- Moderator
- #1
- 3 591
- 1 504
Na początek ciekawostka, ten człowiek:
to Franz von Epp. Dostarczył NSDAP słynne brunatne koszule. Pochodziły z kolonialnych mundurów wojsk cesarskich w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej. Kolor dobrany był do walki na afrykańskich sawannach.
Epp to żołnierz i polityk hitlerowski, aresztowany przez Amerykanów w 1945 roku, zmarł w Monachium nie doczekawszy się procesu.
Skąd dostęp do mundurów kolonialnych? W czasach Cesarstwa Epp był oficerem w Afryce, uczestniczył w eksterminacji ludów Herero i Nama.
Koniec XIX wieku to słynny Wyścig o Afrykę. Które państwo jest bardziej bezwzględne i szybkie, te zdobywa większe kolonie. Niemcy zajmują tereny dzisiejszej Namibii (Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia), pierwszym gubernatorem zostaje Heinrich Ernst Göring, ojciec przyszłego marszałka III Rzeszy.
W 1905 roku Herero w Afryce Południowo-Zachodniej buntują się i atakują kolonistów niemieckich zabijając 150 osób (oszczędzając kobiety i dzieci). Herero opanowują kolonie i zagrażają jej stolicy. Kilka miesięcy później interweniuje 15-tysięczny korpus generała Lothara von Trotha.
Troth stawia sprawę jasno: „moja polityka polegała i polega na stosowaniu siły, skrajnego terroru, a nawet okrucieństwa". Po decydującej bitwie Troth spycha Herero na pustynię Omaheke, zagradzając dostęp do wody, Niemcy zabijają każdego, kto stara się do wody dotrzeć. Generał oświadcza, że każdy Herero, który zostanie na terenie kolonii będzie zabity, bez względu na wiek czy płeć. W rozmowach z gubernatorem kolonii Troth potwierdza, że jego celem jest całkowita eksterminacja Herero. Rozpoczyna się rzeź, mordowane są całe wioski i osady, nierzadko ludów innych niż Herero. Co ciekawe - jest to jeden z niewielu przypadków w historii, gdzie rozkaz eksterminacji wydany zostaje na piśmie. Niemcy chcą rozszerzać swój lebensraum.
Wyniszczeni Herero zamknięci zostają w obozach, gdzie znaczy się ich literami GH (Gefangene Herero - więzień Herero). Warunki w obozach są potworne - powszechne są gwałty i morderstwa. Więźniowie zmuszani są do pracy przy budowie kolei, niezdolni do pracy trafiają do obozu śmierci Shark Island, gdzie giną niemal wszyscy osadzeni. Przywoływane są przypadki samobójstw Herero, którzy mieli trafić na Shark Island.
Jest to czas dużej popularności doktryn rasistowskich. Lekarze Eugen Fischer (będzie później czołowym naukowcem Hitlera), Fritz Lenz i Erwin Baur prowadzą na więźniach zbrodnicze badania medyczne. 778 głów uciętych więźniom służy lekarzom jako pomoce naukowe w opracowaniach dotyczących teorii i higieny ras. Więźniom wstrzykuje się w różne substancje, otwiera brzuchy. Niemieccy naukowcy masowo preparują części ciał mordowanych:
Na niemieckich uniwersytetach trwa moda na badania rasowe.
W 1908 roku wojna się kończy. Ocalałe resztki plemion Herero i Nama przekazane zostają na farmy i do przedsiębiorstw jako tania siła robocza. Część przywódców Nama przeniesiona jeszcze zostaje do obozu w głębi lądu, aż do roku 1914, kiedy uwalnia ich brytyjski Związek Południowej Afryki.
Ze 100 tysięcy Herero ocalało 15 tysięcy, z 20 tysięcy Nama - ocała połowa.
Po powrocie do Niemiec Trotha odznaczony zostaje przez cesarza Wilhelma II orderem Pour le Merite - najwyższym odznaczeniem wojskowym.
Epp to żołnierz i polityk hitlerowski, aresztowany przez Amerykanów w 1945 roku, zmarł w Monachium nie doczekawszy się procesu.
