Dżuma podnosi stopę życia.

[Szynka]

Mniej wydajnych kiedyś. Teraz coraz bardziej liczy się umysł, a nie mięśnie.

 

[Antoni Wiech]

Tyle, że jest jeden aspekt na który nie zwróciliście uwagi. Epidemie zabijają zazwyczaj słabszych fizycznie, czyli mniej wydajnych.

Porównaj posturę Hugh Hefnera do przeciętnego chama-karka

 

[kr2y510]

Mniej wydajnych kiedyś. Teraz coraz bardziej liczy się umysł, a nie mięśnie.

IQ rozkłada się w miarę równo wśród zdrowszych i mniej zdrowych.

 

[Antoni Wiech]

Mniej wydajnych kiedyś. Teraz coraz bardziej liczy się umysł, a nie mięśnie.

IQ rozkłada się w miarę równo wśród zdrowszych i mniej zdrowych.

Co nie równa się sile fizycznej, tylko raczej odporności na dżumę. Poza tym silny fizycznie i psychicznie wcale nie znaczy bardziej wydajny.

Kobiety (pojadę szowinistycznie ) podobno w biurach w sprawach papierkowych, powtarzalnych są bardziej wydajne. Kolesie kombinują na skróty, a w niektórych sprawach się tak nie da.

 

[Deleted member 427]

Tekst po polsku, zawiera kilka wartościowych informacji, zacytuję:

Krajami szczególnie dotkniętymi przez zarazę były Włochy i Francja. Wedle szacunko­wych ocen dżuma do lat 80. XIV wieku zabiła 40 – 60% mieszkańców Italii, a w króle­stwie Walezjuszy zabrała około 25 – 35% mieszkańców. Spróbujmy przyjrzeć się jak straty te rozłożyły się w poszczególnych warstwach społecznych.

W obu krajach zdecydowana więk­szość zmarłych to ludzie ubodzy. Ich większa podatność na chorobę brała się z nie­możności zapewnienia sobie pomocy lekarskiej (z powodów finansowych), a przede wszystkim z powodu ciasnoty i złego stanu higienicznego ich miejsc zamieszkania oraz z ra­cj­i niedożywienia, spowodowanego biedą czy klęskami głodu.

[upada teza, jakoby słabsi fizycznie ginęli z powodu swojej słabości fizycznej]

Urzędnicy królewscy we Francji również nie ponieśli bardzo wysokich strat. Wyjątek stanowili poborcy podatków. Na przełomie 1347 i 1348 roku zmarło ich tak wielu, iż król Filip VI miał poważny problem ze zbieraniem podatków.

[jest pozytywny skutek ataku dżumy]

Poza nimi na 28 bajlifów i se­neszali (zarządców okręgów terytorialnych) działających w tym okresie zmarło zaledwie czterech. Podobnie było wśród członków parlamentu paryskiego i wielkiej rady.

[wnioski: urzędasy i państwowcy nie umierali masowo, zaraza dotknęła ich w najmniejszym stopniu]

Dużo wyższa śmiertelność panowała wśród kleru. Spośród wyższej hierarchii, w Awinionie, w 1348 roku, zmarło dziewięciu spośród 25 kardynałów, a straty dworu papies­kiego w tym samym okresie wyniosły około 20%. We Francji południowej ten sam rok przy­niósł śmierć 35% biskupów. Na północy kraju rok później zmarło 15% biskupów. W sumie na 97 biskupstw Francji, 23 pozostały nieobsadzone. W Italii z kolei, jak się szacuje, dżuma zabrała od 29 do 35% tamtejszych biskupów.

