Francja - socjalizm w praktyce...

FatBantha

FatBantha

sprzedawca niszowych etosów
Członek Załogi
8 902
25 803
We Francji to w praktyce nie tylko socjalizm, ale jeszcze protesty w obronie przywilejów nadawanych przez króla.

elpais.com

La Ópera de París, en huelga para defender las pensiones de Luis XIV

Los bailarines del icónico ballet parisino gozan de uno de los “regímenes especiales” que quiere abolir la reforma de Macron
elpais.com elpais.com

Przywileje z 1698 roku wciąż funkcjonują.
Nieźle.
 
kompowiec

kompowiec

freetard
2 582
2 648
GPL w francji przestaje działać

thehftguy.com

French Appeal Court affirms decision that copyright claims on GPL are invalid; must be enforced via contractual dispute

This article follows the case of Entr’Ouvert vs Orange on a GPL copyright violation. The case went to the Tribunal de Grande Instance in 2019 and went to the Cour d’Appel recently in 20…
thehftguy.com thehftguy.com

French Appeal Court affirms decision that copyright claims on GPL are invalid; must be enforced via contractual dispute​


This article follows the case of Entr’Ouvert vs Orange on a GPL copyright violation. The case went to the Tribunal de Grande Instance in 2019 and went to the Cour d’Appel recently in 2021, with a referral to the European Court of Justice (CJUE) in between.


TL;DR: ALL courts so far have dismissed all copyright claims, asserting that the GPL (and software license generally) is a contract and can only be pursued as a contractual dispute in contract court.


This article will go into more details about the decisions and highlight some major culture and legal differences. Disclaimer, there may be a bit of a culture shock.


Source:


Summary of the case and the parties:​


Recommend to read the article I wrote on the first instance, it explains the general case and some US vs French differences that I am not going to cover again.


  • Entr’Ouvert, a small software company, was developing a GPL authentication library called Lasso since 2003 (an SAML authentication library).

  • Orange Business Service used the library when developing a nationwide authentication service for France since 2005 (mon service public).

For context, Orange Business Service is the contracting arms of Orange, the national French ISP (previously named France Telecom).


It’s a relatively clear case of GPL violation. The question is how to go about enforcing the GPL and maximizing compensation? (Remember that court is about maximizing compensation!).


Decisions so far​


Entr’Ouvert sued in the Tribunal de Grande Instance de Paris (similar to High Court in English), mainly based on a counterfeiting claim, citing French copyright law and the European copyright directive.


In first instance, the tribunal de grande instance de Paris dismissed all the copyright/IP related claims, stating that the GPL is a contract and can only be enforced via contact.


Entr’Ouvert lost the case, they had to pay damages and various fees to Orange.


In my opinion, it’s hard to emphasis how groundbreaking and unexpected that was. The case was as clear cut as it gets and Entr’Ouvert lost. They lost a decade and a lot of money through the process, they lost the case, they had to pay damages to Orange!


The decision was referred to the European Court of Justice to question whether it’s possible to dismiss IP/copyright claims like that, and the CJUE ruled it’s perfectly fine. (We will get into that below).


In appeal, the appeal court maintained the decision to dismiss all copyright claims… with a twist about an anti-competition French law from the 1960s.


Even though all the copyright claims were denied, Entr’Ouvert won and was awarded 150 000 euros in damages and various fees, for parasitism (I will cover that in a next section).


Understanding copyright and contractual claims​


There’s two major ways to enforce copyright, or that’s what people thought before this case:


  1. Under copyright/IP law, you can sue for counterfeiting. It’s similar in both US law (Copyright) and French law (IP Law, article L335-2) and under some European convention on intellectual property.
  2. Under contract law, you can sue for breach of contract. It’s similar in both US and French law.

The strategy that is well tried in the US is to go for counterfeiting/copyright, to seek the most damages. Copyright/IP law can carry significantly more damages, both in France and in the US, compared to a contractual dispute. (Remember that it’s all about money!)


  1. For an IP violation, the court typically looks at the gain of the counterfeiter. That may be winning and executing the government contracts for Orange. My guess is a government contract like that can go for 7 to low 8 figures.
  2. For a contractual violation, the court typically looks at the loss of the victim. That may be some licensing fees and contracting fees for Entr’Ouvert. My guess is a library like that can go for 6 figures, while the bigger player selling OIDC/SAML solutions (Sun, ForgeRock, Oracle, Microsoft) go for an amount per user per year, easily adding up to 7 figures (but I don’t think that one standalone library from a small vendor in 2003 can do that).

Entr’Ouvert followed the counterfeiting strategy, they sued for counterfeiting and got dismissed. (I should stress out that it was a very reasonable strategy, similar law exist, it should have worked, it just didn’t).


In French law, it’s only possible to pursue a single domain, be it contract-law or criminal-law or IP-law. If a case spans multiple domains, it might be ruled on either depending on circumstances, and as soon a claim is settled all claims are closed (it is not possible to sue again or to sue multiple times).


That is to conclude, by having a contract (a license is a contract), you lose your rights to pursue any IP/copyright claims (the two are exclusive in French law). It’s probably the opposite of what US folks were thinking when they originally came up with software licenses.


The decision of the courts is effectively preventing software authors from defending their authors’ rights in any case where there is an open-source license. It effectively deprives them of their right to justice (for counterfeiting).


Note that different courts handle different domains, it’s really important to figure out what claims can be made AND where. Unless I am mistaking, counterfeiting case goes to the Tribunal de Grande Instance (High Court), contractual case between two companies goes to the Tribunal De Commerce (Trade Court), a court cannot rule outside of its respective jurisdiction which may be a factor why Entr’Ouvert lost (the court would not be able to read and interpret the contract).


On the non-existence of EU Copyright and the Bern Convention​


A bit of context about the EU and how the EU works.


Many English-speakers readers think that there is an European court and some common legislation across European countries. US readers typically think Europe is similar to the US, in that the US has numerous states with some laws that differ but there is the Federal Court (or whatever) sitting above them that can be escalated to. Well, there is nothing like that in Europe. There is no European court and that’s now how Europe works.


The way Europe works is that each country has its own legal system and laws. When the European Union votes on some directives, each text they agree on will actually be adjusted and translated and incorporated into each member’s
state at their own discretion, eventually. Only then it can be applied by each country. You should understand at this point that there is no “European law”, there are only directives and conventions whose power is limited.


