Islamizacja Europy

[FatBantha]

Australia: muzułmanie wywalczyli segregację płciową na basenie
24 października 2019
Publiczny basen w Canberze, stolicy Australii, pod wpływem żądań ze strony społeczności muzułmańskiej wprowadził nowy program – dwa razy w tygodniu na basenie będzie obowiązywała segregacja płciowa.

Jak informuje „Daily Mail”, sesje tylko dla kobiet będą w sobotnie wieczory w godzinach 17.30 – 19.00, a dla mężczyzn w niedziele.

Pomysł spotkał się z krytyką innych obywateli. Jedna z matek powiedziała, że jej córka była zdruzgotana po przyjściu na basen tylko po to, żeby z niego wrócić, ponieważ był otwarty „tylko dla chłopców”. „Podobnie jak wielu rodziców z Canberry, mój mąż i ja staramy się wychowywać nasze dziecko tak, aby wierzyło, że jego płeć nie jest barierą dla niczego i żeby nie wstydziło się swojego ciała – powiedziała kobieta. – Jak mamy to robić, skoro publiczna placówka nie wpuściła córki, ponieważ jest dziewczyną?”. Inni odrzucili pomysł na Facebooku, nazywając go „wstecznym”. „Czy rząd (…) zupełnie oszalał? Od lat walczymy o równość, a władze i religie powoli zaczynają ją naruszać” – napisała jedna osoba.

Pomimo kontrowersji kierowniczka centrum powiedziała dziennikowi „Canberra Times”, że po wprowadzeniu programu odnotowano wzrost liczby korzystających z basenu. „Po dwóch tygodniach mieliśmy wyjątkowo wysoką frekwencję, szczególnie na sesjach kobiecych – stwierdziła. – Ten czas obejmuje również naukę pływania, co zostało bardzo docenione, ponieważ wiele z nich często nie ma dostępu do basenu. Ze względu na ich kulturę, niektóre nie mogą przebywać w otoczeniu mężczyzn, więc naprawdę podobało im się to doświadczenie”.

Decyzję pochwalił też przewodniczący społeczności muzułmańskiej w mieście, między innymi ze względu na dostęp do lekcji pływania, ponieważ, jak stwierdził, „większość tonących na plażach w Canberze stanowią imigranci”.

Po miesiącu trwania programu zostanie podjęta decyzja, czy będzie kontynuowany w dłuższej perspektywie.

JotPe, na podst. https://www.canberratimes.com.au ; https://www.dailymail.co.uk​

 

[Fraans]

65% of European Muslims believe that Sharia law is more important than the law of their country. Source: https://bibliothek.wzb.eu/pdf/2014/vi14-101.pdf

 

[FatBantha]

Norwegia: świetlice koraniczne sabotują integrację
4 listopada 2019
Dziennikarze gazety „Aftenposten” napisali o muzułmańskich dzieciach uczęszczających do szkół koranicznych. To, co ujawnili, bardzo źle wróży integracji.

Artykuł pod tytułem „Nazywają to świetlicą. Z noclegiem” dokumentuje, jak w mieście Drammen segregacja i równoległe społeczeństwo realizowane są systematycznie i na co dzień, w dodatku na koszt państwa norweskiego. Państwo dotuje bowiem organizację Det islamske kultursenter i Norge (Islamski Ośrodek Kultury w Norwegii), zarejestrowany związek wyznaniowy wywodzący się ze środowisk tureckich.

Segregacja także wśród dzieci
Jak pisze “Aftenposten”, ruch ten uważany jest za bardzo konserwatywny: „Ta społeczność religijna praktykuje surową segregację płciową, nie tylko wśród dorosłych. Również dzieci pobierają nauki w dwóch osobnych grupach”.

Wspólnota religijna oferuje swoim członkom świetlice z noclegiem. Dziewczynkom i chłopcom utrudnia się kontakt, na przykład organizując im zajęcia w osobnych pomieszczeniach. Chłopcy muszą zaakceptować, że są drapieżnikami pozbawionymi samokontroli. Dziewczynki muszą godzić się z wczesną seksualizacją i odbierającym im podmiotowość poglądem, jakoby nie umiały kontaktować się z płcią przeciwną.

W szkołach norweskich nie praktykuje się dyskryminacji płciowej, chłopcy i dziewczęta spotykają się w nich na równych warunkach. Innymi słowy jest wielki kontrast między tym, co reprezentują wspominane szkoły koraniczne, a wartościami wolnej, demokratycznej szkoły.

Według „Aftenposten” takie świetlice koraniczne istnieją w Drammen, Mjøndalen i Oslo. Nie ma powodu sądzić, żeby były czymś unikatowym w skali całego kraju. Już w 2016 roku organizacja Human Rights Services pisała o tym, proponując środki zaradcze przeciwko ekstremizmowi i na rzecz rzeczywistej integracji.

Norweskie wartości są tam nieobecne
Ultrakonserwatywne szkoły koraniczne nie pozwalające dzieciom stać się „zbyt norweskimi” są wielką przeszkodą dla udanej integracji – sam lider wspólnoty w Drammen twierdzi, że asymiliacja byłaby zgubna dla ich kultury i religii.

„[Islamiści] wykorzystują wszelkie dobra oferowane przez zachodnie społeczeństwo, równocześnie kurczowo trzymając się fundamentalistycznych zwyczajów”
Taka praktyka jest bez wątpienia sabotażem wszelkich wysiłków na rzecz integracji i powinno się jej jak najszybciej położyć kres. Zaczyna się od podań o finansowanie jakichś szczególnych przywilejów dla wspólnot muzułmańskich, co jest nadużywaniem instytucji państwa opiekuńczego. Dzieci uczęszczające do takich szkół mają kiepskie szanse na stanie się częścią społeczeństwa, w którym żyją.

„Aftenposten” opisuje funkcjonowanie tych „świetlic z noclegiem”. Przeznaczone są dla dzieci z rodzin imigranckich, a naucza się w nich zupełnie innych wartości, niż wyznawane przez większość społeczeństwa. Dla ich rodziców pragnienie wychowania potomstwa w duchu własnej kultury jest ważniejsze niż dobro samych dzieci. Jest to zatem sygnał, że istnieją ludzie, którzy pragną kontynuować swoją kulturę i religię sabotując wszystkie impulsy trafiające do ich dzieci za pośrednictwem zwykłej norweskiej szkoły.

Nauczanie poza kontrolą władz oświatowych
Ten kontrast jest szczególnie zgubny dla dziewczynek, które wychowuje się w przekonaniu, że są obywatelami drugiej kategorii. Odbiera się im prawa i możliwości w wielu istotnych obszarach życia. W ten sposób niszczy się wszelkie postępy na polu integracji. Tym rodzicom ktoś powinien powiedzieć, że bycie Norwegiem jest całkiem w porządku.

Jeśli kobiety traktuje się jak obywateli drugiej kategorii, każąc im siadać na samym końcu meczetu, jest to zarówno demonstracja władzy, jak i przykład nierównego traktowania, które nie powinno mieć miejsca w kraju chlubiącym się równouprawnieniem. Muszą to dostrzec nasi politycy przydzielający dotacje szkołom koranicznym, zwłaszcza tym opisanym tutaj. Partia Postępu już wcześniej tego roku twierdziła, że nauczanie Koranu ma miejsce w zamkniętych środowiskach bez nadzoru i kontroli władz.

