Zabawa w literki (MBTI) i testy osobowości

[Luizy]

Śmieszkizm z literek, śmieszkizmem, ale prowadzone są badania próbujące za pomocą neurobiologii wykazać związek określonych funkcji kognitywnych (których koncepcja jest de facto rdzeniem całej typologii MB) z aktywnością konkretnych obszarów mózgu. Na razie niestety baza empiryczna jest cholernie uboga, ale jest dr Dario Nardi z Uniwersytetu Kalifornijskiego, który przez ostatnie 5 lat badał koncepcję MBTI za pomocą EEG. Oby w bliskiej przyszłości pojawiło się więcej takich badań, inaczej całe MBTI to będzie smyranie się po chujkach.

Tutaj bardzo skrótowo zaprezentowane jego badania.

https://www.pdx.edu/sysc/sites/www.pdx.edu.sysc/files/neuro-systems.pdf

Zakładając, że rzeczywiście możnaby przypisać np. taką funkcję jak Fi do obszaru F8, czy Ni do T6, to weryfikacja typu mogłaby się stać bardziej obiektywna.

 

[rawpra]

 

[Cngelx]

Ten obrazek dotyczący korelacji typu osobowości z charakterem wydaje się być całkiem trafiony.

 

[Luizy]

Tu np. Dario mówi o charakterystycznych zachowaniach mózgu dla typów będących Ni-dom. czyli INTJ i INFJ.



-edit-

fun fact: dr Dario Nardi jest libertarianinem.

 

[Triss]

 

[FatBantha]

The Psychological Aesthetics of INTJ (Essay Contest 1st Prize Winner)

This essay, “The Psychological Aesthetics of INTJ,” won 1st prize in the CelebrityTypes essay contest. The views and type assessments expressed in this essay represent the opinions of its author and not the editorial point of view of the site. Readers should also remember that “type portraits” can never apply to all members of a given type (Psychological Types §895), and that aesthetic preferences are psychic material, not psychic functions. The essay’s author and the site owners are aware of these reservations.

By Lawrence Bevir

While the admins’ articles on the psychological aesthetics of the functions (Te, Ti, Ne, Ni) contain many creative and useful insights, and I fully encourage readers to check them out before reading this article, their approach nevertheless suffers from a flaw: People experience art with all their functions, and it is very difficult to parse an individual’s artistic taste and assign different aspects of it to discrete functions, because other functions will inevitably come into play.

For example, an INFJ will interpret the music of Phillip Glass not just with Ni, but with Fe, Ti, and Se as well. And because the Jungian functions are not empirical, the process of determining which functions are responsible for which facets of an individual’s artistic experience is somewhat arbitrary. Does the INFJ enjoy Glass’s tranquil, repetitive, and minimalist music because it helps him focus his Ni or because his Fe prefers a gentle and harmonious external environment? Or is it because his Ti appreciates its detached nature? Or all of the above? Figuring this out is a hard task. It is like trying to separate four different liquids that have been mixed together.

In my assessment, I think the admins’ article on the Psychological Aesthetics of Ni applies more to the INFJ than the INTJ aesthetic. The aesthetic described in that article is a Platonic Aesthetic that is restrained, delicate, and soothing. It includes elements of Fe which would not appear in the Psychological Aesthetics of INTJs.

A more holistic approach to Psychological Aesthetics, examining the artistic tastes of an integrated type, may therefore provide a useful addendum to their work, and as an INTJ I of course feel qualified to provide it.

A good way to think about the aesthetics of the INTJ is as a blend of the psychological aesthetics of Ni and Te as described in their respective articles, with a dollop of Fi thrown in. Because Ni is the INTJ’s preferred perception function, the way in which the INTJ perceives art is similar to that of the INFJ: The end goal of the aesthetic is not the work of art itself but the ideas and abstractions that the work of art prompts in his mind.

So what is beguiling in music to an INTJ is not likely to be specifics of the orchestration, the tone, the pitch or even particular melodies. Instead, he will walk away thinking about the ideas the music triggered in him, and his attachment to the piece of music will be intertwined with his attachment to those ideas.

For example, when Friedrich Nietzsche listened to the music of Richard Wagner, he did not appreciate it for its advances in chromaticism or tonal centers. He appreciated it because – in its grandeur and exuberance, its unfiltered romanticism and singular intensity, and in its radical break with musical orthodoxy – it reflected his own ideal of the creative, life-affirming individual who, through struggle and the assertion of the will, can escape the limitations of convention. In music, he heard his own exaltation.