For example, when it comes to copyright, I sadly often hear folks replying anything about “the Bern convention”, they’re short to conclude that the EU (including France) has Copyright because they signed that convention. They couldn’t be more wrong.


The Bern convention is not a thing. It has no practical application. You can’t sue based on some Bern convention. You can’t sue in your country because that’s not local legislation, you can’t sue in an European Tribunal because there isn’t an European Tribunal. (edit for comments: there is one but it deals with human rights, things like war crime or genocide, you are NOT getting there).


France has Droits d’Auteurs that is fundamentally opposed to Copyright in its philosophy. Saying that France has Copyright is a little bit like saying France has a king. It should be well known that the king was beheaded during the French revolution of 1789, what is less known is that there were a handful more kings and revolutions in the following century, in multiple failed attempts to bring back the monarchy.


CJUE​


There is an European Directive on Intellectual property, European Directive 2004/48/EC. It’s supposed to give some minimal common grounds, acknowledging the existence of intellectual properties in various forms (notice it doesn’t say copyright but IP).


Under European Directive 2004/48/EC on the enforcement of intellectual property rights, section 1, article 3:


(1) Member States shall provide for the measures, procedures and remedies necessary to ensure the enforcement of the intellectual property rights covered by this Directive. Those measures, procedures and remedies shall be fair and equitable and shall not be unnecessarily complicated or costly, or entail unreasonable time-limits or unwarranted delays.


(2) Those measures, procedures and remedies shall also be effective, proportionate and dissuasive and shall be applied in such a manner as to avoid the creation of barriers to legitimate trade and to provide for safeguards against their abuse.


Note: Notice the irony 16 years after the directive was passed, it’s supposed to be easy to enforce, one decade into a legal battle trying to enforce a clear GPL violation, unsuccessfully.


The French Court was aware of the European directive when it judged, it’s mentioned in the ruling, it was taken into account when copyright was dismissed entirely in favor of contract.


There’s some obvious issues here with combining and applying opposing rules. The French court referred to the European Court of Justice for advise. It is not a real court, you can’t get a case there. The way it works, a court can refer a -narrow- question of law to the CJUE and the CJUE will answer.


The French court referred to the CJUE the below question and they replied on 18th December 2019


“”” [Question]
Does a software licensee’s non-compliance with the terms of a software licence agreement ([…]) constitute:
– an infringement (for the purposes of Directive [2004/48]) of a right of the author of the software that is reserved by Article 4 of Directive [2009/24] on the legal protection of computer programs,
– or may it comply with a separate system of legal rules, such as the system of rules on contractual liability under ordinary law? “””





“”” [Reply conclusion, the full reply is 9 pages]
Directive 2004/48/EC of the European Parliament and of the Council of 29 April 2004 on the enforcement of intellectual property rights and Directive 2009/24/EC of the European Parliament and of the Council of 23 April 2009 on the legal protection of computer programs must be interpreted as meaning that the breach of a clause in a licence agreement for a computer program relating to the intellectual property rights of the owner of the copyright of that program falls within the concept of ‘infringement of intellectual property rights’, within the meaning of Directive 2004/48, and that, therefore, that owner must be able to benefit from the guarantees provided for by that directive, regardless of the liability regime applicable under national law. “””


In layman terms, the CJUE decided that IP can be enforced in any way by each individual member’s state. It doesn’t matter “how” as long as it satisfies the guarantees of the directive (there must be a procedure that’s fair and equitable and not too costly…).


That is to say:


  • France can enforce software license violations exclusively as contractual disputes, if they wish.
  • France can systematically dismiss all IP and copyright claims, with a stamp of approval by the CJUE (in favor of contractual disputes).

Remember. There are different claims, in different courts, with a different order of magnitude of damages. Whichever procedure is chosen makes a substantial difference.


Appeal Court​


The case went to Appeal Court of Paris on 19 March 2021, after the decision of the CJUE in 2020.


  • Entr’Ouvert is claiming for counterfeiting and a few other minor claims.
  • Orange is claiming that the case is a contractual dispute, to get it dismissed.
  • There is no claim for breach of contract. If the case is recognized only as a contractual dispute, it falls short because there is no claim on that, which is what happened in first instance.

The Appeal Court decided to maintain the first decision, denying all counterfeiting/copyright/IP claims, however they granted one claim of parasitism. Orange lost the case and they had to pay 150 000 euros in damages plus various fees.


What is parasitism? It’s a French law that goes back to the 1960s or so.


Parasitism: Means by which a business is trying to profit from the reputation or the investments from a competitor, notably by spoofing their fame or they know-how and creating confusion in the mind of the customers.


To make a parallel with the US and the UK, this would be something related to antitrust, unfair or anti-competitive practices.


Read. Orange was unfair for using the software developed and promoted by Entr’Ouvert, without which they may not have been able to win the bid and develop the national authentication system.


That’s certainly a nice twist to not lose the case again. There’s one thing I don’t understand though. Why does the contract take precedence over IP-law but not over competition-law? (Maybe determining counterfeiting requires to interpret the GPL contract, but parasitism does not???). I don’t know if the Appeal Court has the authority to interpret the GPL contract (the previous court did not), which would make little difference because there is no contractual claims anyway.


What happens next?​


Entr’ouvert got 150 000 euros in damages. They can leave it at that and take the money.


Or they can appeal to the cour de cassation to assert counterfeiting and we will find out what’s the result in a few years. For reference, they are asking for 3 millions for counterfeiting.


The cour de cassation is the highest French Court, there is just one and it has authority to all laws in the whole territory, one of it’s role is to ensure the law is applied uniformly across the country (It’s the antithesis of the US system where states can make their own laws).


The cour de cassation doesn’t judge cases, it judges whether the law is observed and interpreted as it should be by the courts. In this case it will consider both the national law and the European directive and come up with something.


While we’re at it, this is certainly a good explanation of why extra territorial laws have little holding in France or elsewhere. Tribunals are limited in what they can apply and when a case depends on something else, the case may have to spend a decade to escalate all the way to cour de cassation (premiere instance + cour d’appel + cour de cassation) before it can reach the desired outcome.