W moim przekonaniu nie mamy tu do czynienia z wolnością wyznania, tylko z silnym życzeniem odizolowania się od społeczeństwa, uważanego za zepsute i niemoralne. [Islamiści] wykorzystują tu wszelkie dobra oferowane przez zachodnie społeczeństwo, równocześnie kurczowo trzymając się fundamentalistycznych zwyczajów, czyli braku demokracji, braku równouprawnienia i poszanowania jednakowej wartości wszystkich ludzi.

Shurika Hansen
Była muzułmanka, publicystka portalu Resett, rzecznik prasowy organizacji Sekulær allianse (Sojusz na rzecz świeckości)

Oprac. Rolka na podst. https://resett.no​

 

[FatBantha]

Takie proroctwa opisywała niemiecka prasa w czasach, gdy chodziłem jeszcze do podstawówki.

„Der Spiegel” 1993: „Hordy nędzarzy przekroczą Morze Śródziemne na łódkach”
18 listopada 2019
Jan Wójcik

Obserwując obecną debatę na temat masowej imigracji można odnieść wrażenie, że opinie są podzielone. Lewica domaga się otwarcia granic, przyjmowania imigrantów i ułatwiania migracji, a prawica podnosi kwestie bezpieczeństwa, domaga się ograniczenia migracji i zaostrzenia procedur. Czy zawsze jednak tak było?

Ćwierć wieku temu, w 1993 roku, w niemieckim „Der Spiegel”, od lat kojarzonym z lewicą, ukazał się artykuł pod tytułem „W każdej sekundzie przybywa pięć osób”. Tekst traktuje generalnie o demografii i imigracji, a zaczyna się tak: „Hordy nędzarzy będą przekraczać Morze Śródziemne w łódkach, ciągnąc dalej na północ wzdłuż Cieśniny Gibraltarskiej lub Bosforu. Nienawiść i strach wybuchnie przeciwko nim – od tych, którzy już tam żyją: Hiszpanów, Francuzów, Włochów i Niemców”.

Ponure prognozy specjalistów
Dalej artykuł rozwija katastrofalne wizje dotyczące innych regionów świata, wszystko w kontekście potencjalnych 12 miliardów mieszkańców naszej planety. W 1993 było na świecie 5,5 miliarda ludzi, dzisiaj mamy 7,5, a za trzy dekady mamy osiągnąć stan prawie 10 mld.

Ponure prognozy zebrane w artykule „Spiegla” nie były rozwijane przez jakichś wizjonerów, ale przez demografów i specjalistów nauk społecznych. Ostrzegali, że będzie to prowadzić to do niespotykanej biedy, przemocy, niszczenia środowiska naturalnego i upadku społecznego. Co prawda nie mamy jeszcze 10 miliardów ludzi, z biedą radzimy sobie globalnie lepiej, ale co do innych przewidywań, trendy już dzisiaj się ujawniają.

Już wtedy profesor Jean-Claude Chesnais z Narodowego Instytutu Studiów Demograficznych twierdził, że najwyższy czas zająć się poważnie tymi niepokojącymi perspektywami. Wtedy Fundusz Populacji ONZ twierdził, że ten skok demograficzny jest głównym zagrożeniem dla środowiska w wymiarze lokalnym i globalnym. Dzisiaj więcej słyszymy o problemach związanych z emisją, niż o demografii, chyba że dotyczy to społeczeństw, które i tak mają ujemny przyrost naturalny.

Nie „uratuje” nas AIDS ani bomba atomowa
Klub Rzymski także twierdził, że „nasze potomstwo prawdopodobnie doświadczy masowej imigracji o niespotykanej dotąd skali”. Joshka Fisher, wtedy polityk Zielonych, narzekał na bezradność w tej sytuacji do tego stopnia, że nikt nie chce dyskutować nad problemem. A „Spiegel” przytaczał dla porównania najbardziej cyniczne rozwiązania, które także nie zatrzymają wzrostu demograficznego, takie jak skutki AIDS w Afryce, czy makabryczne porównanie z brytyjskiego czasopisma medycznego „The Lancet”, że spuszczenie bomby atomowej, codziennie zabijającej 90 tysięcy osób nie zniweluje przyrostu 250 tysięcy osób dziennie.

Tamtejsze prognozy nie do końca się sprawdziły. Iran miał w 2000 roku liczyć 74 miliony mieszkańców, miał 66 milionów, ale dzisiaj już ma prawie 82 mln. Za kilka lat od dziś Ameryka Południowa miała osiągnąć 740 milionów. Dzisiaj wiemy, że będzie to raczej 670 mln – to jednak nadal duży wzrost, od 470 milionów przed ćwierćwieczem.

„Już dwadzieścia pięć lat temu problem imigracji i rosnącej populacji wydawał się nierozwiązywalny, a demografowie wydawali się być sfrustrowani. Po 25 latach jesteśmy w tym samym miejscu.”

Wskazywano już wtedy na nieporównywalną konsumpcję energii i emisję zanieczyszczeń przez państwa rozwinięte, ale informowano też, że uwalnianie się dwutlenku węgla z pastwisk, które rozrosną się wraz z populacją ludzi, będzie coraz większym problemem i zmieni proporcje w zanieczyszczeniu. Podobnie wylesienia – także w 80% są skutkiem wzrostu populacji.

Trafnie diagnozowano też kierunki migracji z Ameryki Łacińskiej do Ameryki Północnej i z Afryki do Europy. Wiedziano już wtedy także, że w drogę ruszą nie najbiedniejsi, ale ci najbardziej aktywni, przedsiębiorczy, co pozostawi też w gorszej sytuacji państwa opuszczane przez nich, a przy masowej migracji przysporzy kłopotów krajom docelowym. Dyrektor Instytutu na rzecz Biznesu i Społeczeństwa z Bonn, Meinhard Miegel, twierdził, że kiedy imigracja będzie wielokrotnie wyższa, „zdolności absorpcyjne zachodnich krajów szybko ulegną wyczerpaniu”. W latach 1986-1989 Niemcy przyjmowali średnio około 100 tys. uchodźców rocznie z Libanu i Iranu, w latach 1990-92 około trzystu tysięcy z byłej Jugosławii. W roku 2015 kanclerz Merkel otworzyła swój kraj na prawie dwa miliony imigrantów i uchodźców.

Nie byliśmy gotowi i nie jesteśmy
Wtedy już uważano też, że Zachód (wtedy Unia Europejska nie otworzyła się jeszcze na wschód) nie jest przygotowany na migrację. Tworzenie Schengen, zaostrzanie przepisów dla uchodźców w Szwecji, wprowadzenie w Austrii wiz dla Polaków, to były tylko działania doraźne. Problemy te, uważano, nie są tylko instytucjonalne, lecz także społeczeństwo nie jest mentalnie gotowe na taką imigrację.

W latach 90. rosło gwałtownie poparcie dla procesów migracyjnych, a zdaniem profesora historii Hagena Schultza miało to zostać poddane egzaminowi przez większe fale imigracyjne. Tymczasem profesor demografii Josef Schmid twierdził, że Niemcy nie są gotowe na taki problem z uwagi na obciążenie narodowym socjalizmem. „Niemcy zachowują się jak chirurg, który boi się krwi – a operacja się zbliża”, cytował go lewicowy tygodnik.