The downside of this cerebral approach that I have just described is that it prevents the INTJ from experiencing the work of art on its own terms, independently of the intellectual superimpositions of Ni that are pulled down over the object like an ill-fitting garment. So after Wagner turned his back on what Nietzsche wanted him to be by embracing German nationalism, Nietzsche could no longer enjoy his music. Its technical merits, its pure aesthetic beauty were still the same as they had always been, but now that the intellectual connotations of what Wagner’s music meant had changed, these objective aesthetic qualities no longer meant anything to Nietzsche, for now they no longer expressed Nietzsche’s own ideas to him. It no longer reassured him that the things he expected of the world were yet to come.

Nietzsche was unable to separate artist from art, and art from philosophy, so when he heard Wagner’s music after the date of their break, all it did was remind him of Wagner’s perceived betrayal of his own philosophy. The same bombastic sound that Nietzsche had previously hailed as a glorious, life-affirming iconoclasm became a tasteless pastiche of what it once meant to him; a cruel mockery of his glorious ideal. And so, when Nietzsche broke his friendship with Wagner, he also disowned his friendship with Wagner’s music, claiming that it lacked “philosophical affect” and represented nihilism.

So what can we learn about INTJ aesthetics from the case of Nietzsche? That like INFJs, INTJs interpret works of art through subjective associations and ideas. But that, having Fi instead of Fe, the INTJ is more likely to appreciate romanticism and the romantic notion of the gifted lone individual and to identify more personally with his art. And finally, having Te instead of Ti, the INTJ is more likely to pass positive judgment on works of art that offer assertive, grandiose abstractions.

Taken as a whole, these are the main themes of the INTJ aesthetic:

1. A theme of the proud and independent loner, rising above social and physical constraints
2. A tendency to romanticize not just ideas, but also the fight for those ideas
3. A tension between failure and triumph not unlike the Te aesthetic

Let’s go over them in turn.

1. A theme of the proud and independent loner, rising above social and physical constraints

Ni, as an introverted perception function, does not examine the outer world directly, but rather looks for truth in the Ni-user’s own unconscious, in his psyche, with only minimal input from the external world. And as an intuitive function, it is concerned with discerning patterns and concepts applicable in general, rather than in specific circumstances. Abraham Lincoln described Thomas Jefferson’s thought in this manner, praising it as “an abstract truth, applicable to all men and all times”.

Unlike Ne, which is frequently extremely extensive in its perceptions, Ni prefers to focus on a few core, highly valued insights, rather than generating a flurry of different ideas. Thus, it can be said that the Ni type strives for independent inspiration, with no external barriers or complications standing between him and his vision.

Plato’s allegory of the cave, in which the Philosopher escapes the shadowy simulacrum that others mistake for reality in order to be the one to experience reality directly and personally, provides a classic example of the narrative of independent inspiration. But it is in the theology of Martin Luther that it finds its most influential proponent. Luther argued that an individual could experience divine inspiration independently and through his own knowledge of God and the Bible, with no need for an intermediate social institution or authorized clergyman acting on behalf of an organized church. Indeed, this narrative has a particularly strong pull on INTJs since, unlike INFJs, they have no auxiliary Fe to push them to work harmoniously with others to achieve their goals. Instead, Te-Fi seeks independence and power.

 

[FatBantha]

So how does the narrative of the proud and independent loner manifest in the aesthetics of the INTJ? Their literature is one obvious avenue. INTJ writers such as Nietzsche and Ayn Rand often depict Lutheran heroes (even though they explicitly reject Christianity). Their heroes experience unique and superior insights that they access on their own terms, and which they are then compelled to assert against pre-existing social arrangements and the fierce opposition of the unenlightened, even to the point of martyrdom. In painting, this same narrative is best evoked by Caspar David Friedrich’s Wanderer above the Sea of Fog, an image that has often found its way onto the cover of Nietzsche’s Thus Spoke Zarathustra.

In the image, the wanderer’s gaze into the murky fog below mirrors the Ni type’s examination of his unconscious, and the self-reflective introspection characteristic of Introverted Intuition. His lofty perch atop the rocky precipice, from which he can gaze magisterially on everything beneath him, indicates the dominance yearned for by Te; his confident posture implies that he is indeed master of all he surveys. Yet he stands alone, implying paradoxically that he is also alienated from society, whether by choice or not. His kingdom is a private, personal one, and any insight he gains from it will be similarly detached. In this sense, he is like John Adams: “At once ambitious, yet alienated”, and thus “decidedly contrary.” The contradiction here is between Ni, which seeks seclusion, and Te, which seeks mastery.

