[humor] Różne ROTFLE ...

[adkorzen]

 

[Danjou]

 

[Hitch]

 

[Deleted member 427]

 

[Deleted member 427]

 

[GAZDA]

 

[Deleted member 4683]

Inspektor Żbik z wypróbowanym zespołem rozpracowują sprawe zabójstwa na melinie

 

[GoldenColt]

 

[GAZDA]

 

[Racibor]

 

[Denis]

 

[nowy.świt]

http://www.gazetawroclawska.pl/arty...basen-dla-cyganow-list-czytelniczki,id,t.html

 

[Deleted member 427]

 

[nowy.świt]

^ jego żona ma minę ala "pierdolę swoje życie"

 

[nowy.świt]

Widać że lewaczka jakaś - bo my prawica nie mówimy o sprawach łóżkowych publicznie.

 

[military]

 

[Ciek]

Widać że lewaczka jakaś - bo my prawica nie mówimy o sprawach łóżkowych publicznie.

My, prawica?

 

[kr2y510]

Widać że lewaczka jakaś - bo my prawica nie mówimy o sprawach łóżkowych publicznie.

Z takimi durnymi sukami trzeba inaczej. Na przykład:
- A ty choć umiesz dobrze obciągnąć fujarę? - Pokaż proszę - po czym dać suce wibrator, by pokazała...
albo:
- Myślisz, że co? Że możesz leżeć jak kłoda, a facet ma tylko fedrować? Ty z księdzem poszłaś do wyra, czy z wibratorem?
A na koniec zrugać sukę:
- Sama jesteś sobie winna, że było tak cienko.
Można też zagrać z innej mańki:
- A ksiądz Lemański był lepszy, prawda?

 

[nowy.świt]

Z takimi durnymi sukami trzeba inaczej. Na przykład:
- A ty choć umiesz dobrze obciągnąć fujarę? - Pokaż proszę - po czym dać suce wibrator, by pokazała...
albo:

 

[Denis]

http://pazdziorko.natemat.pl/106019,ucza-mlodziez-z-aspergerem-jak-poruszac-sie-w-swiecie

Wyszydzani, szykanowani, nierozumieni(co to za słowo? autorka pisać nie potrafi?), a w konsekwencji sami odcinający się od rówieśników i z premedytacją łamiący społeczne normy. Tak niestety najczęściej wygląda codzienność młodzieży z zespołem Aspergera w naszym kraju. Ze szczegółami opowiadają o tym gimnazjaliści z Warmii i Mazur, uczestnicy specjalnych warsztatów organizowanych przez olsztyńskie Stowarzyszenie Wyjątkowe Serce. - Jedni ludzie rodzą się z umiejętnościami społecznymi, a my musimy się tego nauczyć - mówią.

A teraz o przyszłości i zachowaniu osób "chorych".

Jest ich kilkunastu, mieszkają w różnych miejscowościach Warmii i Mazur, uczą się w szkołach masowych mają po 13 – 17 lat. Historia każdego z nich jest jednak bardzo podobna. Kłopoty w domu, konflikty z rówieśnikami, regularne kontakty ze szkolnym pedagogiem, nierzadko z policją, sądem rodzinnym. Kamil otarł się o zakład wychowawczy, Krystian spędził trzy miesiące w szpitalu psychiatrycznym. – Całą podstawówkę miałem przerąbane, bo się ze mnie nabijali. Podpuszczali, żebym opowiadał o akwarystyce, a ja nie widziałem, że się ze mnie śmieją. Przestałem więc chodzić do szkoły, zacząłem zadawać ze złym towarzystwem i skończyłem na policji – wspomina. – A ja któregoś dnia nie wytrzymałem i pobiłem chłopaka, który najczęściej mnie wyzywał od świrów. Wpadłem w taki szał, że nawet nie pamiętam jak go kopałem po głowie – dodaje Krystian. – Na szczęście nic wielkiego mu się nie stało, ale zrobiła się afera. Chcieli mnie wsadzić do poprawczaka, ale pani psycholog w szkole powiedziała, że ja potrzebuję pomocy i wysłała do Olsztyna na badania.

Tutaj, w puncie konsultacyjnym Stowarzyszenia Wyjątkowe Serce diagnozującym zaburzenia ze spektrum autyzmu u dzieci i młodzieży z całego województwa, zaczął się nowy etap ich życia. Tutaj usłyszeli, że nie są źli, głupi, nienormalni, zdemoralizowani. Po prostu urodzili się z zespołem Aspergera – lżejszą postacią autyzmu, pewną dysfunkcją mózgu, która jak ktoś mądry powiedział, motywuje ich do szukania w życiu zajęć ciekawszych niż samoistna socjalizacja. Nie mieszkają jednak na bezludnej wyspie, muszą nauczyć się funkcjonowania w społeczeństwie.

A tu słaba jednostka wypowiada się na temat swojej wizyty w stowarzyszeniu.

Najpierw nie chciałem przyjeżdżać, ale musiałem, bo miałem nakaz z policji – mówi szczerze Kamil. – Teraz już chcę, bo dużo się nauczyłem. Odkąd rozmawiam i postępuję z ludźmi tak, jak panie nam tłumaczą, lepiej sobie radzę. Już się nie czuję jak anomalia społeczna. Zaakceptowałem tego swojego Aspergera.

A tutaj rodzice o tym jak urobili dziecko.

Rodzice potwierdzają, że zajęcia pomogły uzdrowić relacje w całej rodzinie. – Syn stał się bardziej spokojny, opanowany. Zaczęliśmy szczerze sobą rozmawiać i co cieszy mnie najbardziej, sam już wychodzi z inicjatywą kontaktu - mówi ojciec Kamila. - W szkole też jest lepiej. Może nie zdobył zbyt wielu przyjaciół, ale przynajmniej zaczął akceptować siebie takim jakim jest. Czasem jeszcze(!) narzeka na nauczycieli, że go szykanują, bo nie rozumieją, że szkoły nie są przygotowane na postępowanie z takimi jak on.

Państwo nie śpi i już ma pomysł na rozwiązanie tego "problemu" u dzieci.

Agnieszka Jabłońska, przewodnicząca SWS: - Nie możemy generalizować, że szkoły masowe nie są przygotowane na młodzież z zespołem Aspergera. Powiedziałabym, że raczej większość społeczeństwa nie jest przygotowana na odmienność różnego rodzaju. Wszystkich ludzi nie zmienimy, ale możemy pomóc tej młodzieży odnaleźć się w świecie. Stąd idea zajęć prowadzonych w trzech grupach wiekowych, uczących dzieci z zespołem Aspergera odpowiedniego zachowania w społeczeństwie. We wrześniu zaczynamy kolejny cykl terapii dla młodzieży ze szkół masowych całego województwa. Zdajemy sobie sprawę, że to bardzo potrzebna inicjatywa.

I tutaj na koniec typowe słowa osoby "chorej", która sra na zainteresowania kolegów.

A Kamil na koniec apeluje: - Chciałbym, żeby każdy kto to przeczyta wiedział: my z Aspergerem wcale nie jesteśmy dziwni czy gorsi. To ludzie normalni są bardziej dziwni. Nie mogę zrozumieć, dlaczego chłopaki z mojej klasy interesują się tylko dziewczynami i piłką nożną. Czy to takie ciekawe? Perspektywiczne? Mi się nie chce marnować czasu na takie głupoty. Wolę akwarystykę i komputery. Przynajmniej robię coś pożytecznego i wiem, że w przyszłości zdobędę dobrą pracę.