Muza

[Nene]

Film jest niedostępny

 

[tomislav]

W natłoku suchych jak stara mamuśka i czerstwych jak chleb za komuny, solowych płycizn firmowanych przez stado gitarowych onanistów, zdarzają się ludzie kumający, co to są emocje w muzyce. Pozostają przy tym wybornymi technikami.

Wychodzą na scenę Claypool i Buckethead, po czym rozpierdalają system. Staroszkolny czad podany w nowym opakowaniu. Ten fragment mnie rozwala:


edit: dołożę jeszcze znakomity jam:

 

[Hikikomori]

Właściwie to nawet nie podoba mi się ta piosenka, ale HuffPo poleca, więc wrzucam:

.

Oslo, przypomniał mi się podobny klasyk Bloodhoundów:

.

Sing, Chinky, sing!

 

[adkorzen]

Buckethead jest świetny.
W tym utworze zakochałem się od pierwszego dźwięku:


Dwa inne, które ostatnimi czasy katuję:



A ten mógłby nam akompaniować podczas odjebki wraz z potomstwem


Chociaż komuniści to nie ludzie, więc można by zmienić na "Too many communists" i będzie ok

 

[tomislav]

Trzeba przyznać, że Buckethead ma ... warunki: szpony jak ufok, sporą wyobraźnię muzyczną i niezbędną szczypta szaleństwa, co czyni z niego łakomy kąsek dla wielbicieli np. Pattona, Zappy, Primus czy Zorna.

Ale z drugiej strony, nagrał też dużo zwykłego gitarowo-onanistycznego badziewia, który mój kumpel nazwałby "muzyką dla gitarzystów, a nie dla ludzi". Na szczęście, w przeciwieństwie do post-Satrianistycznego gówna, bliżej mu do ciekawej awangardy, niż do gry "nauczycielskiej", a ja trzymam się właśnie takiego "popyrtolonego" muzycznego oblicza gościa, którego twarzy nigdy nie widziałem.

Na poczekaniu wymyśliłem sobie fikcyjny super-skład:

Buckethead - gitary solowe
Les Claypool - bas (wszelaki)
Bill Bruford - perkusja, instrumenty perkusyjne
Mike Patton - wokal
John Zorn - sax
Chick Corea - pianino Rhodesa
Tom Morello - gitara rytmiczna

Taką płytę kupiłbym w ciemno

BTW: Właśnie odświeżam Faith No More "Angel Dust" - ależ to jest w mordę dobra i nieśmiertelna płyta!

 

[adkorzen]

Ale z drugiej strony, nagrał też dużo zwykłego gitarowo-onanistycznego badziewi

Z tym się jak najbardziej zgadzam.
Jego dyskografia jest tak obszerna, więc prawdopodobnie musi się tam znajdować wszystko.

 

[xzz34]

Ja polecam płytę Chicka Corea, z 2001 "Past, Present & Futures".
Corea jest niezrównanym wirtuozem, ale na tej płycie jakby z odcieniem romantyzmu większego niż kiedykolwiek.

 

[FatBantha]

Byście lepiej czegoś ambitnego posłuchali...

​

 

[Inn Ventur]

Z rzeczy ambitnych to ostatnimi czasy zasłuchuje się we francuskich klasykach, przede wszystkim Eriku Satie i Garbielu Faure. Szkoda, że są tak słabo znani wśród niedzielnych fanów muzyki klasycznej (usłyszałem o nich po raz pierwszy przed raptem paroma miesiącami). Bierze się to chyba z faktu, że na RMF Classic napierdalają w kółko Mozarta. Zerowy płodozmian.
Naprawdę, dawno nie słuchałem nic tak, hmm, kojącego. :> Wieść gminna niesie, że Satie brzmi najlepiej z deszczem w tle (www.rainymood.com).
[video]
[video]

 

[pampalini]

Z rzeczy ambitnych to ostatnimi czasy zasłuchuje się we francuskich klasykach, przede wszystkim Eriku Satie i Garbielu Faure. Szkoda, że są tak słabo znani wśród niedzielnych fanów muzyki klasycznej

Satie mało znany? Nie żartuj. Toż to klasyczny pop. Inna sprawa, że to jest ważniejszy twórca niż można początkowo przypuszczać. Też uwielbiam. Natomiast Faure'a nie znałem.

 

[nowy.świt]

Z dedykacją dla Kelthuza:

 

[Antoni Wiech]

Sporo czasu minęło, a ten numer nadal wypierdala mnie z butów. Zrobiony przeciw świniom z LAPD.

 

[FatBantha]

Offspring na swoim drugim albumie też śpiewał panom policjantom z Los Angeles.

 

[nowy.świt]

 

[Solitary Man]

Analogsi nagrali polską wersję "Get a rope"

 

[tomislav]

Po romansach z niemal rajtuzowym metalem, Pantera otworzyła wreszcie japę i wysunęła pazury, by zmienić całkowicie swoją muzykę i tak powstał "Vulgar Display of Power", który wypełniła muzyka znacznie, znacznie ostrzejsza. Jednak dopiero kolejny album "Far Beyond Driven", stał się nośnikiem łomotu wręcz niewiarygodnego.

Nie jestem jakimś szczególnym miłośnikiem tego rodzaju miazgi, ale raz na jakiś czas działa ona niezwykle leczniczo i odświeżająco, prawie jak poranek w Sorrento

"I'm Broken" - uwielbiam! Brzmi jakby w zespole gościnnie wystąpiła ciężka artyleria.

 

[Staszek Alcatraz]

No to ja też coś zapodam.

 

[kr2y510]

...i tak powstał "Vulgar Display of Power", który wypełniła muzyka znacznie, znacznie ostrzejsza. Jednak dopiero kolejny album "Far Beyond Driven", stał się nośnikiem łomotu wręcz niewiarygodnego.

Mam obie płytki i dobrze działają na mnie, ale źle na sąsiadów.

 

[Racibor]

Kapela RAC z USA, płyta z 1995 roku i wolnościowy numer:


The illusion of freedom, a communist lie!
If we lose our weapons we'll lose our rights!

 

[pampalini]

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=Q07zfbbTgzE#t=227

W Warszawie pojawiło się w tym momencie z jednej strony muru - "No Fucking Way", a z drugiej "Nie, niech spieprzają".

Tak sobie też pomyślałem - z jednej strony gardzę przeidelogizowaną muzyką. Z drugiej - to jednak wielka siła. Jakby rozkręcić taki wielki proakapowy spektakl, może parę osób by się do libertarianizmu przekonało. Na "The Wall" ideologia wciskała się natrętnie przez całe show, a jednak powstała z tego rewelacyjna sztuka.