Polityka ludnościowa a rozwój nowoczesnego państwa administracyjnego

[Deleted member 427]

Pod koniec XVIII wieku kraje europejskie zaczęły regularne zbierać dane demograficzne o swoich mieszkańcach. Miało to przede wszystkim umożliwić oszacowanie dochodów podatkowych i liczbę potencjalnych rekrutów. W pierwszej połowie XIX wieku coraz dokładniejsze dane ze spisów ludności zyskiwały coraz większe znaczenie, stanowiąc m.in. podstawę rozbudowy infrastruktury i, przede wszystkim, szkolnictwa. W tamtym okresie statystyczne procedury wywoływały wręcz euforię, gdyż - jak wierzono- pozwolą lepiej planować „postęp”.

W 1853 roku eksperci z różnych krajów spotkali się po raz pierwszy na Międzynarodowym Kongresie Statystycznym. Przede wszystkim delegaci z Prus reprezentowali opinię, że narodowość ludności można określać stosując kryterium językowe. Eksperci z Austrii, odwołując się do swoich doświadczeń z państwa wielonarodowościowego odrzucili to stanowisko jako niedopuszczalne uproszczenie. Jednakże na trzecim Międzynarodowym Kongresie Statystycznym, który odbył się w 1873 roku w Sankt Petersburgu, to pogląd Prus zdobył poparcie. W następnych trzech dziesięcioleciach wszystkie kontynentalne imperia, wśród nich także Imperium Osmańskie, powołały do życia centralne urzędy statystyczne; w spisach ludności zaczęto rozróżniać pomiędzy definiowanymi językowo narodowościami. Proces ten pokazuje jak pojęcie narodu - i to akurat za namową naukowców - zostało zawężone poprzez zastosowanie określonego, rzekomo obiektywnego kryterium.

(...)

Pionierem nowoczesnej polityki ludnościowej w Rosji był geograf i demograf Dmitri Milutin. W czasie swojej podróży po Europie w latach 50. XIX wieku zaznajamiał się ze statystyką wojskową m.in. w armii pruskiej i po powrocie wprowadził ją jako przedmiot szkolenia oficerów w rosyjskim sztabie generalnym.

(...)

Liczba tych, którzy w spisach ludności deklarowali taką , a nie inną narodowość, stanowiła istotny czynnik przy podziale władzy politycznej, obsadzie państwowych i publicznych instytucji. Jak stwierdził czeski statystyk Heinrich Rauchberg, konflikt pomiędzy narodowościami przenosił się na stosunki pomiędzy jednostkami: „Rozszczepia się on na tysiące pojedynczych starć o gospodarstwa domowe, rodziny, pojedyncze dusze”. Zaciętość sporów o spisy ludności można też wytłumaczyć tym, że opinia publiczna naprawdę wierzyła, iż dostarczają one obiektywnych danych.

(...)

W procesie obiektywizacji narodu można zatem wyróżnić trzy fazy. Od około 1870 roku pojawił się w Europie - jako rezultat narodowej kategoryzacji w spisach ludności - przymus jednoznaczności. W badaniach statystycznych obywatele musieli zdecydować się na wybór określonej narodowości. Od około 1900 roku państwowa biurokracja zyskuje moc rozstrzygania, kto do jakiej narodowości przynależy. To „urzeczowienie” narodowości nastąpiło najpierw w poszczególnych krajach Europy, także w tych, które nie definiowały się jako państwa narodowe. W międzywojniu Liga Narodów, rozpatrując spory na tle narodowościowym, doszła do zgodnej opinii, że to władze państwowe, a nie jednostka rozstrzygają o przynależności narodowej. Tej kategoryzacji towarzyszyła dyskryminacja i wykluczenie mniejszości w różnych dziedzinach życia. Zatem w logice działania nowoczesnego państwa narodowego już tylko mały krok pozostawał do decyzji o przymusowym wysiedleniu niepożądanych mniejszości.

http://www.tomaszgabis.pl/?p=906

 

[Anonymous]

Znana sprawa. Państwo unitarne zawsze promuje którąś z nacji i grup społecznych. Tę której jest większość, ma to na celu wzmożenie centralizacji władzy i produkcję mięsa armatniego. Do tego mniejszość zawsze można ograbić, lub wyładować na niej frustrację, w otoczce ckliwego pierdololo.