2. A tendency to romanticize not just ideas, but also the fight for those ideas

As I have already said, the INTJ has Fi instead of Fe, which gives him a more personal, emotional stake in the ideas that he champions, and which can cause him to fuse his psyche with those ideas and make them the core of his identity. We see this with Luther, who once claimed that “whoever teaches differently from what I have taught … condemns me thereby,” and with Vladimir Lenin, who, in the words of Bertrand Russell, made his theory his life-blood.

Aesthetically, this synthesis manifests as a romantic attitude towards ideas. The Romantic movement in art was primarily lead by Fi users, as Fi lends itself more easily to great intensity of feeling and the artistic expression of deeply held values. In his art, therefore, the INTJ appreciates works which prompt not just mental reflection, but a passionate, willful mental reflection, which can carry a self-righteous edge.

It was as a concession to her Fi passions that Ayn Rand advocated a “romantic realism” in which reality is depicted as it “ought to be,” in accordance with great values and great philosophy. In Rand’s fiction, this aesthetic is taken to an extreme, when the characters of Howard Roark and John Galt, who are the representatives of Rand’s ideas and values in the books, are idealized physically as well.

Rand presents a world in which romanticized ideas are sovereign over all other aspects of human life, and characters live and die by their understanding and acceptance of them. It is not nature that is the object of the INTJ’s romanticism, nor God, nor Country, nor even love, but the beautiful ideas and the people with the capacity to grasp them and the tenacity to fight for them.

3. A tension between failure and triumph not unlike the Te aesthetic

So, after an INTJ has secluded himself to pursue an idea, and passionately attached himself morally and emotionally to that idea, what comes next? At this point the INTJ must re-engage with the world and use Te to actively assert it, like Luther nailing his Theses to the church door, Zarathustra coming down from the mountain, or Lenin returning from Switzerland to lead the October Revolution.

As a result, the INTJ aesthetic is likely to feature the same themes of struggle and self-assertion, and that same conflict between anxiety and triumph that is also found in the Te aesthetic, but with the crucial difference that with INTJs it is ideas that are being asserted, rather than (as is sometimes the case with ETJs) simply wanting efficiency for the sake of efficiency or winning for the sake of winning.

As such, it is not actually Wagner who is the best representative of the INTJ aesthetic in music: Wagner’s works are assertive, yes, but they do not assert anything in particular. Siegfried is not motivated to assert his values or ideas, he is motivated simply to assert, until he encounters something that makes him feel fear. Rather, the INTJ aesthetic in music can be seen most clearly in Beethoven.

Beethoven’s Ode to Joy, for example, is based on a poem which envisioned an end to Monarchy and a Kantian ideal of humanity as an end in itself. In Beethoven’s setting, various melodies rise intermittently, only to be crushed by mournful cellos and basses, mirroring the struggle to assert the idea the poem represents. When the Main Theme is introduced, it begins quietly, almost unconsciously, and gradually gains in intensity until the cellos and basses are forced into accompaniment. The Theme is eventually given voice in the triumphal “choral” variations. The melody itself is simple, yet powerful, like the idea behind it.

***

The Psychological Aesthetics of INTJ © Lawrence Bevir and CelebrityTypes 2014.

 

[Non Serviam]

@FatBantha tl;dr?

 

[Luizy]

Jeden z lepszych artykułów. Apropo typologii Myersa-Briggsa, Dario Nardi nadal kontynuuje testy EEG i tworzy większą grupę kontrolną do następnej książki. Obecnie ma już prawie 200 ludzi. Jeśli wzory pracy mózgu powtórzą się może być ciekawie.

 

[FatBantha]

Jak zauważył Sputnik, MBTI zaliczył niewielkie cameo w podręczniku przedsiębiorczości Instytutu Misesa.

1. 19:45 - Sputnik:
   http://wolnaprzedsiebiorczosc.pl/wp-content/uploads/2016/08/Wolna-przedsiebiorczosc-przycięta.pdf
2. 19:45 - Sputnik:
   215 str

Teraz rząd odrzuci ten podręcznik, bo rządy wolą empiryczne Big Five, a nie jakieś aprioryczne wymysły nieżywych ludzi ze Szwajcarii i Austrii. Kombos!

 

[FatBantha]

Gust mamy w genach
Data publikacji: 23.04.2011, 18:45
Ostatnia aktualizacja: 23.04.2011, 18:50
Ekstrawertyk powiesi na ścianie obraz abstrakcjonisty, neurotyk – pejzaż z jelonkiem. Naukowcy dowodzą, że gust i poczucie piękna zależą od naszej osobowości.