[to pokazuje, że kler zawsze był bliżej zwykłych ludzi niż etatowi państwowcy i niósł pomoc także znacznie częściej]

Skutki ekonomiczne:

W nie­których miastach pewne zawody przestały istnieć, gdy w ciągu kilku miesięcy większość rze­mieśl­ni­ków umarła. Pojawiło się większe zapotrzebowanie na ludzi do pracy, co do­pro­wa­dziło do wzrostu zarobków. W związku z tym wzrastała również, wspomniana już wcześniej migracja ludności wiejskiej do miast. Wielu chłopów porzucało swe gospodarstwa, wiedząc iż w mieście mogą więcej zarobić. Wszystko to prowadziło do zwiększenia mobilności ludzi. Jednak nie każdy kto trafił do miasta znajdował tam od razu zajęcie – wielu chłopów zwiększała grupę miej­skiej biedoty czy włóczęgów, a także przestępców.

(...)

Zaraza wpłynęła na organizację cechową. W jakiś czas po jej ustąpieniu zaczęto skracać czas terminowania czeladników, by zwiększyć liczbę mistrzów wykonywujących zawód pełnoprawnie. Z ra­cji zmniejszenia liczby ludności stopniowo obniżały się również ceny żywności. W mniejszej społeczności rosła za­mo­ż­ność i za­częły się rozpowszechniać dobra przed epidemią uważane za luksusowe. Sprawujący wła­dzę w miastach przedstawiciele dawnych elit, niechętni temu procesowi, który prowadził do zacierania różnic między nimi a resztą społeczności, starali się wprowadzać ustawy anty­zbytkowe, zakazujące prowadzenia życia ponad stan. Świadectwo tych przemian można zna­leźć w relacji florentyńczyka Matteo Villaniego, kontynuującego kro­nikę brata Gio­vanniego, który zmarł w czasie epidemii dżumy: "Po wielkim umieraniu obywatele niższych warstw stali się bogatsi i bardziej zepsuci niż przedtem. Nie chcieli już pracować w swoich tradycyjnych zawodach. Nagle zapragnęli drogich i wykwintnych przed­miotów życia co­dzien­nego, a to spowodowało chaos w całym mieście. Lokaje, służące i chłopcy stajenni żądali wynagrodzenia 12 florenów rocznie, a sprawniejsi domagali się nawet 18 do 22 florenów. Robotnicy żądali trzy razy tyle płacy co zwykle".

Nie tylko Villianemu nie podobały się te zmiany. Władze państwowe starały się im zapobiegać. Wydawano więc ustawy mające zamrażać płace i ceny czy zmuszać dzierżawców do pozostawania na wsi. Przykładem może być statut króla Francji Jana II Dobrego z 1351 roku. Obowiązywał on w rejonie Paryża i choć zezwalał na podwyżkę cen, jednak nie więk­szą niż 1/3 zarobków sprzed zarazy. Dużo bardziej restrykcyjny był angielski „Statute of Laborers” z 1351 roku nakładający obowiązek pracy na każdego człowieka poniżej 60 roku życia. Starano się w ten sposób zapewnić więcej rąk do pracy, choćby poprzez zwalczanie włóczę­gostwa. Podobne ordonanse wydawano w 1354, 1367, 1382, czy choćby 1413 roku. Często­tliwość tego rodzaju ustaw świadczyć może o problemach z ich przestrzeganiem.

(...)

Dżuma doprowadziła paradoksalnie do wzrostu udziału liczbowego ludzi starych w ów­czesnej populacji. O ile zaraza z lat 1347 – 1353 zabijała jak się zdaje przedstawicieli wszystkich grup wiekowych, to następne epidemie uderzały głównie w ludzi młodych i dzieci. Zauważyli to już współcześni. Zaraza z roku 1361 nazwano mianem Pestis puerorum ("zaraza dziecięca, chłopięca"), z racji wielkiej śmiertelności wśród dzieci. W 1383 roku kronikarz Marchione Steffanni napisał: "Zmarło wielu dzielnych ludzi, lecz dżuma uderzała częściej w ludzi młodych i dzieci aniżeli w mężczyzn i kobiety w wieku dojrzałym".