Skąd dostęp do mundurów kolonialnych? W czasach Cesarstwa Epp był oficerem w Afryce, uczestniczył w eksterminacji ludów Herero i Nama.
Koniec XIX wieku to słynny Wyścig o Afrykę. Które państwo jest bardziej bezwzględne i szybkie, te zdobywa większe kolonie. Niemcy zajmują tereny dzisiejszej Namibii (Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia), pierwszym gubernatorem zostaje Heinrich Ernst Göring, ojciec przyszłego marszałka III Rzeszy.
W 1905 roku Herero w Afryce Południowo-Zachodniej buntują się i atakują kolonistów niemieckich zabijając 150 osób (oszczędzając kobiety i dzieci). Herero opanowują kolonie i zagrażają jej stolicy. Kilka miesięcy później interweniuje 15-tysięczny korpus generała Lothara von Trotha.
Troth stawia sprawę jasno: „moja polityka polegała i polega na stosowaniu siły, skrajnego terroru, a nawet okrucieństwa". Po decydującej bitwie Troth spycha Herero na pustynię Omaheke, zagradzając dostęp do wody, Niemcy zabijają każdego, kto stara się do wody dotrzeć. Generał oświadcza, że każdy Herero, który zostanie na terenie kolonii będzie zabity, bez względu na wiek czy płeć. W rozmowach z gubernatorem kolonii Troth potwierdza, że jego celem jest całkowita eksterminacja Herero. Rozpoczyna się rzeź, mordowane są całe wioski i osady, nierzadko ludów innych niż Herero. Co ciekawe - jest to jeden z niewielu przypadków w historii, gdzie rozkaz eksterminacji wydany zostaje na piśmie. Niemcy chcą rozszerzać swój lebensraum.
Wyniszczeni Herero zamknięci zostają w obozach, gdzie znaczy się ich literami GH (Gefangene Herero - więzień Herero). Warunki w obozach są potworne - powszechne są gwałty i morderstwa. Więźniowie zmuszani są do pracy przy budowie kolei, niezdolni do pracy trafiają do obozu śmierci Shark Island, gdzie giną niemal wszyscy osadzeni. Przywoływane są przypadki samobójstw Herero, którzy mieli trafić na Shark Island.
Jest to czas dużej popularności doktryn rasistowskich. Lekarze Eugen Fischer (będzie później czołowym naukowcem Hitlera), Fritz Lenz i Erwin Baur prowadzą na więźniach zbrodnicze badania medyczne. 778 głów uciętych więźniom służy lekarzom jako pomoce naukowe w opracowaniach dotyczących teorii i higieny ras. Więźniom wstrzykuje się w różne substancje, otwiera brzuchy. Niemieccy naukowcy masowo preparują części ciał mordowanych:
Mózgi, wątroby, dłonie, uszy, oczy, kobiece narządy rodne, penisy. Wszystko wycięte i zapeklowane w słojach. Przede wszystkim wysyłano jednak czaszki. W obozie Swakopmund zmuszono więźniarki do gotowania obciętych głów, a następnie oskrobywania ich z resztek mięsa za pomocą kawałków szkła. Te głowy często należały do najbliższych krewnych tych kobiet. Czaszki trafiały do instytutów naukowych, ale również do prywatnych kolekcjonerów. Do dzisiaj w zbiorach w Niemczech można znaleźć wiele czaszek i zasuszonych głów Herero i Nama.
Na niemieckich uniwersytetach trwa moda na badania rasowe.
W 1908 roku wojna się kończy. Ocalałe resztki plemion Herero i Nama przekazane zostają na farmy i do przedsiębiorstw jako tania siła robocza. Część przywódców Nama przeniesiona jeszcze zostaje do obozu w głębi lądu, aż do roku 1914, kiedy uwalnia ich brytyjski Związek Południowej Afryki.
Ze 100 tysięcy Herero ocalało 15 tysięcy, z 20 tysięcy Nama - ocała połowa.
Po powrocie do Niemiec Trotha odznaczony zostaje przez cesarza Wilhelma II orderem Pour le Merite - najwyższym odznaczeniem wojskowym.
Ostatnia edycja: