Muza

[GAZDA]

 

[Ronbill]

 

[Ronbill]

„King Crimson” koncertowali w Japonii wiele razy i wydali nawet kilka płyt z koncertów tamże
Ależ to jest niesamowite ! Jakby np. w latach 60 czy 70 ktoś powiedział że idzie na koncert sześćdziesięcio – czy siedemdziesięcioletnich rockersów to by go śmiechem zabito na miejscu. A teraz to normalka, a co najważniejsze, tu nie ma geriafazy, dziady napierdalają tak, że wielu tych młodych emo – shoegazerów może przy nich tylko sięgnąć po sole trzeżwiące.
Dynamika tych starszych panów jest na koncercie naprawdę piekielna – ani śladu znudzenia, odbębniania trasy koncertowej.Ani śladu tego. Grają z większym wigorem niż niejedni młodsi od nich o parę dekad.
Fripp mawiał o sobie, że on nie jest liderem, a nawigatorem. Niech bierze kurs na studio, ja bym chciał zostać cicho sterroryzowany nową płytą i żeby to miało nie mniejszy impakt, niż ,,Thrak” w latach 90’tych, nagrany po 10 latach przerwy.

 

[workingclass]

U mnie dziś muzyczna niedziela pod znakiem: laski i ciężkie brzmienie:

 

[tomislav]

Krystyna u mnie zawsze na propsie, a "Deszcz w Cisnej" to kamienny repertuar. Na płycie o tym samym tytule znajduje się kapitalny 13 minutowy utwór, ale nie mogłem znaleźć dobrej wersji audio. Zresztą, od kilku lat mam fazę na rzeczy prostsze, klimatyczne, krótsze.

 

[GAZDA]

utwór zwany electrolux w wykonaniu grupy hoover hheeh

 

[GAZDA]

 

[Solitary Man]

 

[GAZDA]

 

[Ronbill]

Kto z Was i ile razy już jako kilkunastoletni, sterani życiem kontestatorzy, wspominali z nostalgią dawno minione czasy, śpiewając"Kiedy byłem małym chłopcem"?A wszystko zaczęło się w 1965 r., kiedy to w Rzeszowie Nalepa założył zespół „Blackout”.
W tamtym czasie, oczy i uszy polskiej młodzieży muzykującej (i nie tylko) zwrócone były na „mityczny: Zachód. To właśnie tam żyli, grali i ćpali idole.
Mirę Kubasińską porównano do Grace Slick („Jefferson Airplaine”)
"Na Drugim Brzegu Tęczy” było płytą zaskakująco ożywczą. To już był rock, a nie big bit.Moim zdaniem temu kawałkowi należy się większa uwaga. To było jednak rewolucyjne granie – jak na tamte czasy i miejsce.


Ale to płyta „Blues” wyznaczyła muzyczne apogeum Nalepy i „Breakoutów”Później już była tylko jazda w dół… z małymi, acz ożywczymi wyjątkami („Kamienie”}Nalepa był dobrym gitarzystą, ale nie wirtuozem (wirtuozami par excellence byli – towarzyszący mu w różnych okresach – Kozakiewicz i Nowak). No, ale wiadomo – nie trzeba być żadnym wirtuozem, żeby grać dobrego bluesa. Wystarczy tylko – bagatela! – tego bluesa czuć.
Połuchać warto genialnej, swingującej gry K. na „Przyszła do mnie bieda”:

 

[Ronbill]

Ona jest jednak lepsza od Miry.
Eee, laska ukradła szoł jeszcze zanim zaczęła śpiewac. Ona chyba nagięła z jakiejś pielgrzymki oazowej : D
Ale ognia dała , jak Jah przykazał. Maggie ma takie joplinowskie alikwoty, ale śpiewa, wydaje mi się czyściej, bardziej klasycznie niż Janis.


No to w takim razie desantujemy się w permisywne lata 90-te i przypomnijmy sobie, co przytrafiło się bluesowi, kiedy wzięli się z nim za bary ambitni ex punk rockerzy.

Chłopaki mało co studia nie roznieśli.
I czują nie tylko bluesa, ale i punka, rocka, noise, a nawet rythm&bluesa, soul i co tam jeszcze…
I nie wstydzą się zadawać ze starymi zgredami:


A jak tak dalej pójdzie, to trafimy do Afryki (a tam diabły mają białą skórę )


A co by się za bardzo nie rozmarzyc, to wio, na rozgrzewką dwa sakramenckie killery sprzed lat. Pierwszy, bo Petera Greena nie mogło zabraknąc, a drugi, to szacowny standard Big Joe Williamsa w ultra-kozackiej wersji kapeli w świecie nieznanej, a ongiś kultowej w Polsce

https://www.youtube.com/watch?v=JQw92wKRdbY

No tak, co to się z „Fleetwood Mac” nie porobiło, kiedy Peter Green zabrał dupę w troki…
O Budgie nie zapominam.
Przy okazji ich największy chyba hit:
https://www.youtube.com/watch?v=54H3EUAzpVg

