.informacja]

Przetłumaczyłeś poprawnie. Tak, to cytat z tego filmiku, który polecam wszystkim obejrzeć - ładnie wytłumaczone co i dlaczego nam świta w głowie. Czy się zgadzam? Jest to najprawdopodobniej najbardziej optymalna definicja, jestem za.

 

[jkruk2]

Ok, to mamy teraz dwa zdania:

Dochodzą do nas informacje, które odbieramy świadomie.​

Świadomość to liczba.​

I mamy bzdurę, bo liczba nie może odbierać informacji. Nie pytałem o definicję słowa "świadomość" dla samej definicji, tylko w kontekście dyskusji.

 

[GoldenColt]

Kolego GC możesz podać jakieś źródło powyższej informacji?

Pisał o tym np. Krzysztof Galos w książce "Mentalizm. Kompendium wiedzy". W internecie można znaleźć tę informację w co najmniej kilku miejscach:
http://takimika.pl/2014/11/07/mozg-ludzki-przetwarza-40-miliardow-bitow-na-sekunde/
http://qualityoflife.org.pl/?p=5191

Tu chodzi o wszystkie o informacje odbierane przez percepcję zmysłową. Mózg to wszystko filtruje i część dociera do naszej świadomości, a reszta działała na autopilocie. Gdyby tak człowiek panował w 100% nad swoim mózgiem to mógłby w pełni kontrolować wszystko co się dzieje w jego organizmie, to dopiero byłby cyborg . Fakt nie znaczy to że wszystko czego nie jesteśmy świadomi trafia do podświadomości, ale sugeruje że ten obszar jest naprawdę spory.

 

[Pestek]

Psychoanaliza pomogła odkryć przyczyny nerwic w problemach w dzieciństwie. Dokładni to nadużycia seksualne na dzieciach w Wiedniu początku XX wieku. Potem Freud, żeby przykryć ten problem, po masywnym sprzeciwie swojego środowiska i ludności zakamuflował swoje odkrycia tworząc teorię popędów i cały potencjał psychoanalizy poszedł pod dywan, bo teraz nie używano psychoanalizy do okrywania historii dzieciństwa ludzi, a dostosowywania ich do teorii, które wyłożył Freud. Takie techniki jak analizy snów, wolne skojarzenia pomagają w badaniu podświadomości i poszukiwaniu przyczyn.

Był swojego czasu psychoanalityk gdzieś we Francji, który też stosował psychoanalizę i doszedł do podobnych wniosków co początkowo Freud, jednak w przeciwieństwie do niego nie zaprzeczył swoim odkryciom, ale nie pamiętam jego nazwiska.
No i dużo na ten temat pisała Alice Miller w swoich książkach.

 

[FatBantha]

Psychoanaliza w czasie wojny. Debata z rosyjskimi kolegami​

SERGIO BENVENUTO​

7 marca 2022​

​

Od lat – online lub bezpośrednio – prowadzę grupy superwizorów tworzone przez rosyjskich psychoanalityków, którzy mieszkają i praktykują w różnych miastach, także poza Rosją. Są to moi bliscy przyjaciele i koledzy, którzy uważnie śledzą zachodnią psychoanalizę, zwłaszcza francuską, a wielu z nich nazywa siebie lacanistami.​

​

Niektórzy z tych analityków nienawidzą Putina i nazywają go Putlerem (Putin + Hitler), mówią, że są inwigilowani przez reżim i potępiają inwazję na Ukrainę. Ale nie jest to duża liczba. Z jedną z takich grup, działającą od ponad 20 lat, spotkałem się 28 lutego w celu omówienia przypadków klinicznych. Kilka dni wcześniej przysłali mi oni pisemny przypadek do omówienia online.​

W tym miejscu starałem się opisać przebieg dyskusji mniej więcej tak, jak się ona odbyła. W spotkaniu wzięło udział około dziesięciu uczestników, których będę nazywał literami alfabetu. Rozmowa toczyła się w języku angielskim.​

​

Sergio Benvenuto: „Zapoznałem się z przypadkiem klinicznym. Ale zanim go skomentuję, chciałbym zapytać każdego z was o opinię na temat obecnej wojny w Ukrainie”.​