O gustach lepiej nie dyskutować. Tej zasady trzymali się przez długi czas nawet naukowcy. Dopiero przed kilkoma laty zaczęli prowadzić badania nad poczuciem estetyki. Zrobili ich dotąd niewiele, ale już pierwsze wyniki pokazują, że za nasze gusta i guściki odpowiada budowa mózgu. Drobne różnice w działaniu niektórych jego struktur sprawiają, że ludzie w różny sposób postrzegają piękno. W dodatku w upodobaniach okazujemy się całkiem przewidywalni. Co konkretnie się komu podoba, można ustalić na podstawie cech jego charakteru.

Do rozwiązania tajemnicy gustu naukowcy zmierzali małymi krokami. Pierwsze postawili neurobiolodzy, którzy zaczęli dociekać, skąd w ogóle bierze się w nas poczucie estetyki. Jako że zdolność odczuwania piękna jest jedną z typowo ludzkich cech (prócz homo sapiens nie posiada jej żaden inny gatunek), postanowili sprawdzić, w jaki sposób mózg kreuje estetyczne wrażenia. Pierwsze takie neurobiologiczne śledztwo przeprowadzili Hideaki Kawabata z londyńskiego University College i Semir Zeki z Kagoshima University. Przy użyciu funkcjonalnego rezonansu magnetycznego podglądali, co dzieje się w mózgu ochotników, którzy oceniali estetyczne walory dzieł sztuki, aut, gadżetów elektronicznych, a także atrakcyjność ludzkich twarzy.

Z doświadczeń wynika, że w mózgu odbywa się coś w rodzaju konkursu piękności. Spośród oglądanych przedmiotów typuje on najpierw te, które z jakiegoś powodu się wyróżniają, a potem poddaje je ostrej ocenie estetycznej i ostatecznie uznaje za piękne lub brzydkie. Za wychwytywanie rzeczy, które mogą (choć nie muszą) okazać się piękne, odpowiada specyficzna struktura położona tuż pod korą mózgową, zwana zakrętem obręczy. Zachowuje się ona tak, jakby nie znosiła monotonii. Ignoruje podobne do siebie bodźce, a ożywia się tylko wtedy, gdy napotka coś nietypowego. – Jeśli oglądając obrazy, znajdziemy taki, który przedstawia np. zdeformowane postacie albo wyróżnia się dziwną kolorystyką, kora obręczy natychmiast się uaktywni. Podobnie jak wówczas, gdy w gromadzie ludzi zobaczymy nietypową twarz. Albo gdy słuchamy spokojnych melodii i nagle wybuchnie głośna, rytmiczna muzyka – mówi prof. Jerzy Vetulani, psychofarmakolog z PAN w Krakowie, autor książki „Mózg: Fascynacje, problemy, tajemnice”.

Motywy, kształty czy obrazy wychwycone przez zakręt obręczy trafiają następnie pod ocenę surowego jurora – kory oczodołowo-przedczołowej, która jest powiązana z wyższymi funkcjami intelektualnymi i usytuowana z przodu mózgu. To właśnie ona wydaje ostateczny werdykt, czy coś jest piękne, czy nie – pokazuje jeden z eksperymentów Zeki i Kawabata. Naukowcy prezentowali ochotnikom rozmaite obrazy – pejzaże, martwą naturę i portrety. Gdy badany uznawał dzieło za ładne, na obrazach rezonansu widać było pobudzenie tego fragmentu kory. Jeśli natomiast wydawało się ono uczestnikowi brzydkie, owa część mózgu nie wykazywała nawet cienia aktywności. Reagowała za to położona w środkowej części mózgu kora motoryczna, co oznaczało, że mózg traktuje brzydotę jak zagrożenie i szykuje się do ucieczki.

Te obserwacje doprowadziły naukowców do wniosku, że kora oczodołowo-przedczołowa to ośrodek piękna wytworzony w toku ewolucji. Nie u wszystkich uaktywnia się on jednak na widok tych samych obrazów. To potwierdza postawioną jeszcze przez Kanta i dominującą do dzisiaj tezę, według której kryteria estetyki tworzy sam odbiorca. Mówiąc prościej, piękne jest to, co się komu podoba (wcześniej, począwszy od starożytności aż do oświecenia, obowiązywał pogląd Platona, że piękno zawarte jest w przedmiocie niezależnie od tego, kto go ocenia).

Prócz oceny piękna mózgowy juror ma jeszcze jedno zadanie – depesze o swoim werdykcie rozsyła po całym mózgu. Dlatego np. niektóre przedmioty czy obrazy utrwalają nam się w pamięci jako wyjątkowo ładne. Wiadomość, że natrafiliśmy na coś pięknego, dociera m.in. do układu emocjonalnego i mózgowego centrum nagrody. To dlatego do piękna nie podchodzimy beznamiętnie, ale odczuwamy na jego widok ogromną przyjemność. – Niezależnie od tego, czy oceniamy walory dzieła sztuki, gadżetu, czy fason ubrania, w mózgu zawsze włącza się ten sam mechanizm – podkreśla prof. Vetulani.