I hope the case goes to the cour de cassation so we can have a definitive answer on the enforcability of software licenses in France and the integration (or non-integration) of European Directives. That promises to be interesting.
 
FatBantha

FatBantha

sprzedawca niszowych etosów
Członek Załogi
8 902
25 803

Świat​
Władze Paryża i policja oddzieliły 19. dzielnicę stolicy murem od biednych przedmieść w Pantin, aby odciąć drogę narkomanom do stolicy. Mieszkańcy Pantin mówią o symbolicznej granicy między bogatymi i biednymi, określając mur "ścianą wstydu".​
​
Mur zbudowany w trybie pilnym w piątek po południu przez policję zablokował tunel, który umożliwiał przejście z rue du Chemin-de-fer (19. dzielnica) do Pantin (departement Seine-Saint-Denis). W tunelu chronili się bezdomni i narkomani.​
​
Mur ten stanowi "niezbędną ochronę mieszkańców Pantin", twierdzą prefekt regionu Ile-de-France Marc Guillaume i prefekt paryskiej policji Didier Lallement w liście skierowanym do burmistrza Paryża Anne Hidalgo w sobotę.​
​

"Straszna wiadomość"​

W piątek policja w trwającej kilka godzin akcji wysiedliła z rue Riquet w 19. dzielnicy Paryża narkomanów, którzy obozowali na ulicach stolicy. Zdaniem części mieszkańców i radnych stolicy mur nie jest dobrym pomysłem i jest bezużyteczny. - Ta "ściana wstydu" to straszna wiadomość wysłana na przedmieścia - uważa Geoffrey Carvalhinho, który zasiada w radzie miejskiej Pantin i radzie regionalnej.​
​
- Z jednej strony bogate miasto. Z drugiej proletariusze. To jest symboliczne. Mur jest bezużyteczny, ponieważ nie przeszkadza w przejściu z Paryża do Pantin - uważa Carvalhinho. Wystarczy przejść placem Auguste'a-Barona i iść dwie minuty pod obwodnicą, aby wyjść w Seine-Saint-Denis - tłumaczy.​
​

- Mieszkam w Aubervilliers i codziennie tędy przechodzę w drodze do pracy, do Paryża. Były już napady, kradzieże, starcia z migrantami. W nocy kobiety będą jeszcze bardziej napastowane niż wcześniej - uważa Matylda, sprzedawczyni i członkini kolektywu 93 Anti-crack. Karim, 38-letni mieszkaniec Pantin, jest oburzony brakiem skutecznych kroków władz przeciwko narkomanom: "To miejsce staje się dżunglą! A gliniarze są niewidzialni" - mówi mężczyzna, cytowany przez dziennik "Le Monde".​
​

Metro Stalingrad​

Jak wynika z najnowszego badania instytutu Inserm dotyczącego narkotyku crack, pochodnego kokainy, narkomani i handlarze pochodzący głównie z Senegalu od 30 lat gromadzą się w regionie Ile de France w okolicach stacji metra Stalingrad. Akcje policji przenoszenia ich w inne miejsca nie przynoszą efektu.​
​
Kandydatka prawicy na prezydenta Valerie Pecresse została zaatakowana przez narkomanów w niedzielę w okolicach muru, gdzie urządziła konferencję prasową, na której krytykowała rozwiązania administracji Paryża. Obrzuceni butelkami zostali również reporterzy relacjonujący jej wystąpienie.​
​
Minister sprawiedliwości Eric Dupond-Moretti obiecał znaleźć "w najbliższych dniach czy tygodniach" inne rozwiązanie niż "mur wstydu", jak ujął w rozmowie ze stacją RTL w poniedziałek.​
 
FatBantha

FatBantha

sprzedawca niszowych etosów
Członek Załogi
8 902
25 803

Oprac.: Aleksandra Cieślik
Francja zapłaci za Polskę kary za łamanie praworządności nałożone przez TSUE - obiecuje liderka Zgromadzenia Narodowego Marine Le Pen. Warunek? Jej wygrana w przyszłorocznych wyborach prezydenckich we Francji. Le Pen ma również nadzieję na stworzenie wraz z PiS frakcji w PE.​
​
W wywiadzie, który ukazał się w poniedziałkowym wydaniu "Rzeczpospolitej" Marine Le Pen podkreśla, iż jej ugrupowanie - Zjednoczenie Narodowe - z Prawem i Sprawiedliwością łączy "idea, że narody za wszelką cenę muszą pozostać suwerenne i wolne". "Nie możemy się pogodzić z tym, że bez zgody narodów czy wręcz wbrew nim próbuje się szantażem i groźbami narzucić politykę przeciwną ich interesom. Odbiera się im zdolność do ochrony własnych granic, zachowania tożsamości, własnych wartości, kodów kulturowych, obyczajów" - mówi kandydatka na prezydenta Francji.​
​
Ma przy tym nadzieję, że jeszcze w tej kadencji europarlamentu Zjednoczenie Narodowe i PiS utworzą w Strasburgu jedno ugrupowanie. "Gdy jesteśmy podzieleni, Komisja Europejska jak snajper strzela osobno do każdego z nas. Polski, Węgier. Ale kiedy się zjednoczymy, będzie to dla niej o wiele trudniejsze" - ocenia Le Pen.​
​

Marine Le Pen obiecuje zapłatę za Polskę kary od TSUE​

Obiecuje, że jeśli uda jej się wygrać przyszłoroczne wybory prezydenckie we Francji, będzie naciskać na Komisję Europejską, aby odblokowała Polsce środki z unijnego Funduszu Odbudowy. "I nie tylko to. TSUE nałożył na Polskę milion euro dziennych kar za łamanie zasad praworządności. Otóż Francja za Polskę tę karę zapłaci! Jesteśmy płatnikiem netto do budżetu Unii i odejmiemy sobie te koszty od naszej nadpłaty" - zapowiada liderka Zjednoczenia Narodowego.​
​
"Francja jest krajem założycielskim Unii, jej sercem. Jakąż siłę będzie miała koalicja krajów walczących o ochronę własnej tożsamości, jeśli dołączy do nich Francja! Dlatego moje zwycięstwo ma tak duże znaczenie dla przyszłości całej Wspólnoty" - przekonuje Le Pen.​