​

Niektórzy pytają mnie, dlaczego.​

​

S.B.: „Psychoanalizy nie prowadzi się na księżycu, ale na ziemi. Psychoanalityk jest również obywatelem i żyje w tym samym społeczeństwie, co jego analizanci. Ponadto jestem przekonany – w ślad za Lacanem – że psychoanaliza nie jest neutralną techniką leczenia, ale opiera się na etycznym podejściu do podmiotowości. Psychoanaliza jest przede wszystkim leczeniem etycznym i w tym sensie ma wymiar polityczny. Dlatego uważam, że niektóre opcje polityczne są nie do pogodzenia z psychoanalizą – na przykład faszyzm i rasizm”.​

​

A (lider grupy): „Myślę, że to nie jest tylko wojna między Rosją a Ukrainą. Za tą wojną stoi wiele państw zachodnich, które wykorzystują Ukrainę do wojny z Rosją”.​

​

B: „Ja patrzę na te sprawy jako psychoanalityk. Moim zdaniem, przez te wszystkie lata Ukraina drażniła się z Rosją, aż dostała to, czego chciała – wojnę. Uważam, że oba kraje, prowadząc wojnę, urzeczywistniły to, czego chciały: konflikt.”​

​

S.B.: „Ta teza przypomina mi twierdzenie wysuwane przez niektórych, że mianowicie Żydzi mieli nieświadome pragnienie bycia ofiarami i to tłumaczy Zagładę. Być może też w wielu Żydach tkwi rodzaj namiętności ofiarniczej. Ale kiedy Hitler zaczął ich prześladować, a następnie eksterminować, odwołanie się do tych ewentualnych nieświadomych fantazji jest sposobem usprawiedliwienia Zagłady. Porządek analizy nieświadomości i porządek rzeczywistej przemocy muszą być rozdzielone. W przypadku Zagłady psychoanalityk nie może nie stanąć po stronie Żydów. I to nie tylko dlatego, że Freud był Żydem…​

​

Inny przykład. W naszej praktyce zauważamy, że niektóre kobiety mają fantazję erotyczną o byciu zgwałconą. Czy ta fantazja erotyczna sugeruje, że jeśli rzeczywiście zostaną zgwałcone, to nie są ofiarami? Kobieta, która z tego właśnie powodu fantazjuje o gwałcie, może doznać znacznie większego urazu w wyniku prawdziwego gwałtu niż ta, która tego nie robi. Jeśli jestem świadkiem gwałtu, zgłaszam gwałciciela na policję, nie biorę pod uwagę masochistycznych fantazji kobiety.​

​

Czy w wielu Ukraińcach tkwiło nieuświadomione pragnienie walki z Rosją? Nawet gdyby tak było, w żaden sposób nie usprawiedliwia to inwazji na inny suwerenny kraj”.​

​

C: „Urodziłam się w Ukrainie, mam tam krewnych i przyjaciół. Czuję się w połowie Ukrainką. Ale to nie przeszkadza mi widzieć rzeczy także z rosyjskiego punktu widzenia. Wspomniał Pan o Żydach. W hymnie ukraińskim jest zdanie: „Ukraina nie umarła” – krótko mówiąc, chcą oni wskrzesić Ukrainę. Żydzi również chcieli zmartwychwstać jako ojczyzna i w końcu otrzymali ojczyznę – Izrael. Ale za jaką cenę! Zawsze mają konflikty i wojny ze swoimi sąsiadami”.​

​

1. B.: „Chce Pani powiedzieć, że Ukraińcy, podobnie jak Izraelczycy, są skazani na niekończące się problemy z sąsiadami. Ale jest zasadnicza różnica: Żydzi masowo wyjeżdżali do Palestyny z całego świata, natomiast Ukraińcy zawsze byli na Ukrainie.”

​

B: „Zachód nie może winić Rosji za atakowanie innych państw, biorąc pod uwagę, że w ostatnich dziesięcioleciach państwa zachodnie atakowały Liban, Serbię, Irak i Libię. Jest to logika władzy, która dotyczy zarówno was, jak i nas”. Również Giorgio Agamben mówi, że »nawet dyskurs moralny jest dyskursem władzy«”.​

​

C: „Wy, ludzie Zachodu, nie pozwoliliście Ukrainie i Rosji rozwiązać swoich problemów między sobą, zaangażowaliście się w konflikty, które nie są wasze.”​

​

S.B.: „Byłem wśród tych, którzy ostro potępiali anglo-amerykańską inwazję na Irak w 2003 roku (nawet Obama, wówczas senator, głosował przeciwko tej wojnie), z tych samych powodów, dla których teraz potępiam inwazję na Ukrainę. Nawet jeśli przyznam, że w przypadku inwazji na Irak (która i tak godna jest potępienia) istnieje pewna okoliczność łagodząca: jest nią fakt, że Saddam Husajn był dyktatorem, który dokonał masakry części swojego narodu. Zełenski to nie Saddam: jest aktorem, który został demokratycznie wybrany przez swój naród zdecydowaną większością głosów. Jeśli chodzi o inne interwencje Zachodu, o których Pani mówi, uważam, że istnieją bardziej zniuansowane powody.​

Lecz nawet jeśli Zachód popełnił straszliwe zbrodnie, nie usprawiedliwia to faktu, że dziś Putin popełnia własną zbrodnię. To tak, jakby powiedzieć: »Skoro mój sąsiad kogoś okradł, to ja też będę kradł«” .​

​

C: „Zrobiliście z Putina potwora, jakby był Hitlerem. Stworzyliście kozła ofiarnego. Ale to jest wasza fantazja”.​

​

S.B.: „Właściwie mówiąc »Putin«, mamy na myśli pewną linię polityczną. Nie odnosimy się do psychologii człowieka, ale do działań i wizji politycznej, którą potępiamy. Kiedy mówię, że jesteśmy w stanie wojny, to wcale nie mam na myśli wojny między Ukraińcami i ludźmi Zachodu z jednej strony, a Rosjanami z drugiej. Wojna toczy się na wszystkich frontach. Toczy się między tymi, którzy mają taką, a nie inną wizję polityki i wolności”.​

​

F: „Sam Zełenski publicznie oświadczył, że ukraińscy żołnierze używają bomb […ze śmiercionośnym i zakazanym materiałem, którego składu nie pamiętam, dopisek S.B.]”​

​

A: „Wy, Europejczycy, macie pewną koncepcję demokracji i chcecie ją narzucić wszystkim innym. Chcecie ją eksportować za pomocą broni, tak jak zrobiliście to w Afganistanie. My mamy pewną ideę demokracji, która nie pokrywa się z waszą. Ale każdy, kto odbiega od waszego modelu demokracji, jest łajdakiem, Hitlerem. Chcecie narzucić nam swoje zasady. Głosowaliśmy na Putina dobrowolnie, nikt nas do tego nie zmuszał”.​

​

S.B.: „To prawda, Hitler też objął władzę w 1933 r. dzięki wolnym demokratycznym wyborom, głosowała na niego około połowa Niemców. Chciałbym jednak zrozumieć, czym różni się wasza koncepcja demokracji od naszej. Czy w waszej koncepcji demokracji mieści się to, że państwo może najechać na inny naród uznawany przez wszystkie inne państwa?”​

​

A: „Ale Ukraińcy zawsze byli przeciwko Rosjanom, nawet w czasie ostatniej wojny. Niektórzy, jak Bandera, sprzymierzyli się z nazistami i popełniali różne zbrodnie na ludności cywilnej. Następnie, po wojnie, Bandera został przyjęty przez Zachód, w szczególności przez Niemcy Zachodnie. I wielu innych pro-nazistowskich Ukraińców…”​

​

S.B. (przerywając): „…To są sprawy sprzed ponad 70 lat. Nie, moje pytanie brzmi: co sądzicie o tym, co się dzieje dzisiaj między Rosją a Ukrainą? I chciałbym usłyszeć to od każdego z was, żeby zrozumieć, z kim pracuję”.​

​

D: „Mam przyjaciół i krewnych w Ukrainie, którzy są rosyjskojęzyczni. Opowiadają mi, że nauczyciele pytają dzieci nawet 5 czy 6-letnie, czy w domu mówi się po rosyjsku czy po ukraińsku. Chcą wiedzieć, czy oglądają rosyjskie programy w telewizji… Cóż, wykorzystują dzieci do szpiegostwa. Chcą wszystkim narzucić język ukraiński”.​