Odkrycie, jak w mózgu powstaje uczucie piękna, nie tłumaczyło jednak, dlaczego niektórzy kochają sztukę i otaczają się pięknymi rzeczami, podczas gdy inni nie odczuwają potrzeby estetycznych wrażeń. Nadal nie było też wiadomo, dlaczego różnimy się pod względem gustu. Naukowcy szybko wpadli jednak na trop do rozszyfrowania tej zagadki. Odkryli bowiem, że mózgowy kreator piękna u każdego z nas działa nieco inaczej. A jak dokładnie reagujemy na urodę otaczających nas rzeczy, zależy od osobowości.

Wskazują na to niedawno zakończone badania, podczas których Colin DeYoung z University of Minnesota i Jacob Hirsh z University of Toronto porównywali budowę mózgu ludzi o różnych typach charakteru – otwartych, ekstrawertyków, sumiennych, neurotycznych i ugodowych (to tzw. wielka piątka cech, które w psychologii uznaje się za podstawowy miernik osobowości). De Young i Hirsh wykryli między nimi wiele drobnych różnic anatomicznych, także w tych rejonach, które biorą udział w kreowaniu piękna. Sugerując się tymi najnowszymi doniesieniami, a także wcześniejszymi badaniami genetycznymi, naukowcy doszli do wniosku, że z pięciu typów osobowości najbardziej nastawiony na odbiór piękna jest mózg ludzi z natury otwartych oraz ekstrawertycznych. Obydwie te grupy mają bowiem bardziej aktywny niż inni układ nagrody, a ekstrawertycy dodatkowo jeszcze powiększoną tę część kory, która pełni rolę ośrodka piękna w mózgu. – Zwiększona aktywność układu nagrody sprawia, że otwarci i ekstrawertycy doznają w kontakcie z pięknem dużo więcej przyjemności niż inni – mówi prof. Vetulani.

 

[FatBantha]

Ludzi o takich typach osobowości natura obdarowała specyficzną wersją dwóch genów, MAO i COMT, które regulują w mózgu poziom dopaminy (hormonu przyjemności) i – jak już wcześniej odkryli naukowcy – odpowiadają m.in. za wrażliwość estetyczną. Pewne warianty tych genów powodują, że na receptory w układzie nagrody działa więcej dopaminy. To sprawia, że widok rzeczy pięknych dostarcza im przeżyć, które można porównać z tymi, jakich doznaje się np. pod wpływem substancji uzależniających, alkoholu czy nikotyny. Dlatego wśród ludzi otwartych zdarzają się nawet osoby, które zachowują się jak estetyczni narkomani. Napędzani dopaminą nieustannie poszukują piękna nawet w przedmiotach codziennego użytku (np. nigdy nie kupią praktycznego peceta, tylko dopłacą za design maca). Stają się koneserami albo… złodziejami dzieł sztuki. Rabują je nie dla pieniędzy, ale tylko po to, by sycić się ich pięknem. Tak jak 41-letni Robert Z., z zawodu budowlaniec, który w 2000 roku ukradł jedyny w Polsce obraz Claude’a Moneta „Plaża w Pourville” i schował go na 10 lat w szafie. Dzieła wartego milion dolarów nigdy nie zamierzał sprzedawać. Chciał tylko od czasu do czasu spojrzeć na nie, by poczuć upragniony dreszcz przyjemności.

Osoby z nadaktywnym układem nagrody potrafią widzieć piękno tam, gdzie inni go nie dostrzegają. – Mózg na dopaminie szybciej pracuje i zużywa mniej energii na myślenie, lepiej więc radzi sobie z wykrywaniem znaczeń ukrytych w sztuce – mówi prof. Vetulani. Dodatkowo w intelektualnej analizie dzieł pomaga mocno rozbudowana kora oczodołowo-przedczołowa. – Właśnie ta niezwykła sprawność w rozszyfrowywaniu treści kompozycji artystycznych sprawia, że otwarci i ekstrawertycy mają najbardziej wysublimowany gust – dodaje profesor.