​

Putin wkroczy na Ukrainę?​

Jej zdaniem prezydent Rosji Władimir Putin nie zdecyduje się wkroczyć na Ukrainę. "Nie sądzę, aby Putin zrobił taki błąd. Ale uważam też, że w tej sprawie Unia odegrała rolę strażaka-piromana. Można mówić, co się chce, ale Ukraina należy do sfery wpływów Rosji. Próbując naruszyć tę strefę wpływów, tworzy się napięcia, lęki i dochodzi się do sytuacji, jakiej dziś jesteśmy świadkami. A powinniśmy wszyscy razem walczyć z realnym zagrożeniem, jakie wisi nad Europą: islamizmem" - mówi kandydatka na prezydenta Francji.​
​
Zapytana, czy Ukraina ma prawo przystąpić do NATO, odpowiada: "najpierw trzeba z niego wyprowadzić Turcję". "Nie sądzę też, aby w obecnym stanie NATO mogło przyjąć jakiekolwiek nowe państwo" - dodaje Le Pen.​

Wygląda na to, że Francuzi pragną demonstracyjnie przeciwstawić się niemieckiej wizji Unii w postaci federacji. Pytanie, czy są na tyle wpływowi, aby być w stanie to przeprowadzić w praktyce.
 
FatBantha

FatBantha

sprzedawca niszowych etosów
Członek Załogi
8 902
25 803
Co z tą Francją - tak ogółem i zbiorczo?