​

B: „Jestem rozczarowany, bo myślałem, że częściowo rozumiesz świat rosyjski. Wydaje mi się, że nie rozumiesz czegoś istotnego na nasz temat. Głosowałem na Putina, szanuję jego decyzje, podziwiam Putina. Jestem Rosjaninem i śledzę to, co on robi. To, czego nie zrozumiałeś, to fakt, że Putin to Rosja!”​

​

S.B.: „Hitler też mówił, że Niemcy to Hitler, a Hitler to Niemcy! Ale jako psychoanalityk nie wierzę w tożsamości, a identyfikacje zawsze uważam za alienacje. Wolę rosyjskich kolegów, którzy potępiają politykę Putina, przynajmniej do niedawna.​

Mój ojciec, urodzony w 1916 roku, zawsze był we Włoszech był antyfaszystą. Kiedy wybuchła wojna z Anglo-Amerykanami i Sowietami, miał nadzieję, że faszystowskie Włochy przegrają, a Anglo-Amerykanie i Sowieci zwyciężą. Czy był zdrajcą swojego kraju? Z pewnością, ale nie zdradził swoich zasad. W końcu Włochy same zmieniły strony i walczyły z nazistami. Mój ojciec był dysydentem. I wiem, że nawet tutaj, w Rosji, jest wielu dysydentów. Znam kilku z nich i mówią oni, że jako Rosjanie wstydzą się tego, co Putin robi z Ukrainą. Nigdy nie powiedzieliby, tak jak ty to zrobiłeś, że »Putin to Rosja«”.​

[….]​

​

S.B.: „Drodzy przyjaciele, zapytałem każdego z was o zdanie, ponieważ zdaję sobie sprawę, że jesteśmy w stanie wojny. A wojna nie jest konfliktem nieświadomym, lecz bardzo realnym.​

​

Nie uważam, że jest to wojna między Europejczykami z Zachodu a Rosjanami, bynajmniej! Widzę to jako wojnę między tymi, którzy wierzą w liberalną demokrację – która moim zdaniem jest warunkiem wstępnym psychoanalizy – a tymi, którzy w nią nie wierzą. Wydaje mi się, że rozumiem, iż wy w nią nie wierzycie.​

​

W tym momencie brakuje nam podstawowych podstaw etycznych, przynajmniej na razie, abyśmy mogli razem pracować. Myślę, że tak jak istnieje etyka psychoanalizy, istnieje również polityka psychoanalizy.​

​

Jeśli chcecie, możemy ponownie rozpocząć współpracę po wojnie, która, mam nadzieję, będzie krótka.​

​

Ale chcę też powiedzieć, że jest to dla mnie powód wielkiego bólu, zarówno dlatego, że was szanuję i lubię, jak i dlatego, że wbrew powszechnemu mniemaniu wy, Rosjanie, jesteście w o wiele bardziej niebezpiecznym położeniu niż sami Ukraińcy! Oczywiście, teraz to Ukraińcy cierpią, ale obawiam się, że w końcu to wy, Rosjanie, zapłacicie wysoką cenę, być może zbyt wysoką. Nie wiem, czy wy też tak to odbieracie, ale ja widzę, że jesteście w poważnym niebezpieczeństwie z powodu polityki Putina. Nie chciałbym, abyście pewnego dnia znaleźli się w sytuacji, w jakiej znajdowali się Niemcy tuż po 1945 roku.​

Dlatego, choć nie jestem wierzący, chciałbym wam szczerze powiedzieć: Niech Bóg was chroni!”.​

​

Na tym spotkanie się zakończyło.​

Niektórzy żegnali się ze mną z uśmiechem, inni patrzyli z wściekłością. Myślę, że mimo wszystko moja szczerość ich nie uraziła. Przecież oni też są zgodni: jesteśmy w stanie wojny, nie da się współpracować nawet na płaszczyźnie naukowej. Znajdujemy się po dwóch przeciwnych stronach barykady, nie dlatego, że oni są Rosjanami, a ja Włochem, ale barykada jest między tymi, którzy popierają politykę Putina, a tymi, którzy ją zwalczają.​