Na to wskazują też badania Tomasa Chamorro-Premuzica, psychologa z University of London. Wykonał on mrówczą pracę, sprawdzając w ankietach artystyczne gusta prawie stu tysięcy ludzi o różnych osobowościach. Uczestnicy jego badań, którzy podczas testów psychologicznych zostali zaliczeni do osób otwartych i ekstrawertycznych, okazali się miłośnikami kubizmu, surrealizmu czy pop-artu, a więc sztuki, której znaczna część ludzi nie rozumie. Otwarci doceniali także impresjonizm, ale już proste pejzaże nie wzbudzały zachwytu. Takie obrazy są za słabym bodźcem, by poszukiwaczom estetycznych wyzwań mogły przypaść do gustu.

Podczas gdy osoby otwarte i ekstrawertyczne dzięki budowie swoich mózgów są wyczulone na piękno, to ludzie o innych typach osobowości, np. neurotycy czy ugodowi, wydają się przewrażliwieni na punkcie brzydoty. Jest to możliwe, bo – jak zauważyli DeYoung i Hirsh – mają powiększony zakręt obręczy. – Normalnie ta struktura jest zaangażowana w powstawanie wstrętu, bólu i strachu – mówi prof. Vetulani. – Jeśli zakręt jest nadaktywny, może generować te negatywne uczucia także na widok artystycznych kompozycji, które odbiegają od typowych kształtów czy zestawień kolorów. A zatem to, co zachwyci ekstrawertyka, w neurotyku może wzbudzić obrzydzenie czy niepokój.

Gust ludzi, którzy nie należą do osób otwartych czy ekstrawertyków, jest łatwy do przewidzenia. Podobają im się głównie proste kształty, kompozycje i motywy. Nie oznacza to jednak, że są estetycznie uwstecznieni. Przeciwnie, wydaje się, że każdemu natura zagwarantowała niemałą dawkę wrażeń związanych z pięknem. Wszyscy ludzie bez wyjątku potrafią je na przykład dostrzec w symetrii (np. symetryczne twarze, ciała, przedmioty wydają się piękniejsze), także w obrazach albo budowlach skonstruowanych według tzw. zasady złotego podziału (mówi ona, że podział odcinka na dwie części jest idealny, jeśli stosunek długości dłuższej części do krótszej jest taki sam, jak całego odcinka do części dłuższej; stosunek ten nazywa się złotą liczbą i oznacza grecką literą fi). – Odkryta w starożytności zasada złotego podziału musi być w jakiś sposób zakodowana w ludzkim mózgu, dlatego choć od antyku style w architekturze i sztuce zmieniały się wiele razy, wciąż pozostaje ona wyznacznikiem piękna – mówi prof. Vetulani.

Od budowy mózgu zależy zatem, czy lubimy Picassa, Rafaela, czy proste, naturalistyczne pejzaże. Nie oznacza to jednak, że nasze estetyczne upodobania są raz na zawsze zakodowane w głowie. Przeciwnie, badania wskazują, że obycie artystyczne, wiedza o sztuce, znajomość designerskich trendów mogą mieć nawet większy udział w kształtowaniu gustu, niż dotąd sądzono. Nasz główny ośrodek piękna, czyli kora czołowo-oczodołowa, jest silnie powiązany z wyższymi funkcjami intelektualnymi i pamięcią. A to oznacza, że zdobyta wiedza ma wpływ na ferowane przez nas wyroki. Wyczucie piękna można zatem wytrenować.

W trosce o własny gust warto więc interesować się sztuką, chodzić na wystawy. Wydaje się, że tylko w przypadku ludzi leniwych (choć naukowcy nie uwzględniali takiej kategorii) istnieje realne ryzyko, że ich upodobania zaczną balansować na granicy bezguścia.

 

[MaxStirner]

Fajny kanał z opisami typów - bardzo szczegółowe, choć flegmatyczne omówienie każdego w osbnym filmiku.
Jednak ja zawsze pamiętam żeby na MBTI brać poprawke bo to typologia z autooceny, a nikt chyba nie jest obiektywnie siebie swiadomy, tzn sądzi coś na swój temat, ale czy to czasem nie jest chciejstwo, czy nie opisujemy siebie takimi jakimi chcemy być a nie jakimi jestesmy? W każdym razie wg tego co o sobie myślę dużo sie zgadza, przykładowy filmik dla INFP.

 

[FatBantha]

Gość poczynił ciekawe spostrzeżenie, jeśli chodzi o mój typ - zauważył, że jest on najlepiej opisany, wręcz przemielony przez środowisko zajmujące się MBTI, bo ta typologia nie tylko została stworzona przez INFJ, jakim był Jung, ale też jej konstrukcja poniekąd przypada bardzo do gustu funkcjom kognitywnym takich właśnie ludzi. Dlatego oni są też nią najbardziej zainteresowani, przyswajają ją i rozprzestrzeniają dalej.

Jakby nie było, to właśnie ja zaimplementowałem MBTI na libnecie, więc coś w tym jest.