30 grudnia 2021​
W SKRÓCIE​
  • Francja nie jest już „narodem europejskim, rasy białej, kultury grecko-łacińskiej i religii chrześcijańskiej”, jak mówił de Gaulle.
  • Struktura wiekowa zebrania komórki partii komunistycznej zbliża się do tej na statystycznej mszy parafialnej we Francji.
  • Statystyki etniczne są we Francji zakazane. Socjolog, nie chcąc ryzykować grzywny, musi np. liczyć noworodki o muzułmańskich imionach.
  • Liczba Francuzów deklarujących się jako katolicy spadła z 87% w 1972 r. do 53% w 2017. Na niedzielną Mszę św. uczęszcza… 2% wiernych.
Przez dwieście lat francuskim życiem politycznym rządził podział na prawicę i lewicę. Na katolików i zwolenników laickiego państwa. Na „republikański sojusz” z jednej i komunistów, socjalistów oraz innych radykałów z drugiej strony. Ta epoka kończy się na naszych oczach. Symbolicznym jej kresem jest niemal równoległy spadek znaczenia Kościoła katolickiego i partii komunistycznej w życiu publicznym. Masowa imigracja ludzi z innych kręgów kulturowych unieważniła definicję de Gaulle’a, który przedstawiał Francję jako „naród europejski, rasy białej, kultury grecko-łacińskiej i religii chrześcijańskiej”. Jaka będzie nowa struktura francuskiego społeczeństwa?​
​
​
Wieczna Francja​
W analizach historyków i socjologów Francja od wieków jawi się jako konstrukcja dość stabilna i homogeniczna, tak jeśli chodzi o ustrój i instytucje, jak i o społeczność i populację. Dlatego właśnie prawdziwie rewolucyjna i bezprecedensowa metamorfoza społeczno-kulturowa, która rozciąga się na sfery religijną, polityczną i etniczną, dokonująca się obecnie nad Sekwaną, stanowi tym bardziej interesujący przedmiot analizy.​
​
Na czym polega owa wielka przemiana? Na głębokim przekształceniu społeczeństwa wywołanym przez zjawiska zachodzące równolegle, niekiedy w powiązaniu ze sobą. Chodzi po pierwsze o obumarcie większościowej matrycy katolickiej strukturującej od ponad tysiąclecia wartości, kody i zachowania społeczne, po drugie o zastąpienie dychotomicznego podziału politycznego, tkwiącego korzeniami w rewolucji francuskiej, poprzez mnogość nowych linii podziału, a po trzecie o absolutnie bezprecedensową modyfikację substratu socjo-antropologicznego będącą owocem masowej imigracji.​
​
W perspektywie nietzscheańskiej dłuższej pamięci trwałość Francji, pomimo rozmaitych dziejowych zawirowań, jest zjawiskiem naprawdę zdumiewającym. W ciągu ostatniego tysiąclecia inne państwa europejskie powstawały, rozpadały się i znikały, a tymczasem Francja po prostu trwała.​
​
Niesamowita jest również długowieczność niektórych jej instytucji. Wiele z nich jest starszych niż państwo polskie. Kiedy ojciec Europy cesarz Karol Wielki przeprowadzał wielką reformę administracyjną swojego cesarstwa, to powierzone hrabiom terytoria – późniejsze francuskie hrabstwa i księstwa – były w prostej linii jednostkami administracyjnymi wcześniejszego o ponad trzy stulecia państwa Franków, a te z kolei spadkobiercami galo-rzymskich pagi, dawnych terytoriów plemion galijskich, których integralność terytorialną uszanował rzymski okupant dwa tysiące lat temu. W pewnym sensie przetrwały one aż do podziału królestwa Ludwika XVI na departamenty w 1790 r.​
​
Owej trwałości instytucji towarzyszyła we Francji analogiczna homogeniczność zamieszkującej ją populacji, która oczywiście nigdy nie była całkowita, ale która pozwoliła generałowi de Gaulle’owi jeszcze w latach 60. na słynny bon mot definiujący Francję jako „naród europejski, rasy białej, kultury grecko-łacińskiej i religii chrześcijańskiej”. Definicja ta jest poprawnym opisem narodu francuskiego przez co najmniej ostatnie tysiąclecie. Dlatego właśnie zmiana, z którą we Francji mamy do czynienia dzisiaj w postaci zastąpienia względnej jednorodności przez heterogeniczność, zwłaszcza o charakterze etniczno-kulturowym, jest bezprecedensowa.​
​
Koniec podziału na prawicę i lewicę​
Dla opisu zjawiska nasuwają się spontanicznie takie pojęcia jak „bałkanizacja” lub nawet „trybalizacja” czy modny ostatnio termin „archipelizacja” spopularyzowany przez Jérôme’a Fourqueta w bestsellerze z 2019 r. pt. L’Archipel français (Paryż, wyd. Seuil, 2019). Socjolog pisał, że mamy obecnie do czynienia z procesem postępującej „archipelizacji” organizmu społecznego. „Przecinają się liczne linie podziału – edukacyjne, geograficzne, społeczne, pokoleniowe, ideologiczne i etniczno-kulturowe” tworząc na tkance społeczeństwa francuskiego rozmaite wyspy i wysepki o różnej wielkości i o niesymetrycznym znaczeniu, które eksponują przede wszystkim nie jedność, ale różnice i rozbieżne interesy.​
Dawne tradycyjne binarne podziały strukturalne zaniknęły (na Francję katolicką i laicką, na surową Północ i radosne Południe, na prawicę i lewicę, na Francję przemysłową i rolniczą, na miasto i wieś, na burżuazję i robotników, na centrum i peryferie, itd.), a nawet jeśli niektóre nie zniknęły zupełnie, to zostały głęboko zakamuflowane, a w każdym razie straciły zdolność strukturyzacji. Jest to zjawisko zupełnie przełomowe, anihilujące zarówno wyjątkową, tysiącletnią stabilność, jak i późniejsze, aczkolwiek odznaczające się wyjątkową trwałością podziały, głównie polityczne, jak ów klasyczny, rodem z rewolucji francuskiej, na lewicę i prawicę.​
Kliknij aby rozwinąć...
To właśnie rewolucja francuska 1789 roku była ostatnim wstrząsem tektonicznym na dużą skalę we Francji i to ona zrodziła ostatni chronologicznie trwały paradygmat społeczny. Wystarczająco dużo napisano o tym, czym była rewolucja: politycznym zwieńczeniem sekularnej filozofii Oświecenia, zakwestionowaniem dawnego ładu, prawdziwym końcem „dłuższego średniowiecza”, metafizyczną rewolucją w europejskiej mentalności, etc. Te wszystkie elementy przełożyły się na wykrystalizowanie nowego porządku, trwającego przez następne dwieście lat z okładem, którego agonii jesteśmy obecnie świadkami.​
​
Przez ostatnie dwieście lat społeczeństwo Francji, podobnie jak i w innych krajach Zachodu, pozostawało pęknięte na pół, co politycznie przekładało się na dychotomię lewica-prawica. Nie chodzi tu jedynie o historyczną sukcesję konkurujących ze sobą ugrupowań i nurtów politycznych, ale o swego rodzaju duchową matrycę, odpowiadającą światowi ideałów, myśli i ducha, pewną całościową jedność kształtującą ówcześnie życie dwu kategorii populacji Francji.​
​
Ewoluując stopniowo przez cały XIX wiek, ów dualistyczny system znalazł swój wyraz i pomocne narzędzie w postaci większościowego systemu wyborczego w dwóch turach. Mechanizm ten utrwalił go, umożliwiając różnym grupom społecznym łączenie sił i rozmaitych interesów politycznych w jednym nurcie. Przełożyło się to na podtrzymanie ciągłości dwu matryc socjologicznych, od rewolucyjnych „niebieskich” i kontrrewolucyjnych „białych”, aż po ostatni chronologicznie awatar post-rewolucyjnej dychotomii, dosyć odporny na dziejowe ruchy tektoniczne w XIX i XX wieku: matrycy katolickiej i matrycy republikańsko-laickiej, ujmując to schematycznie.​
Z jednej strony komuniści, socjaliści i radykałowie, choć socjologicznie bardzo zróżnicowani w swoich elektoratach, byli zmuszeni przez ordynację do „republikańskiego” sojuszu w drugiej turze, co pozwoliło na skupienie głosów lewicy. Z drugiej strony rolnicy, sklepikarze, przedstawiciele wolnych zawodów i katoliccy robotnicy łączyli siły i popierali partie zachowawcze. W ten sposób prosty mechanizm głosowania w dwu turach ułatwiał kreowanie i konsolidację tych dwóch socjologicznie różnorodnych bloków, a tym samym podtrzymywał niezniszczalną matrycę, która gwarantowała ich trwałość i ciągłość w czasie.​