Słuchając debaty, która miała miejsce wtedy, odnosi się wrażenie jej powtórki obecnie. Wtedy też dominowały argumenty moralne, ale naukowcy twierdzili, że takie myślenie to „produkt bezpiecznego środowiska”, które zniknie, gdy dojdzie do kryzysu. Wskazywano na ryzyko wzrostu „defensywnego rasizmu” w krajach docelowych migracji. Przewidywano też utratę „małych wolności”, którą to utratę widzimy dzisiaj w związku z zagrożeniem terroryzmem. Mówiono o wzroście kontroli społecznej oraz zastanawiano się, czy otwierać granice dla potrzebujących, czy dla użytecznych i czy imigrantów zmuszać do integracji, czy raczej prowadzić politykę wielokulturową?

Rozważano też dylematy: czy trzeba, kierując się nakazami moralnymi, wpuszczać wszystkich potrzebujących, czy też w sytuacji masowej migracji zamknąć drzwi i pomagać zmieniać świat na zewnątrz, bo kiedy nasz upadnie, to nie będzie już można pomóc innym. Dyskutowano o pomocy rozwojowej w krajach pochodzenia migrantów i o roli kobiet w ograniczaniu dzietności. Na przeszkodzie miały i tak stać ograniczenia religijne – papież i islam, którzy zachęcają do tworzenia coraz liczniejszej populacji ludzkości. Dzisiaj kolejny papież twierdzi, że imigrację, napędzoną między innymi przez przekonania religijne, powinniśmy powitać z otwartymi ramionami.

„Jakoś” to nie będzie
Już dwadzieścia pięć lat temu problem imigracji i rosnącej populacji wydawał się nierozwiązywalny, a demografowie wydawali się być sfrustrowani. Po 25 latach jesteśmy w tym samym miejscu. Rządy wybierały krótkotrwałą perspektywę, nieprzekraczającą najbliższej kadencji. Straciliśmy czas na eksperyment z wielokulturowością. Nie przygotowaliśmy żadnych działań i społeczeństw na trudne decyzje. Dalej słyszymy natomiast głosy, które podpierają się wskazaniami moralnymi nie proponując rozwiązań – poza tym, że jakoś to będzie. Te głosy jednak powoli, jak przewidywano, giną, bo uruchamiają się procesy społeczne, które doprowadzą do ograniczenia zarówno imigracji, jak i wolności. Jednego można być pewnym z lektury artykułu „Der Spiegel”: jako społeczeństwo, system polityczny i polityczni reprezentanci, nie zdaliśmy egzaminu, marnotrawiąc te 25 lat bez żadnych przygotowań.​

 

[pawlis]

Islamski działacz Partii Konserwatywnej uznany za Uncle Toma:

 

[Fraans]

Takie proroctwa opisywała niemiecka prasa w czasach, gdy chodziłem jeszcze do podstawówki.

Obczaj to https://en.wikipedia.org/wiki/The_Camp_of_the_Saints

 

[FatBantha]

Norwegia: rząd dopłaci do przekształcania kościołów w meczety
3 grudnia 2019

Rząd norweski przyznał właśnie kontrowersyjnej wspólnocie wyznaniowej Det Islamske Kultursenter (Islamski Ośrodek Kultury) ponad 700 tysięcy koron norweskich na zakup ponad stuletniego kościoła baptystów w Stavanger i na przekształcenie go w meczet.
Przyznano też dotację rządową 200 tysięcy koron na przekształcenie w meczet chrześcijańskiego domu modlitwy w Skien.
Dotacja jest największą z piętnastu, przyznanych różnym wspólnotom wyznaniowym, pisze gazeta „Aftenposten”. To właśnie konserwatywny, wywodzący się ze środowisk tureckich Islamski Ośrodek Kultury prowadzi świetlice koraniczne z noclegiem dla dzieci i młodzieży w Drammen, Oslo i Mjøndalen.

Paradoksalnie więc, politycy przyznają jednej wspólnocie religijnej prawie milion koron na przekształcanie budynków w meczety, postulując równocześnie zbadanie jej niezwykle kontrowersyjnej działalności związanej z prowadzeniem świetlic koranicznych.

Od czasu rozpoczęcia działalności w Norwegii Islamski Ośrodek Kultury zakupił już w tym kraju nieruchomości za łączną sumę 101 milionów koron: trzy w Oslo, trzy w Drammen, trzy w Nedre Eiker, jedną na Grenlandii i jedną w Stavanger. Zwłaszcza przez ostatnich osiem lat organizacja aktywnie działała, dokonując zakupu nowych budynków za łączną sumę około 56 milionów koron (dane „Aftenposten” z rejestru nieruchomości).
Minister ds. dzieci i rodziny Ingolf Ropstad (Kristelig Folkeparti, Chrześcijańska Partia Ludowa) przyznał dodatkowo tej samej organizacji ponad 200 tysięcy koron na przebudowę chrześcijańskiego domu modlitwy „The Way” w Skien i przekształcenie go w meczet.

Z tej samej puli („Dotacje do prywatnych budynków kościelnych”) przyznano 320 tysięcy koron Ośrodkowi Muzułmańskiemu w Søndre Nordstrand. Cała pula przyznanych dotacji wynosi pięć milionów koron.

Tymczasem przewodniczący rady miasta w Oslo Raymond Johansen zarządził śledztwo w sprawie wszystkich środków publicznych dotychczas otrzymanych przez Islamski Ośrodek Kultury, a rzeczniczka ds. równego traktowania i przeciwdziałania dyskryminacji Hanne Bjurstrøm postuluje skontrolowanie działalności tej wspólnoty. Również minister edukacji i integracji Jan Tore Sanner jest bardzo krytyczny wobec faktu, że Islamski Ośrodek Kultury organizuje noclegi dla dzieci w lokalach meczetu.

Niedawno portal Rights.no donosił, że w mieście Bergen niedługo ma powstać pierwszy magameczet. Licząca ponad 3000 członków i mająca powiązania z ekstremizmem islamska wspólnota w tym mieście planuje wybudowanie meczetu o powierzchni 1400 metrów kwadratowych, z salą modlitw liczącą 400 metrów.

Prowadząca portal Rights.no pisarka Hege Storhaug tak komentuje budowę meczetu w Bergen oraz doniesienia „Afteposten” na temat Islamskiego Ośrodka Kultury: „Nadal wiele osób zaprzecza, jakoby islamizacja Norwegii miała miejsce, choćby potajemna islamizacja. Ale przecież, jak kiedyś pisaliśmy na łamach „Aftenposten”, islamizacja przebiega całkowicie jawnie i to z ochoczą pomocą samych Norwegów. Jak głupim, ślepym i głuchym trzeba być, żeby tego nie rozumieć? Islamizacja wydarza się za wiedzą i przyzwoleniem rządu, przy pomocy pieniędzy pochodzących od nas, podatników. Zmusza się nas po prostu do sponsorowania ekstremizmu, który niszczy nasze kulturowe dziedzictwo i nasze wartości”.

Oprac. Rolka na podst. https://www.document.no ; https://www.rights.no

 

[pawlis]

37-letni więzień nawrócił na islam 40-strażniczkę więzienną i kontrolował ją do tego stopnia, że nosiła w uchu słuchawkę, przez którą wydawał jej polecenia 24 h na dobę:

La surveillante de prison, téléguidée via une oreillette, vivait sous l’emprise d’un détenu

En trois mois, il a réussi à dominer la femme mariée au point de la faire vivre avec une oreillette et lui dicter des ordres jour et nuit, depuis le centre de détention d’Argentan (Orne).

www.ouest-france.fr

 

[FatBantha]

Spory wśród Tatarów ujawniają przemiany islamu w Polsce

Petycja o odwołanie muftiego Muzułmańskiego Związku Religijnego Tomasza Miśkiewicza wpłynęła do kluczowych instytucji, informuje „Rzeczpospolita”.