To jest ten nasz fenomen, że w Polsce niektóre (świetne) kapele były bardziej popularne, niż w swoich krajach. Budgie to jeden przykład, inny to choćby Marillion

 

[tomislav]

Nalepa miał czuja jak Kossoff. Wklejałem w tym wątku wywiad z Nowakiem (TSA), w którym gadał, że Nalepa wyjaśnił mu, co to jest opowiadać gitarą konkretne historie, czyli w domyśle nie napierdalać bez sensu albo więcej niż się potrafi. Oczywiście warsztat Nalepy ograniczał się do pojedynczych dźwięków lub lekkiego frazowania, ale miało to swój niewątpliwy urok i generalnie pieprzyć wirtuozerię. Wspomniani przez Ciebie Kozakiewicz i Nowak opowiadali gitarą historie, tyle że mieli większe możliwości od Nalepy.

Od dawna przestałem zwracać uwagę na cudawianki techniczne i od muzyki już tylko oczekuję albo rozrywki albo ładunku emocjonalnego.
Płyta, o której piszesz towarzyszy mi od pajdla, bo ciągle coś docierało do uszu, ktoś puszczał kawałki z "Blues" i do dziś uważam ją za najlepszą bluesową płytę nagraną w Ubekistanie. Blackout ani Breakout z Mirą mnie nie ruszają jakoś szczególnie. Uwielbiam za to styl "śpiewania" Nalepy, te od niechcenia rzucane wersy, które zapadają w pamięć, podobnie jak sama muzyka. "Blues" to blues z rockowymi jajami, pod każdym względem cudowna płyta.

 

[Ronbill]

Nalepa – może i nie był wybitnym „technikiem” ani wokalistą, ale jak on zagrał solo, to bledli przy nim wszelkiej maści „wymiatacze”. I ten charakterystyczny wokal, w zasadzie melorecytacje (ze znanych to jeszcze Waglewski tak „śpiewa”), ale zawsze osadzone w klimacie utworu.
Co tu mówić- był był wybitną osobowością muzyczną – a ponadto grał konsekwentnie to, co mu „pasowało”, z mocną inklinacją do bluesa, który mu wyraźnie „podszedł”. To wszystko – i upór w tym, co się robi – spowodowało to, że przeszedł do historii polskiej muzyki jako największy polski bluesman (choć sam podkreślał, że prawdziwy bluesman to człowiek, który się z bluesem urodził.
Ale spotkałem się z opnią ,ze Nalepy muza była "strasznie kiczowata"
Trzeba pamiętać w jakim okresie to było nagrywane – i że właściwie był to rodzaj przejścia miedzy polskim folkowym big-beatem a blues-rockiem.
Jeśli chodzi o późniejszy okres, w którym Nalepa ponoć stracił formę (coś w tej denuncjacji jest), to mnie bardzo podobają się jego występy na festiwalu Rawa Blues – bodajże w 1988 roku. Bierze mnie ten ciężki klimat – coś jakby blues-rockowe noir – surowość ale wywindowana na wyższy muzycznie (i wirtuozersko) poziom przez znakomitą grę na basie Pluszcza.

 

[Ronbill]

Dziś na koniec Alan Lomax – największy bluesowy etnograf, odkrywca m.in. Muddy’ego Watersa i Leadbelly’ego, którego wyciągnął za kaucją z pierdla ( Leadbelly garował za morderstwo ) . Oto sztandarowy numer tego mordercy w bezkompromisowym wykonaniu niedoszłego kaznodziei

 

[Ronbill]

Bluesa nie zabrakło też w repertuarze bodaj najbardziej elektryzującego damsko męskiego duetu ostatnich lat :

 

[Deleted member 4683]

przypomnijmy sobie, co przytrafiło się bluesowi, kiedy wzięli się z nim za bary ambitni ex punk rockerzy.

Moim zdaniem z tego typu eksperymentów starych punków ciekawie wypada reverend beat man ( z the monsters ). Facio naprawdę się wyrabia - a nie wstawia jakąś spierdoline nie do odróżnienia do tysiąca innych .








A tutaj nasz bohater z ostatniej płytki The Monsters:

 

[Tralalala]

@jessod
Z racji twojej fascynacji kutasami

 

[Deleted member 4683]

Wcześniej nie miałem nic pedałów, niech sobie żyją te biedne pokręcone istoty byle nie leźli mi pod oczy. Ale ze względu na ciebie jessod spermochlipie przysięgam, że sprzedam kopa w ryj pierwszemu którego zobacze.

 

[Kelsi]

Dostałam w prezencie 13 krążków w jednym boksie - sa tam też nagrania singlowe i plyty premierowe czyli płyty Republiki, nawet te przez długi czas nie dostępne.

 

[woolybully]

Dla Kelthuza

Kto zauważył ? Koleś na keyboardzie jakiś zdezorientowany jest. Pewnie goj jakiś przebieraniec pierdolony.