​
Matryca ta miała charakter socjologiczno-religijny i przeciwstawiała grupy społeczne katolickie zwolennikom laickości i ateistom. W przededniu kryzysu separacja była wyraźna i czytelna. Obie strony tej dychotomii były jasno określone, a każda z nich dysponowała własną prasą, miała swoją hierarchię, swoich liderów i intelektualistów, własne organizacje młodzieżowe oraz lokalne struktury samopomocy, etc. W latach 50. i 60. wykluczenie z partii komunistycznej było równoznaczne z ekskomuniką, jak zauważył Pascal Boniface.​
​
Do początku lat 60. XX wieku sytuacja ta była względnie stabilna. Oba bloki rywalizowały ze sobą przez dwa stulecia, przejmując naprzemiennie władzę, a więc i wpływ na instytucje i społeczeństwo. Fundamenty antropologiczne, odziedziczone po „długiej historii”, były bardzo stabilne. Nawet kiedy proces dechrystianizacji zaczął wyraźnie przybierać na sile – nie w sposób linearny, ale raczej sinusoidalny – to matryca katolicko-republikańska wciąż obowiązywała i dogłębnie strukturyzowała społeczeństwo francuskie.​
Sytuacja, z którą mamy do czynienia obecnie, jest bezprecedensowa. To nie tylko chwilowe i prowizoryczne zbliżenie się do dolnego punktu na sinusoidzie, ale realny rozpad wielkich strukturyzujących matryc, jakimi były z jednej strony religia katolicka, a z drugiej matryca republikańska i laicka, w której dominującą rolę odgrywała w XX wieku lewica polityczna, a zwłaszcza jej składowa komunistyczna. Proces zaniku rozpoczął się w latach 60. i 70., jeśli chodzi o katolicyzm, a następnie na początku lat 80. dla drugiego bloku.​
​
Śmierć najstarszej córy Kościoła​
W ciągu niecałego półwiecza oba te procesy zbiegły się i doprowadziły do sytuacji radykalnego przewartościowania, z którym mamy do czynienia obecnie. Efektem tego procesu jest z jednej strony wzrost indywidualizmu, wzmocnienie pozycji jednostki w stosunku do tradycyjnych ram organizacyjnych, czy to kościoła, partii, związku zawodowego, czy nawet podstawowej komórki społecznej, jaką jest rodzina. Z drugiej – pojawienie się nowych wspólnot akcentujących swoją tożsamość i swoje interesy w oderwaniu od dotychczasowego dualizmu i poza nim. Jednym słowem: „archipelizacja”, ujęta w ramy teorii socjologicznej przez Jérôme’a Fourqueta. Nie bez powodu termin „archipelizacji” pojawił się we francuskiej socjologii i publicystyce w połowie lat 80. XX wieku, kiedy trwający od początku lat 60. proces głębokiej destabilizacji obu tych ram wkroczył w etap definitywnej nieodwracalności.​
Obecna dechrystianizacja Francji, niegdyś „najstarszej córki Kościoła”, stanowi bezprecedensowy przewrót w długiej historii chrześcijaństwa. „Dechrystianizacja” to termin ukuty jeszcze w latach 60. XIX wieku przez biskupa i senatora Félixa Dupanloup na określenie działań politycznych sił liberalnych, mających na celu zmniejszenie społecznego wpływu chrześcijaństwa. Motorem tak pojmowanej dechrystianizacji są „dechrystianizatorzy”. I tak faktycznie było na przełomie XVIII i XIX stulecia, ale potem stała się ona de facto autonomicznym procesem, którego katalizatorem było przejęcie władzy przez zwolenników laicyzmu za III Republiki oraz upowszechnienie się prądów socjalistycznego i komunistycznego.​
​
„Jak to się stało, że nasz świat przestał być chrześcijański?”, zadaje sobie pytanie profesor historii współczesnej Guillaume Cuchet w tytule swojej książki (Comment notre monde a-t-il cessé d’être chrétien, Seuil 2018), stanowiącej zestaw narzędzi do analizy i zrozumienia jednego z głównych zjawisk, których Francja doświadczyła w ciągu ostatniego półwiecza. Gdzie szukać przyczyn dechrystianizacji? Powszechnie wskazuje się na Maj 1968 roku i gwałtowną zmianę społeczną w kierunku permisywizmu. Cuchet sytuuje punkt zwrotny nieco wcześniej, w 1965 r. Zerwanie nastąpiło według niego równocześnie z Soborem Watykańskim II (1962-1965), ale o ile reformy soborowe niewątpliwie przełożyły się na przyspieszenie odchodzenia społeczeństwa od Kościoła, to jednak go nie wywołały. Przyczyn należy szukać raczej w „zerwaniu tradycji, które wynikło z łańcucha katastrof wywołanych przez I wojnę światową”, wedle formuły zaproponowanej przez Hannę Arendt.​
​
Jednocześnie proces indywidualizacji przebiegał w warunkach rozpadu więzi społecznych i religijnych oraz powstawania społeczeństwa konsumpcyjnego, w duchu indywidualizmu i autonomii wobec tradycyjnych ram kulturowych. Od połowy lat 80. zaczął się nowy etap zmian, które dogłębnie rekonfigurują społeczeństwo francuskie.​
Z punktu widzenia „matrycy katolickiej” zakończył się proces nieubłaganej dechrystianizacji Francji. Religia chrześcijańska i jej wartości nie kształtują już społeczeństwa i moralności w taki sposób, jak to miało miejsce w połowie XX wieku. Odsetek praktykujących katolików gwałtownie spadł, a struktury rodzinne zostały zakwestionowane przez upowszechnienie się rozwodów i posiadania dzieci poza małżeństwem.​
Kliknij aby rozwinąć...
Od lat 60. XX wieku obserwuje się stały spadek liczby Francuzów deklarujących się jako katolicy: z 87% populacji w 1972 r. do 53% w 2017, a liczba praktykujących katolików spadła w tym samym okresie z 20% do 4,5% (episkopat szacuje nawet, że w mszach niedzielnych uczestniczy prawdopodobnie około 2% wiernych). W 2012 r. procent ochrzczonych wynosił 88% wśród osób powyżej 65. roku życia i tylko 65% wśród osób w wieku 18-24 lat. Spadek liczby ochrzczonych dzieci między 1980 a 2018 rokiem wyniósł 61%. Jean Sévillia szacuje, że w 2045 roku liczba ochrzczonych wyniesie od 33 do 37 mln, czyli niespełna połowę populacji (La France catholique, Michel Lafon, 2015).​
​
Jeszcze brutalniej dechrystianizacja przejawia się w ewolucji liczby księży diecezjalnych. W 1965 r. było ich 49 100, w 1990 r. 25 203, a w 2019 r. już tylko 10 451. Połowa z nich ma ponad 75 lat. Jednocześnie 1689 posługujących we Francji księży to cudzoziemcy, pochodzących głównie z Afryki Subsaharyjskiej i z Polski. Coroczna liczba neoprezbiterów już od dawna jest mniejsza niż liczba diecezji, a 20 do 25% powołań jest zasługą marginalizowanego i niszowego nurtu tradycyjno-klasycznego.​
​
Jeszcze kilka lat temu Emmanuel Todd i Hervé Le Bras pisali o „katolicyzmie zombie” (Le Mystère français, La République des Idées, 2013), rozumiejąc pod tym pojęciem „trwałe działanie na płaszczyźnie socjologicznej katolicyzmu, który obumarł na płaszczyźnie metafizycznej”. Słowem, ludzie nie wierzą już ani nie praktykują, ale nadal funkcjonują grosso modo wedle danych kodów i wartości. Obecnie nawet ten koncept jawi się jako zbyt optymistyczny. Podczas gdy starsze pokolenia są nadal wierne tradycji, młodzi w większości popierają nową, postchrześcijańską wizję świata. Na razie jeszcze obie matryce kulturowe współistnieją w społeczeństwie francuskim, ale biorąc pod uwagę zjawisko wymiany pokoleń, matryca chrześcijańska zniknie w ciągu jednego pokolenia, co spowoduje niespotykany w dziejach wstrząs.​
​
Dyslokacja chrześcijaństwa prowadzi nieuchronnie do „poważnych antropologicznych, socjologicznych i ideologicznych wstrząsów, ponieważ, podobnie jak galo-rzymska topografia, która strukturyzowała i organizowała wiejski krajobraz przez prawie dwa tysiąclecia, ta matryca stanowiła niewidzialną lub nieświadomą podstawę naszego społeczeństwa”, pisał Jérôme Fourquet.​
​
Staruszkowie z partii komunistycznej​
Pierwszą, nieuchronną konsekwencją dechrystianizacji jest kryzys „dechrystianizatorów”. Jak zauważa wspomniany Emmanuel Todd, „obecność mniejszościowego, ale społecznie ważnego Kościoła katolickiego nadawała znaczenie niewierze, ateizmowi i laicyzmowi. Zniknięcie tego punktu odniesienia zniszczyło całą organizację ideologiczną Francji” i „zdestabilizowało cały ideologiczny gmach społeczeństwa francuskiego”.​