Jak podaje gazeta, odwołać muftiego chcieliby przedstawiciele środowiska polskich Tatarów. Autorzy petycji zarzucają mu wiele nadużyć jak m.in. powoływanie sztucznych organizacji, żeby zwiększać swoje poparcie, przejęcie gminy warszawskiej, przejęcie dotacji dla Centrum Kultury Islamu oraz nepotyzm. Przypominają, że w 2012 roku mufti został odwołany z funkcji przez Wszechpolski Kongres Muzułmanów, ale interwencja rządu utrzymała go na stanowisku. Teraz domagają się cofnięcia tej decyzji.

Wśród autorów pisma skierowanego do władz są przewodniczący Gminy Wyznaniowej w Kruszynianach Bronisław Talkowski, imam tej gminy Janusz Aleksandrowicz, imam Bohoników Aleksander Ali Bazarewicz oraz prezeska Tatarskiego Towarzystwa Kulturalnego Róża Chazbijewicz. Jest wśród nich także Nezar Charif imam Centrum Kultury Islamu znajdującym się w Warszawie przy ul. Wiertniczej. „Rzeczpospolita” mylnie zalicza go do środowiska tatarskiego, bo ani nie jest Tatarem, ani na Wiertniczej nie pojawia się wielu Tatarów, a także islam reprezentowany przez niego jest daleki od formy wyznawanej przez Tatarów.

Spór między MZR a Charifem
O ile dyskusje w środowisku tatarskim powinny być sprawą wewnętrzną związku, to kontrowersje wokół meczetu w Warszawie już nie. W trakcie sporu o kontrolę nad meczetem, rzecznik MZR Musa Czachorowski przekonywał, że „Nezar Charif, będąc wcześniej imamem warszawskiej gminy wyznaniowej MZR, nie realizował założeń działalności, którą prowadzi MZR w RP i nie podporządkowywał się zaleceniom zarówno Muftiego RP Tomasza Miśkiewicz”. Nezar został więc usunięty z MZR, a prowadzone przez niego centrum zostało poza strukturami związku. Meczet jednak należał zawsze jednak formalnie do MZR.

Islam związany z Tatarami coraz bardziej odchodzi w przeszłość, a zastępowany jest przez islam przynoszony przez imigrantów głównie z Bliskiego Wschodu i Czeczenii.

Spory te, jakkolwiek wewnętrzne, wchodzą w obszar interesu publicznego, ponieważ meczet po zarządem Charifa obiera niebezpieczny kierunek. Poczynając od głoszonych przez niego poglądów, gdzie przedstawia się jako zwolennik prawa szariatu, przez pojawienie się tam środowiska osób o poglądach fundamentalistycznych, zapraszanie salafitów z Wielkiej Brytanii, a nawet odwiedzanie go przez osoby związane z dżihadyzmem. Spór pomiędzy częścią MZR związaną z muftim Miśkiewiczem, a Nezarem Charifem urósł do tego stopnia, że w 2017 roku doszło do awantury i interwencji policji, gdy osoby związane z Miśkiewiczem próbowały wyłamać i wymienić zamki w meczecie.

Prawdopodobnie jednak istotą problemu jest to, że islam związany z Tatarami coraz bardziej odchodzi w przeszłość, a zastępowany jest przez islam przynoszony przez imigrantów głównie z Bliskiego Wschodu i Czeczenii. Świadczy o tym chociażby kolejny spór wewnątrz Tatarów o meczet w Białymstoku, który miał być finansowany przez Saudyjczyków. Część środowiska tatarskiego była przeciwna budowie dużego budynku, bo „nie będzie służył Tatarom zamieszkałym w Polsce tylko muzułmanom z całego świata”, jak oświadczył przewodniczący Związku Tatarów w RP Jan Adamowicz.

Jan Wójcik

 

[FatBantha]

Okazuje się, że Donald Tusk reprezentuje w UE zdrową, polską ksenofobię. Nie wklejam całości, bo formatowanie tekstu jest upierdliwe.

Donald Tusk, "człowiek Euroislamu" w Unii Europejskiej - Euroislam

Wielokrotnie w czasie kryzysu imigracyjnego 2015-2016 byliśmy krytykowani w mediach za nasze antyimigracyjne stanowisko. Wygląda jednak na to, że mieliśmy całkowitą rację, a potwierdza to sam Donald Tusk.

euroislam.pl

 

[FatBantha]

Radykalizacja młodzieży ubocznym skutkiem kwarantanny?​

​

Zwiększona izolacja społeczna z powodu kwarantanny daje również rekruterom ekstremistycznym większy dostęp do młodzieży – pisze Shireen Qudosi z Clarion Project.​

​

Dwa elementy są potrzebne osobom werbującym, żeby zwabić młodych ludzi do ekstremizmu – izolacja jest pierwszym z nich. Drugim jest podatność, bezbronność.​

​

Dla millenialsów i pokolenia Z – dwóch grup najbardziej narażonych na radykalizację – globalna epidemia jest pierwszym prawdziwym kryzysem, jakiego doświadczyło wielu z nich. Wymagana zmiana stylu życia będzie znaczącym doświadczeniem dla takich osób; może być ono wystarczająco silne, żeby uczynić je podatnymi na namowy rekruterów ekstremistycznych.​

Oczywistym jest, że z powodu nakazanej izolacji społecznej – a w niektórych przypadkach całkowitego odcięcia – młodzież będzie spędzać więcej czasu w internecie. Chociaż rekrutujący ekstremiści stosują już pośrednictwo internetu, to bardziej prawdopodobną przyczyną radykalizowania się podczas kwarantanny będzie samoradykalizacja, w związku z poniższymi czynnikami:​

​

– Krążące teorie konspiracyjne na temat przyczyny epidemii, które napędzają paranoję oraz wyobcowanie kosztem racjonalności i współpracy.​

– Narody (szczególnie europejskie), zwracające się w stronę nacjonalizmu, który był kiedyś piętnowany jako znak firmowy skrajnej prawicy.​

– Ideologie ekstremistyczne, wykorzystujące kryzys do nagłośnienia ich przesłania otwartej wojny, zmierzającej w stronę katastrofalnego załamania się społeczeństwa​

​

Niedawno dziennikarze Time podjęli temat tych obaw w artykule: „Right Now, People Are Pretty Fragile.’ How Coronavirus Creates the Perfect Breeding Ground for Online Extremism”. W kontekście około 12-15 % wzrostu korzystania z internetu, autorzy artykułu przeprowadzili wywiad z grupą wsparcia Life After Hate (Życie po Nienawiści). Jej członkowie potwierdzali, że ekstremiści wykorzystują każdy rodzaj podziałów społecznych.​

​

Kiedy rozmawia się z osobami uznanymi za ekstremistów wewnątrz ideologii islamistycznych, szczególnie oszałamiające jest słuchanie charyzmatycznych przywódców, wplatających teorie konspiracyjne w opowieść opartą na faktach. To samo można powiedzieć o antysemitach i neonazistach.​

​

Gdy dowiadujemy się o aktualnych wydarzeniach w czasie rzeczywistym i bez wiarygodnej weryfikacji faktów, staje się to szansą dla rekruterów. Mogą oni wkroczyć do akcji, zapewniając fałszywe poczucie bezpieczeństwa oraz sensu, szczególnie młodym ludziom, którzy chcą zrozumieć to, co dzieje się w tych chaotycznych czasach.​

​

Shireen Qudosi​

Oprac. Veronica Franco, na podstawie: https://clarionproject.org​

Hmm.