 

[FatBantha]

Na http://oddlydevelopedtypes.com/ jest bekowa wersja quizu w klimatach post-apokaliptycznych...

What's My Survival Type?
There are many articles on the web dealing with the questions of how to choose the right career, mate, or management style for your personality type. Unfortunately, there has not yet been any attempt to provide guidance about personality based post-apocalyptic survival strategies.

Is there a “right” way to survive? Does your zombie plan fit your personality type? What if you don't like killing mutants? These questions will press heavily on your mind as you huddle in your bunker, listening to reruns of the song “White Christmas” while radioactive snow falls outside.

Perhaps even as you are reading this, the world is entering the throes of nuclear winter. Is it too late to discover your suvival type and get the edge you need to cling to life? I am happy to say a resounding No! There is no one is too old, too young, or too horribly mutated to enjoy the benefits of self knowledge. Whether you are a daring Artisan, a noble Guardian, a mystical Idealist or a brilliant Rational, you can discover your personality type and use the knowledge to survive a nuclear holocaust. In this guidebook we will look into the problem of survival by type and see how YOU can outlive the end of the world.
​

A poszczególne typy zyskały bardziej akapowe przydomki:

Artisan Survival Overview

• ESTP Raider
• ISTP Vigilante
• ESFP Daredevil
• ISFP Ghost

Guardian Survival Overview

• ESTJ Underlord
• ISTJ Sentinel
• ESFJ Bunkerdragon
• ISFJ Assassin

Idealist Survival Overview

• INFJ Muse
• INFP Mystic
• ENFP Fury
• ENFJ Ascendi

Rational Survival Overview

• ENTP Maverick
• INTJ Mastermind
• ENTJ Warlord
• INTP Wizard

OK, klasy postaci już mamy, to pora zrobić z rego akapowego RPGa. Albo lepiej - LARPa, to akap nastąpi lada dzień...

 

[Sputnik]

Czasem pojawia się problem konwersji literek miedzy socjoniką a MBTI. Pan @FatBantha zaproponował proste zamienianie j <-> P oraz p <-> J ale tylko dla intro. Czasem wychodziły z tego dziwne rzeczy. Pisząc z mojej perspektywy: Przykładowo wg socjoniki osobowość dualna dla mnie to ESE, a największym "wrogiem" SEE. Moim zdaniem to sie zgadza.
Tylko że jak się poczyta opisy obydwu typów, ale opisanych przez MBTI, to nagle obydwa typy osobowości wydają mi się spoko, a nie powinny!
Na forum typologycentral nalazłem niedawno taką tabelkę:

Teraz jak się znajdzie mojego największego wroga nemesis, czyli według socjoniki SEE (ESFp), to według MBTI nie jest to wcale ESFP a ESTP! I rzeczywiście charakter ESTP z stronek MBTI, mi totalnie nie pasuje.
Widać w tabelce że ktoś ładnie to oznaczył, niebieskim kolorem to co się zgadza wg "sztywnej" konwersji, a na czerwono wyjątki od reguły.

PS wynika z tego że jak komuś wyjdzie INTJ w teście z pierwszej strony, to tak na prawdę NIE MA odpowiednika jego osobowości w socjonice. Może dla tego tak dużo osób mówi że to wszystko huj warte, bo żaden opis (socjoniczny) nie pasuje do nich?

 

[mikioli]

Czasem pojawia się problem konwersji literek miedzy socjoniką a MBTI. Pan Fat zaproponował proste zamienianie j <-> P oraz p <-> J ale tylko dla intro. Czasem wychodziły z tego dziwne rzeczy. Pisząc z mojej perspektywy: Przykładowo wg socjoniki osobowość dualna dla mnie do ESE, a największym "wrogiem" SEE. Moim zdaniem to sie zgadza.
Tylko że jak się poczyta opisy obydwu typów, ale opisanych przez MBTI, to nagle obydwa typy osobowości wydają mi się spoko, a nie powinny!
Na forum typologycentral nalazłem niedawno taką tabelkę:

Teraz jak się znajdzie mojego największego wroga nemesis, czyli według socjoniki SEE (ESFp), to według MBTI nie jest to wcale ESFP a ESTP! I rzeczywiście charakter ESTP z stronek MBTI, mi totalnie nie pasuje.
Widać w tabelce że ktoś ładnie to oznaczył, niebieskim kolorem to co się zgadza wg Fatowej konwersji, a na czerwono wyjątki od reguły.

Good job sputnik... merytoryka... NAJS! Raczej rzadko widywane na libnecie

 

[FatBantha]

To gorzej niż merytoryka - to empiryzm!