​

Zadaję sobie pytanie: czy nie chciałem w jakiś sposób narzucić im etyki demokratycznej i liberalnej, naszej, nie szanując ich? Zawsze istnieje ryzyko etnocentryzmu. Wyobrażam sobie, co wszyscy w tej grupie musieli sobie o mnie pomyśleć: że jestem aroganckim człowiekiem Zachodu. Że mam własną koncepcję poprawności politycznej i że jeśli ich jest inna, to gardzę nimi i ich opuszczam.​

Czy miałem udawać, że nic się nie stało, i prowadzić superwizję kliniczną jak zwykle? Byłby to rodzaj zaprzeczania realnemu, podczas gdy psychoanaliza powstała po to, by uzmysłowić nam to, co realne.​

​

Gdyby w 1940 roku psychoanalityk o sympatiach hitlerowskich poprosił mnie o superwizję kliniczną, czy udzieliłbym mu jej? Z pewnością nie. Nawet gdyby ten hitlerowski analityk nie popełnił żadnego przestępstwa i po prostu pozwolił sobie na podążanie za ideami swoich współobywateli.​

​

Zrywając z przyjaciółmi, z którymi przez wiele lat pomyślnie współpracowałem, chciałem wnieść swój mały wkład w ukraiński opór przeciwko najeźdźcom. Próbowałem im pokazać, że pewnych dyktatorów nie można bezkarnie popierać. Jeśli dokonuje się pewnych wyborów, trzeba zapłacić za nie cenę. Nawet jeśli w tym przypadku cena była minimalna: brak nadzoru klinicznego. Trzeba zrozumieć, że nasze wybory mają swoją cenę, nawet jeśli jest ona minimalna, jak w naszym przypadku: to właśnie oznacza przykładanie miary rzeczywistości. Rzeczywistość wymusza cenę, którą trzeba zapłacić.​

​

Oczywiście każda kultura ma swoje własne zasady, ale psychoanaliza również opiera się na określonej etyce. Nie ma znaczenia, że ta etyka powstała na Zachodzie: ci, którzy chcą uprawiać analizę, muszą ją praktykować. A etyka ta polega na nierealizowaniu naszych impulsów do przemocy i ucisku, które istnieją w każdym z nas. Musimy je rozpoznawać nieświadomie, nie popełniać ich w rzeczywistości. Nie wiem, czy te zasady są zachodnie, czy uniwersalne, ale są to podstawowe zasady psychoanalizy. W przeciwnym razie równie dobrze można wykonywać inny zawód.​

​

Pamiętam, jak wcześniej omawialiśmy przypadek, który przedstawił psychoanalityk z tej grupy. Analizowany był socjopatą, który handlował narkotykami i przypuszczam, że z dochodów z tego handlu płacił również za swoje analizy. Powiedziałem analitykowi, że moim zdaniem musi on narzucić jako warunek sine qua non analizy fakt, że analizowany musi zrezygnować z tej działalności. W przeciwnym razie analityk będzie czerpał korzyści z pieniędzy zarobionych na przestępstwie, był więc de facto współwinny. Zazwyczaj moje uwagi są dobrze przyjmowane przez rosyjskich kolegów, ale ku mojemu zdumieniu ta jedna nie została przyjęta. Według nich problem, w jaki sposób pacjent finansuje swoją analizę, jest nieistotny.​

​

Tu jest różnica, i nie sądzę, żeby była ona między demokracją zachodnią a wschodnią. Psychoanaliza jest więzią społeczną i, jak wszystkie więzi społeczne, jest osadzona w zasadach etycznych, które w większości są zasadami etycznymi polis, w której żyje analityk i jego analizanci.​

​

Nawet psychoanalityk nie może być bezstronny.​

​

02/03/2022​

przeł. Bartosz Puk​

Tekst, który publikujemy za zgodą Autora, ukazał się po raz pierwszy w European Journal of Psychoanalysis.​

http://www.journal-psychoanalysis.eu/psychoanalysis-in-the-war-a-debate-with-russian-colleagues/?fbclid=IwAR2iKEmIUDP3gtIy2P-an9CZdxoWOviTWN8JAlHU0Y0EQ1-yv1nfU5YGh8o​