A co jeżeli z libertarianizmem jest taki problem, że z jednej strony podobnie jak w teoriach konspiracyjnych wpędza w wyobcowanie, a z drugiej strony zachęca do racjonalności, co na dłuższą metę okazuje się być niemożliwe do pogodzenia?

Czy można uznać go za "ideologię ekstremistyczną, służącą do nagłaśniania przesłania otwartej wojny" z państwem "i załamania się społeczeństwa" w jego obecnym kształcie a jednocześnie zalecającą zachowanie wyższego poziomu moralnego i cywilizacyjnego, co też jest niemożliwe do pogodzenia?

Może my nie potrafimy robić jajecznicy, bo do tego trzeba byłoby zbić jajka, a na to nie jesteśmy gotowi i zdania na temat konieczności ich tłuczenia są podzielone?

 

[pawel-l]

To już komedia:

 

[FatBantha]

“Islamogoszyzm”: nikczemne przymierze​

​

W Europie odniesienia do radykalizacji zazwyczaj przywołują w naszej głowie albo islamizm, albo skrajną prawicę – czasem niekonsekwentnie, ale nie to jest tematem tego artykułu. Mamy zatem tendencję do niezauważania zagrożeń związanych ze skrajnie lewicowymi poglądami w naszych liberalno – demokratycznych społeczeństwach, zarówno na własnym, lewicowym, radykalnym marginesie, jak i w ich nawracającej zmowie z islamistycznym ekstremizmem. ​

​

Ta bliskość przyjmuje dwie różne formy.​

​

W odniesieniu do klasycznej radykalnej lewicy, dzieli ona z islamizmem teoretyczne podobieństwa charakteryzujące wszystkie ideologie totalitarne, uosobione w utopijnych koncepcjach, machiawelizmie i polaryzacji — na przykład w absolutnej idei uświęconego, doskonałego stanu końcowego, którego osiągnięcie usprawiedliwia wszystkie środki, z dehumanizacją włącznie i unicestwieniem wszystkich przeciwników nieprzyjmujących tych poglądów. [1]​

​

Oczywiście, idee i zasady, na których opiera się ta utopia, mogą się znacznie różnić między różnymi ideologiami. Tak jak to miało miejsce pomiędzy klasyczną marksistowską lewicą i islamizmem, ta pierwsza była wojowniczo ateistyczna, materialistyczna i religiofobiczna – aż do takiego stopnia, że gdy była u władzy, brutalnie wykorzeniała religię i prześladowała wierzących.[2]​

​

Ta kluczowa różnica stopniowo zmniejsza się w przypadku współczesnych lewicowców (zarówno demokratycznych jak i innych), którzy często stają po stronie islamistów w imię potępienia post-kolonializmu, w imię antyimperializmu, polityki identyfikacyjnej oraz multikulturalizmu. Jest to drugi rodzaj bliskości, którą Maajid Nawaaz, dawniej muzułmański ekstremista, a obecnie osoba zwalczająca radykalizację, definiuje jako „regresywną lewicę”:​

​

Nazywam ich “regresywnymi lewicowcami”; de facto są oni odwrotnymi rasistami. Mają zbyt mało oczekiwań w stosunku do grup mniejszościowych, wierzą, że są one homogeniczne i wewnętrznie są w opozycji do wartości związanych z prawami człowieka. Postrzegają w sposób kulturowo redukujący „wschodniość”, a w moim przypadku „islamską” kulturę — oraz są deterministyczni kulturowo w próbach zamrożenia swojego wyobrażenia na ten temat, żeby zaspokoić swój orientalistyczny fetysz. ​

​

Podczas gdy w uprawniony sposób kwestionują każdy aspekt swojej „własnej” zachodniej kultury w imię postępu, równocześnie cenzurują liberalnych muzułmanów podejmujących takie same wysiłki wewnątrz islamu i decydują się stanąć po stronie każdego regresywnego reakcjonisty w imię “kulturowej autentyczności” oraz antykolonializmu. […] Utrzymują coś, co uważają za „rdzenne” społeczności — posługuję się tym słowem celowo – by obniżyć standardy w porównaniu z tymi stosowanymi w stosunku do „swoich”, którzy (tak się składa) są głównie białymi ludźmi, i dlatego nazywam to odwrotnym rasizmem. [3]​

​

W tym samym tonie argumentuje muzułmańska uczona i aktywistka praw człowieka Elham Manea:​

​

Kenan Malik mówi nam, że stara radykalna lewica powoli utraciła swoją wiarę w świecki uniwersalizm i takie idee Oświecenia, jak racjonalizm i humanizm. Zamiast tego zaczęła mówić o multikulturalizmie i prawach różnych grup, potępiając te idee Oświecenia jako „europocentryczne”, jako część europejsko-amerykańskiego projektu narzuconego innym ludziom. Przez całe dekady głosili, że każdy powinien być równy bez względu na rasowe, etniczne, religijne i kulturowe różnice. Teraz naciskają na to, że różni ludzie powinni być traktowani różnie, dokładnie ze względu na te same różnice. [4]​

​

Symbolem takiego podejścia jest Belgia, a szczególnie dzielnica Molenbeek — epicentrum kilku siatek terrorystycznych zaangażowanych w ostatnie ataki. Poprzedni socjalistyczny burmistrz, Philippe Moureaux, został oskarżony o zbudowanie systemu klientelistycznego, oddającego przewodnictwo radykalnemu islamowi w zamian za poparcie w wyborach.[5]​

​

Ta więź była tak silna, że gdy belgijsko-marokańska dziennikarka Hind Fraihi opublikowała rezultaty swojego sławnego śledztwa, “Pod osłoną w Molenbeek”[6] ujawniając kryminalne i ekstremistyczne podziemie, Moureaux, zamiast zająć się tymi sprawami, nawoływał lokalnych imamów do połączenia sił przeciwko tej książce. [7]​

​

Podobnie, autor, komik i aktywista wolności słowa Sam Touzani — były muzułmanin z Molenbeek – doniósł, że Moureaux osobiście nie zgodził się na jego występy w publicznych ośrodkach kulturalnych ze względu na jego znany ateizm i krytykowanie islamskiego konserwatyzmu oraz kół islamistycznych.[8]​

​

To nie była odosobniona sytuacja. Ostatnio pokazany we Francji dokument, znacząco zatytułowany “Islamogauchisme: La Trahison du Rêve Européen” (Islamogoszyzm: zdrada europejskiego snu) [9] przedstawia wiele podobnych sytuacji. Aby wspomnieć jedną z nich: w drugiej turze lokalnych wyborów na paryskich przedmieściach Sarcelles, ultralewicowa partia France Insoumise prowadziła kampanię przeciwko centrolewicowemu kandydatowi i wspierała Samiego Debaha [10] założyciela “Collectif contre l’Islamophobie” i byłego kaznodzieję ultraortodoksyjnego ruchu islamistycznego Tablighi Jamaat.[11]​