Nic więc dziwnego, że upadkowi katolicyzmu towarzyszy zejście ze sceny „antykościoła” lewicowego, głównie komunistycznego. Partia komunistyczna, która od lat 30. do końca lat 70. XX wieku skupiała 20-25% elektoratu, stanowiła jedyną siłę o podobnej zdolności mobilizacyjnej co Kościół. Wywierała też na swoich członków i wyborców wpływ porównywalny do tego, który Kościół katolicki wywiera na swoich wiernych, a więź, która łączyła komunistów z Partią, miała charakter quasi-religijny.​
Kliknij aby rozwinąć...
O ile kryzys Kościoła to zjawisko dobrze opisane w mediach i badaniach naukowych, to równoległa chronologicznie dezintegracja partii komunistycznej traktowana jest jako mniej spektakularna. Tymczasem liczby robią wrażenie i nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do definitywnego charakteru tego zjawiska. Wyniki wyborów to najbardziej dostępny miernik tego zjawiska: od 28,26% w wyborach parlamentarnych w 1946 r., a więc zaraz po wojnie, po wrogim przejęciu moralnym Résistance („partia 75 000 rozstrzelanych”) i antyfaszyzmu, utrzymując stabilne poparcie w okolicach powyżej 21-22%, aż do spadku do 16,17% w 1981 r., kiedy to zaczyna się wspomniana wyżej tendencja do dezintegracji matrycy republikańsko-laickiej. W wyborach parlamentarnych w 2017 roku partia komunistyczna uzyskuje raptem 2,72%. Świadectwem tego upadku są również wyniki w wyborach prezydenckich: w 1969 r. Jacques Duclos uzyskuje 21,27% i prawie 5 milionów głosów, w 1981 r. wciąż na czele silnej partii Georges Marchais spada do poziomu 15,35%. W 2007 Marie-Georges Buffet uzyskuje raptem 1,93%. Od tego czasu komuniści nawet nie wystawiają własnego kandydata.​
​
Komunistyczny dziennik „L’Humanité”, który w rekordowym 1937 roku miał 350 tys. egzemplarzy nakładu, a w latach 70. jeszcze 150 tys., ma dziś poniżej 40 tys. i żyje jedynie dzięki kroplówce państwowych subwencji dla prasy i umorzeniu przez socjalistyczny rząd wielomilionowego długu. To zresztą rekordzista dotacji w przeliczaniu na sprzedany nakład, do każdego sprzedanego egzemplarza rząd dopłaca prawie 60 eurocentów.​
​
Zmiana jest nie tylko ilościowa, ale i jakościowa, a odpowiada paradoksalnie ewolucji wśród wiernych Kościoła katolickiego. W 1973 r. na partię komunistyczną głosowało 40% robotników, a w 2002 r. tylko 4%. Natomiast jedna czwarta członków partii to w 2009 r. emeryci, podczas gdy osoby poniżej 30. roku życia stanowią jedynie 6%. Złośliwie można powiedzieć, że struktura wiekowa zebrania komórki FPK zbliża się do tej na statystycznej mszy parafialnej we Francji.​
​
Z opisanym zanikiem strukturującej matrycy katolickiej oraz jej bliźniaczej matrycy republikańsko-laickiej oraz konsekwencjami tego zaniku w postaci chaosu porządkujących kodów i wartości zbiega się zupełnie nowe zjawisko – masowej imigracji. Zjawisko to spowodowało przejście od społeczeństwa jednorodnego demograficznie, jakim była Francja do lat 70. XX wieku, ku społeczeństwu zróżnicowanemu etniczno-kulturowo. Ta fundamentalna zmiana, która dokonała się w ciągu zaledwie czterdziestu lat, jest kolejnym ważnym faktem socjologicznym i politycznym modelującym nowe oblicze Francji.​
​
Nie prawica, nie lewica…​
Jeżeli chodzi o liczby, to badając zjawisko imigracji we Francji, napotyka się na problem natury prawnej. O ile dane dotyczące praktyki religijnej albo poparcia dla partii komunistycznej są powszechnie dostępne, o tyle statystyki etniczne są we Francji prawnie chronionym tabu, za którego naruszenie grożą kary grzywny i więzienia. Socjolog musi zatem uciekać się do rozmaitych sztuczek, chcąc oszacować rzeczywistą proporcję allochtonów, jak np. imiona muzułmańskie nadawane noworodkom. Nam niech wystarczą oficjalne dane urzędu statystycznego INSEE, który podaje, że populacja cudzoziemska i imigrancka stanowi 21,9% ogółu ludności Francji, a co czwarty nowo narodzony w 2020 r. miał ojca urodzonego za granicą.​
Masowa imigracja odmiennej natury niż imigracja zarobkowa towarzyszy rozkładowi obu matryc od lat 70. Jej symbolicznym początkiem jest dekret rządu Jacques’a Chiraca z 29 kwietnia 1976 r. o łączeniu rodzin, który socjolog Abdelmalek Sayad nazywa „aktem założycielskim przekształcenia imigracji zarobkowej w imigrację kolonizacyjną”. Nie jest to wyłącznie zjawisko towarzyszące chronologicznie rozpadowi obu matryc, ale jedna z głównych przyczyn tego procesu.​
Kliknij aby rozwinąć...
Osiedlenie całych allochtonicznych wspólnot, rozsadzających ramy przytoczonej wyżej definicji de Gaulle’a z racji tak tożsamości etnicznej, religijnej oraz cywilizacyjnej, doprowadziło do zakwestionowania całej tysiącletniej ciągłości substratu antropologicznego narodu francuskiego. Po krótkiej próbie narzucenia, czy raczej zaproponowania modelu asymilacji, grupy pochodzenia migracyjnego skierowały się jednak w kierunku schematu wspólnotowego, dobrze wpisującego się w zjawisko archipelizacji: skupienie się w zwartych obszarach głównie na obrzeżach dużych metropolii, endogamia, renesans religijności islamskiej, przechwycenie coraz bardziej popularnej strategii wiktymizacji – wszystko to doprowadziło do utworzenia jednej z „wysp” nowego pluriversum, utożsamianego niekiedy ze społeczeństwem wielokulturowym.​
​
Imigracja stała się też katalizatorem przyspieszającym zanik tradycyjnych podziałów politycznych. Wobec problemu obrony zagrożonej tożsamości, klasyczne podziały na lewicę i prawicę nagle pobladły i straciły na aktualności. Nieprzypadkowo emblematyczne hasło Frontu Narodowego, czołowej partii antyimigracyjnej, brzmiało „Ani lewica, ani prawica”. Zauważmy, że paradoksalnie slogan ten został wcielony w życie przez ruch powstały po wyborach prezydenckich z 2017 r., gdy po swej wygranej Emmanuel Macron zorganizował ex nihilo zupełnie nową formację, czerpiąc zarówno kadry, jak i idee z odesłanych w niebyt polityczny lewicowej Partii Socjalistycznej i prawicowych Republikanów.​
​
Konfrontacyjny schemat prawica-lewica, w którym przez dwa stulecia odnajdywali się obywatele wszystkich klas społecznych, został zastąpiony opozycją, która ma szanse stać się nową matrycą strukturującą francuskie społeczeństwo. Katolicka i republikańsko-laicka odeszły definitywnie w przeszłość i nie powstaną już z popiołów. Unikając definiowania tego, co na razie jest dynamicznym procesem kształtowania, można jednakże pokusić się o kilka supozycji.​
​
Socjologowie, jak Christophe Guilluy (La France périphérique, Flammarion 2014), wskazują na wyłaniającą się dychotomię klasową z blokiem dominującym i blokiem protestu, Francję odgórną i Francję oddolną, według formuły premiera Jean-Pierre’a Raffarina (la France d’en bas et la France d’en haut). Pierwsza łączy beneficjentów globalizacji, druga gromadzi jej przegranych. Pokrywa się ona z podziałem na suwerenistów i globalistów czy też na postępowców i konserwatystów, zaproponowanym przez Emmanuela Macrona przed ostatnimi wyborami do Parlamentu Europejskiego.​
​
Podział ten odnosi się do dwóch konkurujących ze sobą antropologii. Imaginarium konserwatyzmu to zakorzenienie, granice i tożsamość. Imaginarium postępowe to kosmopolityzm, mobilność i transgresja. Czy od obu matryc antropologicznych można oczekiwać komplementarności? Czy to mogłaby być owa nowa alternatywna narracja, która pozwoliłaby sfederować wyspy francuskiego archipelagu w ramach wspólnego projektu, który przekracza linie podziału? Oto jest pytanie!​
 
