Jak ktoś połamie ławeczkę, to najwyżej ma małe zwycięstwo moralne i stratę w postaci składkowej kradzieży dokonanej na rzecz postawienia nowej ławeczki. Jak ktoś ławeczkę zabierze do domu, albo jeszcze lepiej, do jakiegoś swojego biznesu, to w sumie wykorzystuje owo dobro do realizacji jakichś usług rynkowych. To zaś przyniesie pożytek jemu i reszcie uczestników wymiany rynkowej.
Własność publiczną wymyślili posiadacze własności normalnej, by być wolni od sąsiadów. Chłopi ustanawiali swe miedze (od między), a mieszczuchy ulice (które czasami były publiczne). Wartość prywatnego gruntu jest większa, jeśli ten ma dojście do przestrzeni publicznej. Z podobnego powodu państwa starały się uzyskać dostęp do morza jako, że "wody od zarania dziejów były niczyje".
Nikt, nawet państwo, nie może sobie od tak gwizdać na koszty działalności i przerzucać je na kogoś innego. Będą musieli naprawić budynek, to będą mieli mniej pieniędzy na inne rzeczy. Gdyby mogli sobie tak zawsze przerzucać koszty na podatników, to podatki byłyby już ustawione na 100% przychodu. W przypadku państwa to nie wydatki rządzą podatkami, a wpływy z podatków wydatkami. Państwo będzie starało się być zawsze na szczycie krzywej Laffera, a pretekst do istnienia dużego budżetu zawsze się znajdzie.
zniszczony zus przez jakiś czas nie może gdzieś normalnie działać, komuchy bez narzędzi malo mogą...
Zgadzam się całkowicie, że to takie samo żerowanie w efekcie. Jednak uważam je za jeszcze bardziej barbarzyńskie i podłe, bo ludzie nie widzą tego jak bardzo są w dupie. To tak jakbyś zamiast ubić prosiaka i go rozebrać, wycinał mu po kawałku ciało, kauteryzował ranę i tak do momentu, aż zwierzę w końcu padnie. Żeby rozszerzyć porównanie powiedzmy, że pakujesz w prosiaka jakieś psychotropy, żeby się nie zorientował, że jesteś psycholem rodem z filmów gore i nie biega już po chlewiku na swoich nóżkach, tylko na tripie. Taki okaleczony kadłubek w efekcie będzie tak samo martwy, ale myślę, że różnica w sposobie osiągnięcia tego celu jest widoczna.
Pójście tą drogą nie zaprowadzi do sytuacji, w której państwo przypomina podmiot rynkowy. Raczej terytorialnego drapieżnika, który odławia zwierzynę, jako właśnie zasób niezbędny do bytowania i generalnie trzyma się swojego terytorium. Przynajmniej do czasu, aż nie wyczuje, że sąsiad jest na tyle słaby, aby próbować podebrać mu tereny łowne. Jak z I RP. Myślę jednak, że traktowanie ludzi jako zasobu jest ogólnie złą tendencją, nawet przy takim porównaniu.