​

Szczególnie interesujące jest przeanalizowanie tych zjawisk w świetle wewnętrznych sprzeczności z zakładanymi wartościami lewicy: świeckością, feminizmem, prawami osób LGBT, antyklerykalizmem, zerwaniem z tradycyjnymi zwyczajami i tak dalej. Z jakiegoś powodu te wartości znikają przed bramami islamu. [12]​

​

Na przykład, Philippe Val, poprzedni dyrektor satyrycznego magazynu „Charlie Hebdo”, doniósł, że po masakrze dokonanej na jego zespole przez komando dżihadystów w 2015 roku za opublikowanie satyrycznych rysunków z prorokiem Mahometem, wiele osób z lewicy twierdziło, że prawdziwymi ofiarami byli nie zabici dziennikarze, a muzułmanie „stygmatyzowani” przez ten magazyn.[13] Co ciekawe — aby podać jeden z wielu przykładów – nie było analogicznych oskarżeń, gdy ten sam magazyn opublikował obraz ukrzyżowanego Chrystusa z penisem w miejscu nosa i jądrami przykrywającymi jego oczy. [14]​

​

W tym samym tonie, marsz przeciwko islamofobii, zorganizowany przez wspomniany wcześniej Collectif contre l’Islamophobie (jak wiadomo założony przez salafickiego kaznodzieję, uważanego za osobę bliską Bractwu Muzułmańskiemu i kilku radykalnym ideologiom [15]) był świadkiem uczestnictwa wielu skrajnie lewicowych grup a nawet feministek, [16] którym nie przeszkadzało stawanie po stronie różnego rodzaju islamistów, z ultrakonserwatywnym imamem, głoszącym, że kobiety powinny być posłuszne swoim mężom, nie opuszczać domu bez ich zgody i zawsze zaspokajać ich seksualne potrzeby. [17]​

​

Tylko kilka tygodni później, grupa około pięćdziesięciu osób, która sama nazywała siebie „antykapitalistami i antyfaszystami” zakłóciła jasełka w szkole podstawowej w Tuluzie, okrzykami „stop the fachos” (zatrzymać faszystów). [18] Bez względu na to, kto tutaj jest faszystą, można założyć, że pewni lewicowcy uznają dzieci śpiewające w bożonarodzeniowym chórze za większe zagrożenie dla demokracji niż ekstremistyczni imamowie.​

​

 

[FatBantha]

Samozadowolenie feministek w tej sprawie nie powinno dziwić, odkąd dla wielu lewicowych „postępowców” nawet wzmianka, nie mówiąc o potępieniu, o FGM – żeńskim obrzezaniu (czasami nazywanym „cięciem” ze względu na wrażliwość kulturową[19]) i o sądach szariackich umniejszających prawa kobiet, stały się przejawami „islamofobii”.[20]​

​

Prawa osób LGBT są również problemem, w którym lewicowe oszołomienie jest może najbardziej fascynujące. Podczas parady London Pride w 2017 roku, Council of Ex-Muslims of Britain – CEMB (Rada Byłych Muzułmanów w Wielkiej Brytanii) wywiesiła plakat z napisem “Allah jest gejem”. Nie tylko policja (bezprawnie) próbowała ich ściągnąć, ale organizatorzy tego wydarzenia – do tamtej pory stojący po stronie osób protestujących przeciwko homofobii w islamskich krajach i społecznościach — zagrozili CEMB zakazem uczestniczenia w następnej paradzie. Organizatorzy wyjaśnili swoje działanie następująco: “Jeśli udział w naszej paradzie jest dla kogoś spotkaniem z ostracyzmem, poczuciem bycia dyskryminowanym albo poniżanym, to jest to podkopywanie i łamanie fundamentalnych zasad, na których opieramy nasze istnienie. […] Nie będziemy tolerować islamofobii”.[21] Wszystko to wydarzyło się bez zauważenia i reakcji na plakaty “Bóg jest gejem” i “Jezus miał dwóch ojców”.[22]​

​

W innym przypadku, w Szwecji, prawicowy dziennikarz zorganizował w Sztokholmie paradę gejów w głównie muzułmańskiej okolicy z nieskrywanym zamierzeniem, żeby przeciwstawić się zawłaszczeniu przestrzeni publicznej przez islamistów. Zostało to potępione przez aktywistów LGBT i lewicy jako “prowokacyjne i islamofobiczne”. Lokalny mieszkaniec, członek socjaldemokratów, nawet nazwał to „zniewagą” dla tej grupy.[23]​

​

Podczas gdy krytycyzm wobec interesów politycznych organizatorów mógłby być zrozumiały, mniej zrozumiałe było pogardzanie samym marszem. Grzechem aktywistów praw człowieka jest świadome i wybiórcze zapominanie, że samą istotą takich marszów jest, de facto, prowokowanie i powodowanie dyskomfortu u wszystkich tych, którzy nie akceptują ludzkich praw i różnorodności.​

​

Znamienne jest także, że ktoś już przyczepił paradzie gejów etykietkę „prowokacji” oraz „zniewagi” przeciwko „wiernym i ich prawom” – była to Forza Nuova, najbardziej radykalna włoska partia neofaszystowska. [24] Skrajna prawica jest zdecydowanie niespójna ideologicznie w swoich sloganach oraz bitwach, które dla siebie wybiera, oraz jest całkowicie gotowa wykorzystywać podstawy związane z identytaryzmem lub liberalizmem do promowania swojej ksenofobicznej agendy. Tego można po nich oczekiwać. Znalezienie jednakże echa opinii skrajnej prawicy w opiniach skrajnej lewicy wymaga wyjaśnień.​

​

To tylko kilka historii obrazujących szersze zjawisko, gdy duże części lewicy, siły tak ostentacyjnie zaangażowanej w walkę z bigoterią we wszystkich jej formach, stają po stronie antysemickiej, mizoginistycznej i homofobicznej ideologii religijnej.​

​

Jest to jeszcze jeden argument za przyjęciem uniwersalnego kompasu moralnego. Przerywanie uroczystości religijnej jest aktem nietolerancji, niezależnie od tego, kto to robi i jakiej religii to dotyczy. Przywoływanie koncepcji „prowokacji”, aby zapobiec paradzie gejów, albo cenzurowanie krytycyzmu religijnego lub satyry, są aktami bigoterii, niezależnie od usprawiedliwień i osób z tym związanych. Zezwalanie sądom religijnym na umniejszanie praw muzułmanek jest bardziej przywołaniem sądów inkwizycji i aktem rasizmu niż oświeconą demonstracją kulturowego szacunku. [25] Pozwalanie na to, by działy się zbrodnie w celu przeciwstawienia się „islamofobii” [26] jest działaniem kryminalnym, rasistowskim i obrażającym muzułmanów.​

​

Nasze społeczeństwa potrzebują zbiorowego wysiłku przeciwko ekstremizmowi wszystkich odcieni i kolorów.​

​

Ideologiczne i polityczne zbliżenie lewicy do islamizmu nie służy najlepiej liberalnym i postępowym głosom w społecznościach muzułmańskich, które walczą teraz w tych samych bitwach, z uczestnictwa w których kiedyś lewica była najbardziej dumna.​

​

Tommaso Virgili jest współpracownikiem Wilfried Martens Center for European Studies. Jego główne obszary badań to: islam, radykalizacja, wolności osobiste i integracja imigrantów. Wcześniej był Dyrektorem Programowy European Foundation for Democracy.​

​

Tekst „Islamogauchisme”: The Unholy Alliance za zgodą European Eye on Radicalization.​

​

European Eye on Radicalization ma na celu publikowanie szerokiego wachlarza poglądów i w związku z tym nie identyfikuje się z przedstawianymi opiniami. Pogląd wyrażony w tym artykule jest jedynie poglądem jego autora.​

 

[dzwonek polifoniczny]

co na dłuższą metę okazuje się być niemożliwe do pogodzenia?