K

kran

Well-Known Member
718
708
ckl78 napisał:
Macron po raz drugi.
Najniższa frekwencja od lat 60-tych, 72 %... - w Polsce o takiej frekwencji można pomarzyć?



View: https://www.youtube.com/watch?v=sRIjJEG2-Kg
Kliknij aby rozwinąć...

Ja przeczuwałem ,że wygra. Macron , bo ta koleżanka Morawieckiego ta cała LePen obiecywała takie rzeczy, że 500+ przy tym to psikuś.
Ale w tej Francji coś się tam dzieje niedobrego
A wogóle to co lepsze :: Paryż w Warszawie czy Budapeszt w Warszawie???
 
FatBantha

FatBantha

sprzedawca niszowych etosów
Członek Załogi
8 902
25 803

Oprac.: Paulina Sowa​
Świat​
Dzisiaj, 25 czerwca (07:54)

Związek nauczycieli szkół podstawowych Snuippa sprzeciwia się wykonaniu dzieła Mozarta "Ave verum corpus" przez uczniów w Lourdes, argumentując, że religijne dzieło łamie zasadę laickości we Francji. Historię opisał francuski dziennik "Le Figaro".​
​
"Ave verum corpus" Mozarta ma zostać zaprezentowane na lipcowym koncercie uczniów na esplanadzie Bazyliki Matki Boskiej Różańcowej w Lourdes. Wykonanie zostało wyreżyserowane przez słynnego włoskiego dyrygenta Riccardo Mutiego w ramach festiwalu humanistyczno-solidarnościowego L'offrande musicale (w którym 20 proc. miejsc jest przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych).​
​
"Ave verum corpus" Mozarta to krótki utwór religijny dla chóru i na instrumenty napisany pod koniec XVIII w. na święto Bożego Ciała. Do muzyki włączono łacińską modlitwę.​
​

Nauczyciele napisali do ministerstwa kultury​

Jednak Snuippa ujawniła, że nauczyciele wysłali raport do ministerstwa kultury w tej sprawie, a w liście stwierdzili, że "stoją w obliczu poważnego ataku na neutralność religijną wynikającą z ustawy z 1905 r., zaś grota w Lourdes jest uznawana przez duchowieństwo katolickie jako "ważne miejsce katolicyzmu".​
​
"Nie mamy nic przeciwko Kościołowi katolickiemu. Nie sprzeciwiamy się studiowaniu i poznawaniu dzieł stanowiących część naszego dziedzictwa kulturowego. Ale tekst tego utworu jest bardzo religijny. A miejsce bardzo problematyczne. Wyobraź sobie, co by się stało, gdyby sprawa dotyczyła innej religii" - napisano.​
​

Dyrektor festiwalu: Ręce mi opadają​

"Ręce mi opadają" - skomentował całą sytuację pianista David Fray, twórca i dyrektor festiwalu.​
​
"Ideą Riccardo Mutiego, jednego z najwybitniejszych żyjących dyrygentów, było podarowanie uczniom w prezencie możliwości zaśpiewania tego arcydzieła Mozarta; współpracujemy z ratuszem Lourdes - wyjaśnia. Dzieła muzyczne od wieków zamawiane przez Kościół mają dwa oblicza. Jeden jest religijny, drugi uniwersalny" - stwierdził Fray w "Le Figaro".​
 
You must log in or register to reply here.
Do góry Bottom