A na serio, to bez wiedzy jak oni dokładnie badali tych ludzi, taka tabelka jest niewiele warta. Socjonicy są znani z tego, że nie potrafią typować ludzi i nie mają sensownych narzędzi diagnostycznych. Jeżeli kogoś ciągnie w stronę socjo, to tylko dlatego, że obiecuje ona coś więcej niż MBTI, tj. predykcję relacji i dynamiki między typami. Ale czy ta obietnica ma tak naprawdę pokrycie?

Z kolei, jeżeli chodzi o tego rodzaju niezgodności między obiema teoriami, trzeba byłoby się zastanowić, czy aby treściowo funkcje kognitywne pokrywają się z elementami informacyjnymi. Jeżeli tak i są tożsame, to trzeba sprawdzić czy ich umieszczenie w cybernetycznym modelu zmienia jakoś ich właściwości. Bo jeżeli MBTI i socjonika są niewspółmierne, to należałoby wytłumaczyć, z jakich konkretnie powodów i skąd się biorą takie rozbieżności. Jeżeli jednak są współmierne, to rozbieżności powodowane muszą być błędami warsztatowymi, niewłaściwymi badaniami, nietrafionymi typowaniami, etc.

Aha, no i ja raczej w kwestii czucia mięty do ludzi spod takiego czy innego typu, brałbym poprawkę na osobiste preferencje, zwłaszcza przy powierzchownych kontaktach. Do różnych ludzi może cię z jakichś powodów ciągnąć, ale jeżeli nie przetestujesz tego w długoterminowej relacji, to możesz się naciąć na swoich osobistych złudzeniach. A do tego dochodzi kwestia, czy wierzymy, że socjonika naprawdę ma rację w kwestii oddziaływań między osobowościami i tych wszystkich przepływów energetycznych. Jeżeli chybia, to tym bardziej nie ma powodu, by się tym sugerować przy typowaniu samego siebie.

Ja w każdym razie nie typowałbym się po takich zewnętrznych przejawach jak to, czy lubię ludzi z takich czy innych typów, bo to jest bardzo chwiejna podstawa. Po pierwsze, wcale nie mam pewności, czy właściwie ich zakwalifikowałem i rzeczywiście są tymi, za których ich mam. Po drugie, jeśli nie są, a ja przez autosugestię sobie coś wmawiam, to również może wpływać na moją ocenę całej relacji między nami. Zwłaszcza, jeśli kontakty są sporadyczne.

Inna sprawa, że zawsze na naszą ocenę może wpływać to, czy ktoś jest z tego samego środowiska, czy nie jest z innej klasy społecznej, itp. Bo co z tego, że X, Y i Z byli twoimi dualami, skoro nie zgadzali się z Tobą w jakiejś ważnej rzeczy, czym Cię wkurwili, wyrobiłeś sobie opinię, że na takich to szkoda czasu i odtąd z urazą omijasz wszystkich im podobnych, spodziewając się tego samego, co po tamtych trzech? Życie jednak nie jest hermetycznym pudełkiem z wejściem i wyjściem, w którym liczą się tylko rzeczy o jakich mówi socjonika.

 

[rawpra]

poznałem Żydówkę przez neta która jest ENTP i popiera Ale Jarok ale uważa się za prawicówkę gdyż kryterium demarkacji prawicy w Izraelu jest takie czy popierasz oddanie arabom części ziemi w zamian za pokój (sugerowanie że araby nadal by nie atakowały). no i ona chce służyć w woju i uważa że każdy powinien być bardziej męski, nawet kobiety, że wojsko kształtuje charakter. ponoć nie jest trudno uniknąć obowiązkowej służby wojskowej w Izraelu i ortodoksi jej unikają przez co świeccy Żydzi ich nie lubią za bardzo. a według Was na tym obrazku zaprezentowana korelacja orientacji politycznej z MBTI jest prawdziwa? znacie kogoś u kogo to się sprawdza? bo ja jestem INTP i u mnie się zgadza

 

[Luizy]

Ciekawy wywiad duetu z personalityhacker.com z Dario Nardim, który mówi o swoich 10-letnich badaniach EEG z uwzględnieniem MBTI. Dużo ciekawych informacji. Z tych po za literkowych kwestii zauważył, iż socjaldemokraci wykazują wyjątkowo dużą tolerancję na niepewność. W sumie nie ma się co dziwić, gdy wybiera się socjalistycznych polityków, prowadzenie firmy i przewidywanie długofalowe czegokolwiek staje się wszakże niemożliwe.

http://www.personalityhacker.com/po...roscience-of-personality-with-dr-dario-nardi/