Czemu?

 

[FatBantha]

Bo nie można być jednocześnie wyobcowanym i racjonalnym. Nieracjonalnym posunięciem jest bowiem wybranie wyobcowania, wiedząc, że poskutkuje ograniczeniem potencjalnych kontaktów towarzyskich oraz biznesowych, dzięki którym można poprawiać swoją pozycję w społeczeństwie.

Tym bardziej, gdy wyobcowanie uniemożliwia utrzymania autorytetu, niezbędnego do przeprowadzania oczekiwanych przez siebie zmian.

 

[Roberwak]

Jest racjonalne chyba tylko wtedy, gdy tak naprawdę wyżej ceni się wyobcowanie niż kontakty i wprowadzanie zmian jakąś metodą. To pozwala w mniemaniu niektórych zachować wyższy poziom moralny, a upadek państwa i chwilowe ewentualne załamanie cywilizacji pozwoli w dłuższej perspektywie na wzniesienie się na jej wyższy poziom.

 

[FatBantha]

Dynamiczne zmiany demograficzne we Francji​

​

Pomiędzy rokiem 1975 a 2015 liczba dzieci osób pochodzących spoza Europy wzrosła w Paryżu z 9,7% do 36,6%, jak wynika z interaktywnych map przedstawionych przez afiliowaną przy francuskim rządzie grupę France Stratégie.​

​

W niektórych dzielnicach Paryża udział dzieci o pozaeuropejskim pochodzeniu wynosi nawet do 80%. Imigrantów spoza Europy w wieku produkcyjnym (25-54) jest średnio w Paryżu 22,5%.​

​

W całej prowincji Marsylii jest około 22% (średnia dla wszystkich dzielnic) dzieci imigrantów spoza Europy, przy czym koncentracja w mieście dochodzi do 50%. Podobnie jest w Nicei, Grenoble, Tuluzie, Dijon, Metz, nieco więcej w Lyonie, Saint-Ettienne i Montpellier (28%). W Strasbourgu zaszły najbardziej gwałtowne zmiany demograficzne we Francji – od prawie 2% dzieci mających przynajmniej jednego rodzica pochodzącego spoza Europy w roku 1968, do 33% w roku 2015.​

Odsetek dzieci posiadających rodzica pochodzenia pozaeuropejskiego, Paryż 2015​

​

Ważnym czynnikiem ukazanym przez autorów niniejszego raportu jest wskaźnik segregacji w poszczególnych dzielnicach, mówiący o tym, ile osób musiałoby zmienić miejsce zamieszkania, żeby we wszystkich dzielnicach żył taki sam procent populacji imigrantów. Dla dzieci z tłem imigranckim wynosi on w Paryżu 37%, podobnie jest Nicei, za to w Marsylii wynosi on już prawie 43%.​

​

Publikacja tego typu danych jest zjawiskiem nietypowym we Francji, gdyż publikacje czy zbieranie danych uwzględniających dane wrażliwe jak rasa, były do tej pory uznawane za niezgodne z francuskim prawem i unikał tego rząd. Należy dodać, że dane dotyczące roku 2015 nie zawierają jeszcze skutków masowego napływu imigrantów z czasu kryzysu imigracyjnego.​

​

We Francji powstała teoria Wielkiego Zastąpienia, spopularyzowana przez pisarza Renauda Camusa, który twierdzi, że z pomocą elit biała populacja Europy zostanie zastąpiona przez ludność napływową spoza niej, szczególnie z krajów muzułmańskich. Pogląd ten uznawany jest za teorię spiskową. Według badań jednak około jedna czwarta Francuzów go przyjmuje. Teoria rozpowszechniona jest wśród skrajnie prawicowych ruchów populistycznych w całej Europie. Zmiany demograficzne we Francji dodadzą jej raczej paliwa. (jw)​

​

Źródło: France Strategie​

​

​

Muzułmańskie społeczeństwo równoległe groźniejsze niż terroryzm​

​

Terrorystów muzułmańskich jest mniej, lecz radykałowie wciąż trzymają się mocno. Powstrzymanie dżihadystów nie rozwiązuje problemu islamskiego społeczeństwa równoległego w Niemczech.​

​

Z danych opublikowanych przez Federalny Urząd Policji Kryminalnej wynika, że liczba przestępstw motywowanych ideologią islamistyczną spadła. Autorzy raportu, poświęconego ochronie porządku publicznego, jako przyczynę tego trendu wskazują rozbicie Państwa Islamskiego oraz Al-Kaidy.​

​

Mniej zamachów

Najbardziej dotkliwe zamachy terrorystyczne w Niemczech miały miejsce w 2016 roku w Berlinie oraz w 2017 roku w Hamburgu. W ataku na jarmark świąteczny zginęło 12 osób. Jeden zabity i sześć osób rannych to z kolei bilans ofiar w supermarkecie. Od ponad dwóch lat służbom udaje się zapobiegać aktom terrorystycznym. Jednak szef Urzędu Ochrony Konstytucji (BfV), Thomas Haldenwang, podkreśla, że nie można bagatelizować niebezpieczeństwa jakie stwarzają radykałowie.​

​

Statystyki wskazują jednoznacznie, że salafici oraz Bractwo Muzułmańskie rosną w siłę. Grono islamskich radykałów wzrosło o 5,5 procenta w porównaniu z ubiegłym rokiem. Federalne Biuro Policji Kryminalnej odnotowało wprawdzie spadek liczby sprawców przestępstw motywowanych islamizmem, ale islamskich radykałów gotowych sięgnąć po bezpośrednią przemoc pozostaje ok. 630. Jedna czwarta z nich przebywa w więzieniu. Mimo tego, że udało się ograniczyć wsparcie dla islamistów z zagranicy, nadal utrzymują oni swoje struktury.​

​

Aktywność kobiet

Ekstremiści nadal używają Internetu do szerzenia propagandy i pozyskiwania nowych zwolenników. Eksperci zwracają natomiast uwagę na stosunkowo nowe zjawisko, jakim jest aktywność kobiet. Kobiety prowadzą własne sieci zwolenników i zbierają pieniądze dla wsparcia ISIS w obozach dla uchodźców.​

Znawca islamu Reinhard Schulze zwraca uwagę na deficyt działań prewencyjnych ukierunkowanych na zagrożenia stwarzane przez kobiety. Ocenia, że jedna dziesiąta osób, które z szeregów Państwa Islamskiego wróciły do Niemiec, stanowi realne zagrożenie dla bezpieczeństwa kraju. W tym roku dziesięć kobiet i dwóch mężczyzn związanych z ISIS deportowano do Niemiec z Turcji.​

​

Powracający bojówkarze

Militarna ofensywa Turcji w Syrii sprawiła, że z kurdyjskich więzień uwolniono wielu zwolenników Państwa Islamskiego. Urząd Ochrony Konstytucji odnotował, że niektórzy z nich podjęli próbę przyłączenia się do Al-Kaidy. Szacuje się, że jedna trzecia z 1050 niemieckich zwolenników ISIS już powróciła.​

BfV chce zatrudnić więcej agentów do przeszukiwania portali internetowych. ONZ i koordynator Unii Europejskiej ds. walki z terroryzmem ostrzegają przed atakami podczas pandemii koronawirusa na instytucje ochrony zdrowia. W szczycie epidemii aktywność organizacji terrorystycznych została zamrożona, ale obecnie wróciła do poziomu sprzed kryzysu.​

​

Rozwój ruchu salafickiego

W Niemczech salafici nie są bardzo widoczni, jednak wciąż są aktywni. Głośno się o nich zrobiło około 2005 roku, kiedy to tacy kaznodzieje jak Pierre Vogel rozpoczęli akcję propagandową. Ich propozycja wydała się atrakcyjna drugiemu pokoleniu imigrantów.​

„Szariatu, wbrew bałamutnym tezom zwolenników multikulturalizmu, nie da się pogodzić z liberalną demokracją”​

Salafici oferują oprócz dosłownej interpretacji Koranu także specyficzną swoistą subkulturę, sprzeciwiającą się zbyt łagodnej – ich zdaniem – wersji islamu. Początkowo BfV zlekceważył zagrożenie ze strony salafitów. Dopiero po latach informacje o tym problemie pojawiły się w oficjalnych rządowych raportach. W tym czasie kaznodzieje nienawiści zapełniali pełne sale, kokietując i dostarczając zbuntowanym chuliganom „moralnej” legitymacji do niezgodnych z prawem działań.​

Apogeum widocznej aktywności salafitów był rok 2012, kiedy to ich zwolennicy podczas manifestacji w Bonn i Solingen walczyli z policją. W byłej stolicy RFN rannych zostało dwóch policjantów.​

​

Niebezpieczny izolacjonizm

Według nauk salfickich pobożny muzułmanin powinien unikać kontaktów z niewierzącymi. Stąd też tworzą wyizolowane grupy, w których mogą praktykować islamski styl życia. W miastach takich, jak Moguncja i Lipsk założyli nawet własne przedszkola, aby już najmłodsze dzieci wychować w duchu radykalizmu oraz oddzielić je od społeczeństwa.​

​

Kiedy rozwijało się Państwo Islamskie, wielu salafitów wyjechało do Syrii, a inni poświęcili się budowaniu społeczeństwa równoległego i studiom teologicznym. W 2014 roku bojówkarze ISIS podjęli próbę stworzenia kalifatu, przyciągając tysiące islamistów z niemal całego świata. Klęska tego projektu, jak ocenia specjalista ds. terroryzmu Michael Kiefer, przyczyniła się do demobilizacji dżihadystów. Inni zaś przestrzegają przed zbytnim optymizmem.​

​

Rosnąca popularność radykałów oraz coraz bardziej agresywne działania sprawiły, że w 2016 roku kwestia islamistów stała się jednym z najważniejszych tematów opinii publicznej. Władze dopiero wówczas podjęły działania przeciwko popularnemu kaznodziei nienawiści Abu Walaai, ulicznym akcjom rozdawania Koranu, czy berlińskiemu stowarzyszeniu Fussilet 33, z którym był związany terrorysta Anis Amri. Dokonał on zamachu na jarmark świąteczny, wcześniej przejmując ciężarówkę zamordowanego Polaka Łukasza Urbana.​

Działania wymierzone w salafitów z jednej strony sprawiły, że zniknęli oni z przestrzeni publicznej, z drugiej zaś dziś ich działalność jest o wiele trudniej monitorować, gdyż grupy te stały się jeszcze bardziej hermetyczne. Dziś wiemy, że założenia służb, iż grupy radykałów będą rosnąć wolniej, okazały się zawodne. Można podejrzewać, że rzeczywista skala problemu jest większa, niż wynika to z informacji podawanych oficjalnie.​

​

Nawet jeżeli udaje się pokrzyżować plany terrorystów, to wobec budowania społeczeństwa równoległego państwo Niemieckie pozostaje bezbronne. Kary więzienia dla kaznodziei nienawiści nie odstraszają innych.​

​

Nowe pokolenie radykałów

Nowe pokolenie salafitów wyciągnęło jednak odpowiednie wnioski. Podbijają oni internet, używają nowoczesnych technologii, oficjalnie odcinają się od bestialstwa Państwa Islamskiego, krytykują muzułmanów łączących fascynację islamem z przestępczością. Przekonań jednak nie zmieniają – nadal traktują konserwatywny islam jako najdoskonalszy wzór organizacji życia społecznego i politycznego, a swoją totalitarną ideologię promują w sposób bardziej przemyślany i przyjazny.​

​

Rezygnują jednak z tradycyjnych strojów, starając się wyglądem nie odróżniać od rówieśników. Ta zmiana wizerunku ma ułatwić osiąganie politycznych celów. Salaficka organizacja Hizb ut-Tahrir chętnie angażuje się w kampanie na rzecz szariatyzacji życia publicznego w szkołach i na uniwersytetach. Głośno sprzeciwia się próbom zakazu noszenia chust w placówkach edukacyjnych.​

Znawca islamu dr Marwan Abou-Taam, cytowany przez „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, stawia tezę, że idee salafickie, takie jak powszechna dostępność jedzenia halal w instytucjach publicznych, postulat noszenia chust przez kobiety, czy w końcu akceptacja obecności konserwatywnego islamu, przeniknęły do umysłów wielu mieszkających w Niemczech muzułmanów.​

​

Radykałowie w roli ofiary

Tożsamościowy konflikt narasta. Sprzeciw części społeczeństwa niemieckiego wobec polityki imigracyjnej odczytywany jest przez radykałów jako atak na cały islam. Polityka otwartych drzwi prowadzona w duchu wielokulturowości pogłębia istniejące konflikty i sprawia, że dwa ekstremizmy – islamski i skrajnie prawicowy – nawzajem się napędzają. Problem współradykalizacji staje się coraz większym zagrożeniem. Towarzyszy mu rozpowszechnione wśród muzułmanów przekonanie, że są ofiarą zachodniego ucisku. „Bycie ofiarą jest całkiem modne. Jest to społecznie akceptowany model wyjaśniający” – dodaje dr Marwan Abou-Taam.​

​

Społeczeństwo równoległe groźniejsze niż terroryzm

Fundamentalizm muzułmański można definiować na co najmniej dwa sposoby. Jeden przyjmuje jako kryterium stosunek do przemocy, drugi – nastawienie wobec laickich i demokratycznych wartości. Wydaje się, że nad tymi, którzy chcą przeprowadzać ataki terrorystyczne, niemieckim służbom udało się póki co zapanować.​

Muzułmańskie społeczeństwo równoległe jednak nadal się rozwija. Jego umocnienie w dłuższej perspektywie musi prowadzić albo do głębokiego kryzysu demokracji, albo do jeszcze poważniejszego konfliktu między społecznościami o radykalnie odmiennych wartościach i politycznych celach. Szariatu bowiem, wbrew bałamutnym tezom zwolenników multikulturalizmu, nie da się pogodzić z liberalną demokracją.​

​

Piotr Ślusarczyk​

Źródła: www.tagesschau.de; www.faz.net​

 

[Staszek Alcatraz]

 

[Deleted member 7005]